Rock Zottegem - Gitaren, cello's en oogschaduw

Festivalterrein, Zottegem, 15 juli 2009

Wat betreft Madensuyu moeten we eerlijk toegeven dat we er niet meer van wisten dan dat het een Gents rockduo is. Na nog net de laatste minuten van hun set te hebben meegepikt, konden we daar de volgende specificaties aan toevoegen: stevig en onderhoudend. Met enkel gitaar, drum en screams wisten de heren een bijzonder vol geluid neer te zetten waarvoor we gaarne ons oor nog eens te luisteren leggen bij hun komende doortocht op Dranouter en Pukkelpop.

A Brand weet al jaren hun discobeat meesterlijk te verpakken in een rockjasje. Gehuld in zilveren vestjes openden ze met een sexy Interrupt My High, waarvan opviel dat de ritmegitaar live wel heel erg AC/DC klonk, al is daar overigens niks mis mee. Tegenover de grote klasse van Where’s Your Heart - het akoestisch gedeelte had alle allures van een Shadows klassieker - stond een mindere uitvoering van Lesser God (samenspel jongens!) en The Bubbles, dat live helemaal de mist inging. A Brand veegde deze missers echter onder het tapijt met een stomende versie van Riding Your Ghost. Tevens veegden ze de vloer aan met LCD Soundsystems Daft Punk Is Playing At My House. Toen Hammerhead hun set afsloot, was iedereen alweer en masse bezweken voor hun energieke gitaarrock.

Qua energie moeten Heideroosjes zeker niet onderdoen: hun eenvoudige doch strakke punk zet al twintig jaar lang de boel op stelten en dat was hier niet anders. Met een aangename mix van Nederlands- en Engelstalige nummers kregen ze de hele tent mee. Zowel met de stevigere nummers zoals Fistful Of Ideals, Nothing’s Wrong als met de zeldzame tragere songs zoals Ik Zie Je Later. Zanger-gitarist Marco bedankte het publiek om hen gedurende al die jaren te steunen. De groep sloot zoals gewoonlijk af met United Scum, om daarna nog een klein toemaatje te geven in de vorm van een ingekorte Metallicamedley, die u volledig kan beluisteren op de recente jubileeplaat van Heideroosjes.

De ultieme metalband kwam veelvuldig voor in de set van het Finse Apocalyptica. Dat is makkelijk te begrijpen als je je debuutplaat ‘Plays Metallica By Four Cellos’ noemt. Hun status van veredelde coverband zijn de heren intussen allang ontgroeid. Getuige daarvan de diverse samenwerkingen op hun recente plaat ‘Worlds Collide’ met oa. Till Lindemann van Rammstein en Corey Taylor van Slipknot. I’m Not Jesus kregen we ook te horen in Zottegem, niet met Taylor maar met een gastzanger. Uit de nieuwe plaat werden nog verscheidene nummers voorgesteld, waaronder Grace.

Voorts was het genieten en vooral headbangen geblazen met de vele Metallicabewerkingen. De set werd geopend met Wherever I May Roam en afgesloten met Enter Sandman. Tussen die klassiekers door werden we nog vergast op One en Fight Fire With Fire. Het was echter met een klassiek nummer, namelijk In The Hall Of The Mountain King van Edvard Grieg dat de Finnen een finaal punt plaatsten achter een gesmaakt optreden.

Dé naam op de affiche was uiteraard Alice Cooper, de koning van de shockrock. Behalve enkele goed in het oor liggende songs zoals No More Mr. Nice Guy en I’m Eighteen bracht de Amerikaan een heuse show met figuranten die uit de film 'Saw' weggelopen leken te zijn: een met een pistool gewapende flamencodanseres, een vrouw met kinderwagen en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Cooper zelf werd opgehangen aan een heuse galg die het podium opgerold werd, om daarna lustig verder te zingen.

Het was een show die het vooral moest hebben van zijn entertainmentfactor maar de man met massa’s oogschaduw bleek toch ook heel wat topsongs bij elkaar geschreven te hebben. Het onverwoestbare - en toepasselijke - School’s Out, Halo Of Flies en het relatief recente Dirty Diamonds, tijdens hetwelk halskettingen het publiek in werden gesmeten, zijn er daar slechts enkele van. Poison, dat het publiek nog altijd weet mee te brullen, liet het doek vallen over de show van Alice Cooper, maar niet over Rock Zottegem.

De festivalgangers gingen immers al dansend de nacht in, met dank aan DJ Dirk Stoops en zijn twee kompanen die op het podium schijnbaar enkel met hun handjes moesten schudden. Wij begrepen het niet maar de vraag was of we dat wel wilden? Met dit triviaal feit begaven we ons ten ruste - voor zover dat mogelijk is naast pubers met een iPod - op de camping, om de volgende dag weer paraat te staan voor een nieuwe dag rock-‘n-roll in de Vlaamse Ardennen.