Rock Zottegem 2010 - Gevarieerd feestje

Festivalterrein, Zottegem, 14 juli 2010

Rock Zottegem heeft de traditie om elke festivaldag vrij laat te beginnen: dit jaar begon de eerste dag om iets na zessen, de tweede om iets na vieren. Waarom dat precies is, is ons niet geheel duidelijk, maar storen deed het ons niet. Sterker nog: het zorgde zelfs voor een relaxte sfeer. Door de extreme weersomstandigheden was je echter al heel vroeg wakker waardoor je genoopt was om verkwikkender plekjes op te zoeken dan het eerder bescheiden campingterrein. Het nabijgelegen natuurpark was een ideale plek in afwachting van meer rock-'n-roll.

Misschien was dat park zelfs té ideaal om te verpozen want opener Steak Number Eight hebben we helaas gemist terwijl we deze jongens met hun harde doch melodieuze postmetal - what's in a name? - echt wel een warm hart toedragen. Eind dit jaar komt hun tweede album uit, hetgeen allicht ruime mogelijkheden schept om hen dan alsnog aan het werk te zien.

The Opposites dan maar! Het olijke Nederlandse duo Willy en Big2 heeft ons aangenaam verrast. Ze bleken immers meer in hun mars te hebben dan Broodje Bakpao en de begeleidende zinnetjes zoals "Kunnen we hakken?" Ze openden hun set met - nomen est omen - Crazy Zin In en gaven een energieke show waarin het contact met het publiek een belangrijke rol speelde. Licht Uit kwam uiteraard aan bod en verder herkenden we nog Dom, Lomp & Famous maar daar stopte onze kennis omtrent hun backcatalogue. We hoorden nog een nummer met ebm-invloeden en een andere song waarvan de baslijnen je in trance konden brengen als je niet oplette. Gewogen en zwaar genoeg bevonden dus!

Het solovehikel van de drummer van Foo Fighters heet Taylor Hawkins & The Coattail Riders. Hawkins drumde en zong, iets dat niet enkel moeilijk maar ook vrij zeldzaam is. Daarvoor krijgt hij dus wel een pluim - hoewel de zang niet altijd even overtuigend was - en ook zijn drumkwaliteiten staan als een paal boven water: de drumsolo en de battle tussen gitaar en drums aan het einde van de show behoorden tot het beste van de set. De makke tweedehandse seventiesrock met een hoog Queengehalte kon ons voor de rest echter niet bekoren.

Geef ons dan maar Guano Apes, die ons terugkatapulteerde naar De Afrekening van eind jaren negentig. Open Your Eyes is met zijn geslapte bass, potige drums, simpele gitaarlijnen en dito refrein nog steeds een kuitenstamper. Behalve de hits Big In Japan en uiteraard Lords Of The Boards - zeer leuk om mee te brullen indien u die song zo'n tien jaar geleden menige zondag uit de ether plukte - genoten we ook ten zeerste van een instrumental met een opbouwende bas en een dreigende gedempte gitaar. We verwelkomen deze Duitsers van harte met hun terugkeer aan het - muzikale !! - front.

Het feestje ging met Flogging Molly uiteraard gewoon door, of wat dacht u? Deze folkpunkband uit Californië met de uiterst charismatische zanger/gitarist Dave King weet hoe ze het publiek moeten bespelen en maken zelfs de banjo en viool weer hip. King droeg Selfish Man op aan zichzelf: humor heeft hij op overschot want vroeger droeg hij dit nummer steevast op aan George Bush. De andere publiekslievelingen - zijnde The Worst Day Since Yesterday, Drunken Lullabies en onze persoonlijke favoriet Devil's Dance Floor - ontbraken niet op de afspraak. Heil Satan, inderdaad!

Novastar is eerlijk gezegd een beetje aan ons voorbijgegaan: Joost Zweegers stond ook bijzonder vreemd geprogrammeerd tussen de fuifbeesten van daarnet en relschopper Johnny Rotten, waarover zo meteen meer. Wel konden we nog even luisteren naar Wrong, dat bijzonder deftig gebracht werd. Van een perfectionist als Zweegers hadden we ook niet anders verwacht..

Wij vreesden het tegenovergestelde van de frontman van de volgende groep, met name John Lydon van Public Image Ltd., in een vorig leven zanger van Sex Pistols. Johnny zag er echter bijzonder lucide uit en hoewel hij niet echt de crowdpleaser bleek te zijn die we verwachtten, gaf hij wel een sterk optreden dat startte met This Is Not A Love Song. Geen pauzes of gezwans tussen de nummers, maar een gestage stroom van songs die opgebouwd waren uit repetitieve beats, nasale vocalen en snerpende gitaren.

Naar het einde toe moest PIL het doen voor een halflege tent, maar de aanwezigen hadden dan toch maar lekker Public Image - waarmee Pearl Jam dit jaar het begin van het einde van Rock Werchter inzette - en Rise gehoord. Toch moest dit als headliner onderdoen voor Iggy Pop. Noblesse oblige.

Daan verzekerde de aanwezigen dat ze nog steeds op een vrolijk festival zaten en kreeg ondanks het late uur de hele tent aan het dansen. Zijn nummers kennen we onderhand wel, maar vakman Stuyven wist - met dank aan zijn uitstekende begeleidingsband - dat met een hoog showgehalte te omzeilen. De overwinningstekens die de band collectief maakte bij Victory waren bijvoorbeeld gewoon hilarisch, zeker bij een vrij kitscherig nummer als dit. Met het pompende Housewife gingen we collectief en goedgemutst de nacht in.