Rock Zottegem 2016: Elvis Costello & The Imposters, The Hives - Lauwtjes

Bevegemse Vijvers, Zottegem, 9 juli 2016

Eigenlijk heeft hij dat altijd al gedaan en nu, op de gezegende leeftijd van eenenzestig jaar, is Elvis Costello geen spat veranderd. Negentien songs op anderhalf uur tijd. Alsof hij de laatste trein moest halen.

Een festival met slechts één podium (de dj village niet meegerekend); we kunnen niet eens meer bedenken hoe lang dat moet geleden zijn. Maar ze zijn er dus nog. En als je dan namen als Elvis Costello & The Imposters en Grace Jones kan geregeld krijgen, zorgt dat ook voor een volle tent.

Om het hele programma te doorworstelen ontbrak het ons aan tijd, maar voor The Hives wilden we nog wel eens een inspanning doen. Howlin’ Pelle Almqvist en de zijnen doen eigenlijk al twintig jaar hetzelfde en zijn ook niet van plan om daar verandering in te brengen. Geen probleem als je het daar moeilijk mee hebt. Almqvist en zijn band zingen wel het eigen lof en raakten daar ook in Zottegem vlotjes mee weg.

Het geheel had, zoals steeds, veel weg van een circus, inclusief de zwart-witte pakken – de hoge hoed en smokings waren blijkbaar in de kleerkast gebleven – Howlin’ Pelle als directeur en de band als circusacts. Dat idee wordt dan wel tot in de puntjes uitgewerkt, inclusief de roadie/ninja, die ook nog eens voor percussie zorgde en, terwijl drummer Christian Grahn even het zweet wegveegde, zelfs even de drums overnam.

En dat spektakel werkte. Hoewel aanvankelijk enigszins aarzelend, liet het Zottegemse publiek zich maar wat graag inpalmen door dit gezelschap, antwoordden ze met veel gewilligheid op de retorische vragen van Howlin’ Pelle (“Do you like me?”, “Do I like me?”). Maar als je ze een paar keer hebt gezien, wordt het al snel meer van hetzelfde, zelfs al deed hij het publiek opensplijten zoals Mozes de Rode Zee, zelfs al klom hij op de boxen om er weer af te springen en zelfs al speelde de band best strak. Maar nummers als Hate To Say I Told You So blijven wel leuk om af en toe te laten knallen en precies dat maakt een zoveelste concert van The Hives nog steeds draaglijk.

Voor Elvis Costello was het publiek plotseling helemaal veranderd. De hoeveelheid grijze haren en kale hoofden nam schrikbarend toe, waardoor de ambiance ook meteen veranderde. De ouderen onder ons zijn vaak al wat gereserveerder en voorzichtiger wat betreft het uitzwaaien van de ledematen.

Zo enthousiast als bij zijn laatste doortocht met zijn Imposters – het veelbesproken “Spinning Songbook” – zou dit publiek nooit worden. Af en toe ging er een briesje door de toeschouwers, maar meer dan dat zou het nooit worden; ongetwijfeld ook een gevolg van het gevarieerde festivalpubliek dat hij kreeg voorgeschoteld (Elvis? Is die nog niet dood?).

De man pakte van bij het begin uit met een dubbellange versie van Pump It Up, dat hij dan ook nog eens quasi zonder pauze liet volgen door Radio Radio en een machtig Watching The Detectives, waarbij hij zijn gepersonaliseerde megafoon ook nog eens inzette; aanvankelijk gewoon als politiesirene, maar vervolgens ook als een soort van e-bow door de gitaarmicrofoon.

Vast element bij een optreden van Costello is zijn merkwaardige frasering, die steeds een tikkeltje te laat lijkt te komen of net iets te lang duurt, maar dat zijn de doorgewinterde fans al lang gewend, hoewel – en we spreken uit ervaring - dat het moeilijk maakt om mee te zingen.

Dat Declan Patrick McManus zich niet tot de hitjes zou beperken stond vooraf al vast. Dus kwamen er naast klassiekers als Everyday I Write The Book, een prachtige versie van Good Year For The Roses en Clubland minstens evenveel verrassingen bovendrijven. Dat waren dan oudere songs als Green Shirt, And I Hope You’re Happy Now, maar ook spiksplinternieuwe zoals de crooner uit de recente musical ‘A Face In The Crowd’.

En uiteraard mocht I Want You, zoals steeds weer luid geroepen vanuit de massa, niet ontbreken, waarna hij met onder meer een grauw, rauw (What’s So Funny About) Peace, Love And Understanding zijn set op speed van negentien nummers in anderhalf uur afrondde.

Blijkbaar had ook hij het gevoel dat het publiek maar lauwtjes reageerde zodat er voor bisnummers geen ruimte meer was. En ook wij werden deze keer niet helemaal overtuigd; alsof Costello er deze keer niet echt zin in had, ondanks het (gespeelde?) enthousiasme dat hij af en toe toch tentoonspreidde. Wie net als wij een beetje teleurgesteld was, krijgt in maart hoe dan ook de kans om hem nog eens in een zaal en solo aan het werk te zien. Misschien lukt het dan wel.