Rodrigo y Gabriela - Lavastroom met flarden Metallica

Vorst Nationaal, Brussel, 27 april 2010

In november 2009 stonden ze nog voor een uitverkochte AB, en nu waren Rodrigo Y Gabriela alweer present om een toch nog goed gevulde Vorst Nationaal Club (zonder de bovenste rij, dus) in te nemen met hun eigenzinnige mix van flamenco, metal en popmuziek. Aan vuur ontbrak het dit duo zeker niet, en de zaal liet zich graag inpakken.

Ook in de concertzalen worden de gevolgen van die eigenzinnige IJslandse vulkaan stilaan merkbaar, want net als een aantal andere acts was voorprogramma Alex Skolnick Trio er niet in geslaagd om België te bereiken. En dus zette het Mexicaanse tweetal rond half negen zelf de lavastroom in beweging.

Dat Rodrigo Sánchez en Gabriela Quintero iets hebben met metal, bleek niet alleen uit de muziek die als aanloop naar het concert werd gespeeld. Rodrigo nam maar wat graag de klassieke gitaristenposes aan – benen wijd of de ene voet voor de andere, knieën lichtjes gebogen – en liet zijn vingers vliegensvlug over de frets dwarrelen. Bovendien introduceerde hij tussendoor ook nog flarden Metallica in zijn akoestisch gitaarspel.

Gabriela zorgde intussen voor de ritmes en deed dat met minstens evenveel flair en gevoel voor pathos. Haar vingers tokkelden op de klankkast van haar gitaar in een razende vaart en fladderden tussendoor ook nog eens van links naar rechts over de snaren. Dat deze jongedame haar instrument perfect beheerst, bleek vooral uit het feit dat haar snaren deze foltering schijnbaar moeiteloos overleefden.

Telkens nadat het stel een tweetal nummers had gespeeld, nam één van beiden de microfoon om toelichting te geven of om het publiek te paaien. Ook het ritmisch handgeklap, dat steeds opnieuw door Rodrigo werd uitgelokt, hoorde bij de show. Het publiek genoot met volle teugen en liet zich maar wat graag op sleeptouw nemen. De muziek is dan ook geknipt om op te bewegen.

Voor de set werd geopteerd voor een mooi afgewogen evenwicht tussen beide albums. Vooral de titeltrack van de laatste cd, 11:11 (een ode aan Pink Floyds “fucking” David Gilmour), kon ons bekoren.

Maar de andere nummers waren eveneens meer dan genietbaar. Bovendien kreeg je als amateur-gitarist volop de kans om de akkoordenschema’s te volgen, gezien de muzikanten voortdurend met camera’s werden gevolgd - zelfs tot op de kop van de gitaren. Het visuele element was duidelijk ook van groot belang.

Na een set van ruim anderhalf uur was Vorst Nationaal voldaan en kon het publiek, duidelijk tevreden, huiswaarts keren. Een optreden van Rodrigo Y Gabriela overstijgt de muziek en is zeker de moeite waard. Al lijkt het ons wel moeilijk om dit even boeiend te blijven houden. En dus vragen wij ons af of je hiermee nog veel kanten uitkan.