Rock Zottegem - Schaamteloos goed
Festivalterrein, Zottegem, 18 juli 2009
Ook dag twee van dit middelgrote festival - met de laatste jaren gemiddeld 20.000 bezoekers per editie - bulkte van de grote namen. Sommigen onder hen - wij denken aan headliners Echo And The Bunnymen en The Pretenders - hebben de laatste jaren niets wezenlijks gepresteerd, maar hun kunnen hebben ze in het verleden al uitvoerig bewezen. Daarnaast hadden de programmatoren echter ook oog voor de jongste ontwikkelingen op muzikaal vlak. En dus was de uiteindelijke line-up mooi uitgebalanceerd.
Jongere artiesten dan Jasper Erkens, die de eer had dag twee te openen, kan je moeilijk vinden. Alleen met akoestische gitaar pakte hij de hordes bakvissen vooraan volledig in. Wat trouwens te denken van kartonnen met als opschrift “Een dag zonder Jasper is als een dag zonder seks”? Helemaal op het laatst kwam zijn grootste hit Waiting Like a Dog, de cover van Gnarls Barkley buiten beschouwing gelaten. De hoge frequentie van het gejuich sprak boekdelen.
Het Leuvense The Neon Judgement, dat het predicaat "LIVE" na zijn groepsnaam kreeg en meerdere EBM-klassiekers op zijn conto heeft staan, bracht in april een nieuwe plaat ‘Smack’ uit. En op basis van hetgeen wij te horen kregen, kunnen we u zeggen dat het album zich kan meten met hun beste werk van vroeger.
Zo konden we de nieuwe songs The Great Consumer en We Are Confused bijzonder smaken, met dank aan de typische elementen van TNJ : duistere synthlijnen, gedempte powerchords op overstuurde gitaren, de spoken word vocals en ten slotte de leather look.
Zo konden we de nieuwe songs The Great Consumer en We Are Confused bijzonder smaken, met dank aan de typische elementen van TNJ : duistere synthlijnen, gedempte powerchords op overstuurde gitaren, de spoken word vocals en ten slotte de leather look.
De heren brachten behalve Chinese Black ook hun visitekaartjes The Fashion Party en TV Treated, het één al duisterder dan het ander. Het was dermate goed dat het duo nog een bis-set bracht, iets waaraan ze zich duidelijk niet verwacht hadden. Na nog een nieuw nummer van ‘Smack’ kregen we Tomorrow In The Papers als uitsmijter. Een optreden dat ook Andy Cairns van Therapy?, een liefhebber van new beat in het algemeen en Front 242 in het bijzonder, wist te smaken. Toch wel een mooi compliment voor Dirk Da Davo en TB Frank.
Die Ieren van Therapy? wisten daarna ook zelf de tent op hun kop te zetten, moshpits inclusief. De band waagde het te openen met Enjoy The Struggle van de nieuwe plaat ‘Crooked Timber’, gevolgd door Clowns Galore, eveneens van het nieuwe album, maar dan mét bestaansrecht. Om maar te zeggen dat we maar half tevreden zijn met hun laatste studiowerk.
We kregen wat we verlangden met een stevig wegrockend Diane, het met de killerriff voorziene Rust en Die Laughing, dat de band in alle respect opdroeg aan wijlen Michael Jackson. De groep genoot zichtbaar van het enthousiaste publiek en gaf zich volledig. We kregen nog Stories en Screamager achter onze kiezen, alvorens de band afsloot met Nowhere.
Michael Franti & Spearhead stonden daags tevoren nog op het Cactusfestival in Brugge, nu mochten ze in Zottegem hun geëngageerde muziek brengen. “No bad vibes at all”, is de perfecte omschrijving. En dat willen we best geloven, zeker als je afsluit met Bob Marleys Could You Be Loved.
The Pretenders hebben een grote backcatalogue om mee uit te pakken, en dus deden ze dat ook. Back On The Chain Gang zat al vroeg in de set, Rosalie wisten we ook zeer te smaken.
De muzikanten van The Pretenders hadden een klassieke rocksound die aangenaam warm klonk. De nummers die ze speelden tussen hun andere grote hits - Brass In Pocket en Don’t Get Me Wrong - door, misstonden echt niet tussen eerder genoemde songs die iedereen wel kon meefluiten.
De muzikanten van The Pretenders hadden een klassieke rocksound die aangenaam warm klonk. De nummers die ze speelden tussen hun andere grote hits - Brass In Pocket en Don’t Get Me Wrong - door, misstonden echt niet tussen eerder genoemde songs die iedereen wel kon meefluiten.
Tijd voor de eigenlijke headliner van zaterdag: Echo And The Bunnymen, die er in 2003 een eerste keer stonden. Zanger Ian McCulloch nam geen seconde zijn zonnebril af en interactie met het publiek zat er ook niet echt in. Maar hij bezit wel een keelgat om U tegen te zeggen.
Samen met zijn Bunnymen gaf hij puike vertolkingen van stevige rocksongs die hun roots hebben in de eighties. Met twee gitaren, een orgel en standaard drum en bas hadden de heren een stevig geluid dat lekker wegluisterde, ook als je minder vertrouwd was met hun repertoire.
Samen met zijn Bunnymen gaf hij puike vertolkingen van stevige rocksongs die hun roots hebben in de eighties. Met twee gitaren, een orgel en standaard drum en bas hadden de heren een stevig geluid dat lekker wegluisterde, ook als je minder vertrouwd was met hun repertoire.
Behalve Crocodiles, het gelijknamige titelnummer uit hun debuutplaat van 1980, brachten ze ook Rescue en een prachtige uitvoering van The Cutter. Hun twee nummers die bij een iets breder publiek bekend zijn, namelijk Bring On The Dancing Horses en Under A Killing Moon, ontbraken uiteraard niet op de afspraak.
Tijdens In The Midnight Hour, hun eerste bisnummer, integreerden ze op mooie wijze Walk On The Wild Side, net zoals ze dat even later deden met Road House Blues tijdens Lips Like Sugar. Klasse zonder al te veel toeters en bellen.
Tijdens In The Midnight Hour, hun eerste bisnummer, integreerden ze op mooie wijze Walk On The Wild Side, net zoals ze dat even later deden met Road House Blues tijdens Lips Like Sugar. Klasse zonder al te veel toeters en bellen.
Shameboy (alweer met het predicaat “LIVE”) sloot de editie van 2009 af, maar toen wisten we het al: dit was alweer een zeer geslaagde editie van Rock Zottegem.
Maar misschien kunnen we de organisatoren toch nog aanraden om het festival in het vervolg een paar uur vroeger te starten? Op die manier kan je van de muziek genieten zonder het gevoel te hebben een marathonsessie te moeten doen. Ofwel worden wij gewoon oud. Zou het?
18 juli 2009