Rock Zottegem - Britse instituten zorgen voor sfeer
Festivalterrein, Zottegem, 13 juli 2010
De veertiende editie van Rock Zottegem beloofde een voltreffer te worden. Sinds een paar jaar is het festival op de terreinen aan de Bevegemse Vijvers gespreid over twee dagen, en naast het voor de hand liggende geweld van eigen bodem wordt er met enkele internationale toppers op de affiche ook bewust aan de extraregionale uitstraling gedacht. De veteranen van Madness en Sisters Of Mercy maakten hun rol van publiekstrekker alvast volledig waar en bezorgden ons heel wat luister- en ander plezier.
De taak om het festival op vrijdagavond af te trappen was weggelegd voor de vijf jonge wolven van Larsson, wat ons betreft een dertien-in-een-dozijn gitaarrockgroepje waarvan de songs ons slechts matig konden bekoren. De inzet van de jongens was bewonderenswaardig, de titel van hun radiohitje Overrated Overestimated vatte het voor ons echter mooi samen. Volgende keer beter?
Ook de populariteit van onze streekgenoten van Nailpin ontgaat ons trouwens grotendeels, al moeten we wel toegeven dat ze hun melodieuze punkrock met poppy inslag live erg strak en energiek weten neer te zetten op een podium. Maar afgezien van enkele niet onaardige, best leuk in het gehoor liggende singles (What Are You Waiting For, Worn Out, ja zelfs de Tracy Ullman-cover They Don’t Know) hoorden wij in Zottegem vooral zouteloze tweederangsnummers waarmee men in dit genre blijkbaar gemakkelijk weg komt.
Dat de organisatoren van Rock Zottegem resoluut op een breed publiek (blijven) mikken, werd bewezen door de programmering van niemand minder dan Clouseau. Het publiek zag er tijdens dit optreden vanzelfsprekend volledig anders (maar daarom niet minder fraai) uit dan bij de vorige bands, en op het podium telden we - de broers Koen en Kris Wouters inbegrepen - zo maar eventjes elf man. Dat de vaandeldragers van de Nederlandstalige popmuziek na een carrière van inmiddels twintig jaar garant staan voor een professionele show, hoeven we u wellicht niet meer te vertellen. Uptempo songs werden afgewisseld met gevoelige ballades, alleen hadden we eerlijk gezegd (nog) iets meer "greatest hits" verwacht. Publiekslievelingen waren vrijdag onder meer het recente Vonken En Vuur, En Dans, het zeemzoete Domino, Hier Bij Jou en Van Binnen. De zegetocht werd besloten met drie bisnummers, het zegt genoeg.
Hierna was het de beurt aan Daan, de Belgische artiest die deze zomer op het grootste aantal festivals speelt. Naarmate zijn muziek doorheen de jaren elektronischer en kitscheriger werd, steeg ook zijn populariteit en dus kreeg hij in Zottegem andermaal een laaiend enthousiast publiek voor zich. De knappe drumster Isolde Lasoen mag evenmin klagen over een gebrek aan belangstelling, want haar naam werd bij herhaling luidkeels gescandeerd. Wel enigszins storend waren de individuen die het nodig achtten zelfs op dit soort muziek te crowdsurfen. De band plukte de beste tracks uit haar laatste twee albums (The Player, Promis Q, Adrenaline, het onweerstaanbare Swedish Designer Drugs, het tot de bis opgespaarde Housewife, meezinger Victory, het meeslepende Addicted, …) en vulde dat aan met bijvoorbeeld een sfeervol Bridge Burner of een verrassend stevige versie van Dead Man Ray’s Woods. Puike prestatie, en jammer genoeg veel te vlug ge-daan (sorry, we konden het niet laten!).
Headliner van de eerste dag Rock Zottegem was het Britse Madness, dat vorig jaar nog een waar volksfeestje ontketende op de Lokerse Feesten en dat hier ei zo na herhaalde. Ei zo na, want we hadden de indruk dat ze het publiek iets minder goed meekregen deze keer, en bovendien zien we dit soort bands ook veel liever in open lucht dan in een tent aan het werk. Dit gezegd zijnde, waren de entertainers van Madness - twee zangers met zonnebril, een pak blazers en nog wat muzikanten - zeker de terechte afsluiter van de avond met hun aanstekelijke mix van ska, reggae, punk en pop die van grote invloed was op talloze na hen ontstane groepjes. Ze wisten een heerlijk sfeertje te creëren met een paar verdienstelijke nieuwe nummers, enkele geslaagde covers (You Keep Me Hanging On, Out Of Space) maar vooral hun geweldige reeks hits uit de jaren tachtig: House Of Fun, Grey Day, Embarrassment, Shut Up, It Must Be Love, One Step Beyond, Night Boat to Cairo, Baggy Trousers, My Girl, Our House enzovoort. De ideale festivalband, quoi.
[pagebreak]
Na een veel te korte nacht waren we zaterdag alweer vanaf 16u paraat, want er wachtten ons nog zeven bands. Veel te weinig mensen waren getuige van opener The Bony King of Nowhere, want deze band rond de jonge singer-songwriter Bram Vanparys verraste ons in positieve zin. Bijgestaan door drie al even jonge muzikanten, waaronder een charmante gitariste-toetseniste-backingzangeres, intrigeerde Vanparys ons schijnbaar moeiteloos met een handvol verstilde, sobere nummers. Invloeden als Low of Bonnie Prince Billy waren nooit veraf, maar er schuilt voldoende eigenheid en intrinsiek talent in deze groep om van een belofte voor de toekomst te kunnen gewagen.
Het beloftestadium zijn The Van Jets reeds lang gepasseerd, want zij wonnen al in 2004 Humo’s Rock Rally en stonden dit jaar zelfs op het hoofdpodium van Rock Werchter. Een weekje later mochten ze ook in Zottegem komen bewijzen wat ze zoal in hun mars hebben. En dat bleek niet meer maar ook niet minder te zijn dan een energieke portie vuile en snedige rock-'n-roll, met de nodige aandacht voor melodie en song. Ondanks het al te duidelijke doorslagje van een Stooges-nummer ergens halverwege, genoten we toch van een straffe set met als hoogtepunten de sterke singles Ricochet, Electric Soldiers, Johnny Winter en Our Love = Strong.
Een groep die we al langer stilletjes koesteren is A Brand, en we waren dan ook verheugd hen op dit festival nog eens te mogen aanschouwen. Niet alleen is deze vijfkoppige band een plezier om live te bekijken (de "simultane schouder- en hoofdbeweginge"-truc doet het nog steeds!), hun opzwepende (glam)rocksongs worden ook telkens retestrak en vol overgave uitgevoerd. En die overgave zorgde op zijn beurt dan weer voor een enthousiast hotsende en botsende schare fans in de tent, uit de bol gaand op onvervalste pareltjes als Riding Your Ghost, Hammerhead, Beauty Booty Killerqueen en A Perfect Habitat For Foxes. A Brand vormde ongetwijfeld het eerste hoogtepunt van deze tweede dag Rock Zottegem.
Waarna de tent alweer afgeladen vol liep voor een graag geziene gast op het festival, het Gentse mediafenomeen Luc De Vos en diens groepje Gorki. Je zal ons niet horen ontkennen dat De Vos een begenadigd songschrijver is, en de finale van dit concert bevatte dan ook enkele van de beste popliedjes die hier ooit geschreven werden (Anja, Soms Vraagt Een Mens Zich Af, Lieve kleine Piranha en uiteraard publieksfavoriet Mia). Het probleem dat wij evenwel hebben met Gorki is dat deze (en nog een paar andere) songs stuk voor stuk dateren uit hun beginperiode, en dat hun recente exploten dit niveau helaas niet meer weten te evenaren. Laat het detailkritiek zijn, want het merendeel van de aanwezige toeschouwers droeg De Vos en zijn kompanen duidelijk nog steeds op handen.
Echte rock-'n-roll met ballen kregen we vervolgens in onze maag gesplitst door de Nieuw-Zeelandse band The Datsuns, die opteerden voor een compromisloze rechttoe-rechtaan aanpak. Snelle, vlammende bluesrock met referenties naar garagerock, punk en seventiesmetal à la AC/DC en Led Zeppelin, dat is al drie platen lang het muzikale recept van deze snaken. Wij konden de cocktail wel smaken, vooral dan omwille van de verbazend strakke en overtuigende manier waarop hij ons hier geserveerd werd. Stilstaan was er nauwelijks bij, we noteerden slechts één relatief rustig nummertje in de heftige set van The Datsuns. Like A Motherfucker From Hell, zo klonk dit ongeveer, of nog: hard en meedogenloos.
Nog iemand die ondertussen al uit drie albums kan putten voor zijn liveshow is Admiral Freebee, ook wel bekend als de bebaarde bard Tom Van Laere uit Brasschaat. Zoals verwacht kon worden slaagde hij er ook in Zottegem probleemloos in het talrijk opgekomen publiek voor zich te winnen middels een uitgelezen selectie authentieke rock en melancholische ballades. "Den Admiroal" vuurde zijn groep en de fans voortdurend aan en bouwde zijn set mooi op naar een stomende climax, waarin bijvoorbeeld ook de prima achtergrondzangeres Nina Babet helemaal door het lint ging. Hoogtepunten? Meezinger Einstein Brain, Oh Darkness, het epische Get Out Of Town, Lucky One, Perfect Town, het briljante Ever Present, maar onder meer ook een straffe cover van I Wanna Be Your Dog (The Stooges).
De afsluiter zaterdagnacht was een groep die al lang op het verlanglijstje van Rock Zottegem stond, namelijk The Sisters Of Mercy. Nu ja, groep… in wezen is dit icoon van de new wave-generatie al jàren het solovehikel van de heer Andrew Eldritch, die anno 2007 als enige van de originele Sisters-bezetting overblijft. Ondanks het feit dat hun laatste reguliere studioalbum alweer dateert van 1990 (!) en ook hun liveprestaties al een poosje niet meer zijn wat ze ooit waren, kunnen de Sisters nog altijd rekenen op een ruime schare hondstrouwe fans die ook in Zottegem weer de nodige sfeer creëerde. Eldritch zelf - kale knikker, zonnebril en de obligatoire sigaret in de mond - beperkte zijn interactie met het publiek zoals gebruikelijk tot het strikte minimum, maar was zaterdag wel opvallend goed bij (graf)stem. Een andere constante tijdens optredens van deze levende legende uit Leeds is de genereuze rookproductie op het podium, waardoor de frontman geregeld leek te verdwijnen in dikke slierten mist. De nummers kregen allen een soort “elektronische rock meets metal”-injectie toegediend, en van vele kregen we helaas slechts een ingekorte versie te horen. Het was dan ook vooral vanuit nostalgisch oogpunt leuk om nog eens uit volle borst te kunnen meezingen met klassiekers als Alice, Temple Of Love, First And Last And Always, Ribbons, Anaconda, This Corrossion, Flood, Dominion/Mother Russia, Lucretia My Reflection en Vision Thing. Een geslaagde topper van een best gezellig festival.
Dat de organisatoren van Rock Zottegem resoluut op een breed publiek (blijven) mikken, werd bewezen door de programmering van niemand minder dan Clouseau. Het publiek zag er tijdens dit optreden vanzelfsprekend volledig anders (maar daarom niet minder fraai) uit dan bij de vorige bands, en op het podium telden we - de broers Koen en Kris Wouters inbegrepen - zo maar eventjes elf man. Dat de vaandeldragers van de Nederlandstalige popmuziek na een carrière van inmiddels twintig jaar garant staan voor een professionele show, hoeven we u wellicht niet meer te vertellen. Uptempo songs werden afgewisseld met gevoelige ballades, alleen hadden we eerlijk gezegd (nog) iets meer "greatest hits" verwacht. Publiekslievelingen waren vrijdag onder meer het recente Vonken En Vuur, En Dans, het zeemzoete Domino, Hier Bij Jou en Van Binnen. De zegetocht werd besloten met drie bisnummers, het zegt genoeg.
Hierna was het de beurt aan Daan, de Belgische artiest die deze zomer op het grootste aantal festivals speelt. Naarmate zijn muziek doorheen de jaren elektronischer en kitscheriger werd, steeg ook zijn populariteit en dus kreeg hij in Zottegem andermaal een laaiend enthousiast publiek voor zich. De knappe drumster Isolde Lasoen mag evenmin klagen over een gebrek aan belangstelling, want haar naam werd bij herhaling luidkeels gescandeerd. Wel enigszins storend waren de individuen die het nodig achtten zelfs op dit soort muziek te crowdsurfen. De band plukte de beste tracks uit haar laatste twee albums (The Player, Promis Q, Adrenaline, het onweerstaanbare Swedish Designer Drugs, het tot de bis opgespaarde Housewife, meezinger Victory, het meeslepende Addicted, …) en vulde dat aan met bijvoorbeeld een sfeervol Bridge Burner of een verrassend stevige versie van Dead Man Ray’s Woods. Puike prestatie, en jammer genoeg veel te vlug ge-daan (sorry, we konden het niet laten!).
Headliner van de eerste dag Rock Zottegem was het Britse Madness, dat vorig jaar nog een waar volksfeestje ontketende op de Lokerse Feesten en dat hier ei zo na herhaalde. Ei zo na, want we hadden de indruk dat ze het publiek iets minder goed meekregen deze keer, en bovendien zien we dit soort bands ook veel liever in open lucht dan in een tent aan het werk. Dit gezegd zijnde, waren de entertainers van Madness - twee zangers met zonnebril, een pak blazers en nog wat muzikanten - zeker de terechte afsluiter van de avond met hun aanstekelijke mix van ska, reggae, punk en pop die van grote invloed was op talloze na hen ontstane groepjes. Ze wisten een heerlijk sfeertje te creëren met een paar verdienstelijke nieuwe nummers, enkele geslaagde covers (You Keep Me Hanging On, Out Of Space) maar vooral hun geweldige reeks hits uit de jaren tachtig: House Of Fun, Grey Day, Embarrassment, Shut Up, It Must Be Love, One Step Beyond, Night Boat to Cairo, Baggy Trousers, My Girl, Our House enzovoort. De ideale festivalband, quoi.
[pagebreak]
Na een veel te korte nacht waren we zaterdag alweer vanaf 16u paraat, want er wachtten ons nog zeven bands. Veel te weinig mensen waren getuige van opener The Bony King of Nowhere, want deze band rond de jonge singer-songwriter Bram Vanparys verraste ons in positieve zin. Bijgestaan door drie al even jonge muzikanten, waaronder een charmante gitariste-toetseniste-backingzangeres, intrigeerde Vanparys ons schijnbaar moeiteloos met een handvol verstilde, sobere nummers. Invloeden als Low of Bonnie Prince Billy waren nooit veraf, maar er schuilt voldoende eigenheid en intrinsiek talent in deze groep om van een belofte voor de toekomst te kunnen gewagen.
Het beloftestadium zijn The Van Jets reeds lang gepasseerd, want zij wonnen al in 2004 Humo’s Rock Rally en stonden dit jaar zelfs op het hoofdpodium van Rock Werchter. Een weekje later mochten ze ook in Zottegem komen bewijzen wat ze zoal in hun mars hebben. En dat bleek niet meer maar ook niet minder te zijn dan een energieke portie vuile en snedige rock-'n-roll, met de nodige aandacht voor melodie en song. Ondanks het al te duidelijke doorslagje van een Stooges-nummer ergens halverwege, genoten we toch van een straffe set met als hoogtepunten de sterke singles Ricochet, Electric Soldiers, Johnny Winter en Our Love = Strong.
Een groep die we al langer stilletjes koesteren is A Brand, en we waren dan ook verheugd hen op dit festival nog eens te mogen aanschouwen. Niet alleen is deze vijfkoppige band een plezier om live te bekijken (de "simultane schouder- en hoofdbeweginge"-truc doet het nog steeds!), hun opzwepende (glam)rocksongs worden ook telkens retestrak en vol overgave uitgevoerd. En die overgave zorgde op zijn beurt dan weer voor een enthousiast hotsende en botsende schare fans in de tent, uit de bol gaand op onvervalste pareltjes als Riding Your Ghost, Hammerhead, Beauty Booty Killerqueen en A Perfect Habitat For Foxes. A Brand vormde ongetwijfeld het eerste hoogtepunt van deze tweede dag Rock Zottegem.
Waarna de tent alweer afgeladen vol liep voor een graag geziene gast op het festival, het Gentse mediafenomeen Luc De Vos en diens groepje Gorki. Je zal ons niet horen ontkennen dat De Vos een begenadigd songschrijver is, en de finale van dit concert bevatte dan ook enkele van de beste popliedjes die hier ooit geschreven werden (Anja, Soms Vraagt Een Mens Zich Af, Lieve kleine Piranha en uiteraard publieksfavoriet Mia). Het probleem dat wij evenwel hebben met Gorki is dat deze (en nog een paar andere) songs stuk voor stuk dateren uit hun beginperiode, en dat hun recente exploten dit niveau helaas niet meer weten te evenaren. Laat het detailkritiek zijn, want het merendeel van de aanwezige toeschouwers droeg De Vos en zijn kompanen duidelijk nog steeds op handen.
Echte rock-'n-roll met ballen kregen we vervolgens in onze maag gesplitst door de Nieuw-Zeelandse band The Datsuns, die opteerden voor een compromisloze rechttoe-rechtaan aanpak. Snelle, vlammende bluesrock met referenties naar garagerock, punk en seventiesmetal à la AC/DC en Led Zeppelin, dat is al drie platen lang het muzikale recept van deze snaken. Wij konden de cocktail wel smaken, vooral dan omwille van de verbazend strakke en overtuigende manier waarop hij ons hier geserveerd werd. Stilstaan was er nauwelijks bij, we noteerden slechts één relatief rustig nummertje in de heftige set van The Datsuns. Like A Motherfucker From Hell, zo klonk dit ongeveer, of nog: hard en meedogenloos.
Nog iemand die ondertussen al uit drie albums kan putten voor zijn liveshow is Admiral Freebee, ook wel bekend als de bebaarde bard Tom Van Laere uit Brasschaat. Zoals verwacht kon worden slaagde hij er ook in Zottegem probleemloos in het talrijk opgekomen publiek voor zich te winnen middels een uitgelezen selectie authentieke rock en melancholische ballades. "Den Admiroal" vuurde zijn groep en de fans voortdurend aan en bouwde zijn set mooi op naar een stomende climax, waarin bijvoorbeeld ook de prima achtergrondzangeres Nina Babet helemaal door het lint ging. Hoogtepunten? Meezinger Einstein Brain, Oh Darkness, het epische Get Out Of Town, Lucky One, Perfect Town, het briljante Ever Present, maar onder meer ook een straffe cover van I Wanna Be Your Dog (The Stooges).
De afsluiter zaterdagnacht was een groep die al lang op het verlanglijstje van Rock Zottegem stond, namelijk The Sisters Of Mercy. Nu ja, groep… in wezen is dit icoon van de new wave-generatie al jàren het solovehikel van de heer Andrew Eldritch, die anno 2007 als enige van de originele Sisters-bezetting overblijft. Ondanks het feit dat hun laatste reguliere studioalbum alweer dateert van 1990 (!) en ook hun liveprestaties al een poosje niet meer zijn wat ze ooit waren, kunnen de Sisters nog altijd rekenen op een ruime schare hondstrouwe fans die ook in Zottegem weer de nodige sfeer creëerde. Eldritch zelf - kale knikker, zonnebril en de obligatoire sigaret in de mond - beperkte zijn interactie met het publiek zoals gebruikelijk tot het strikte minimum, maar was zaterdag wel opvallend goed bij (graf)stem. Een andere constante tijdens optredens van deze levende legende uit Leeds is de genereuze rookproductie op het podium, waardoor de frontman geregeld leek te verdwijnen in dikke slierten mist. De nummers kregen allen een soort “elektronische rock meets metal”-injectie toegediend, en van vele kregen we helaas slechts een ingekorte versie te horen. Het was dan ook vooral vanuit nostalgisch oogpunt leuk om nog eens uit volle borst te kunnen meezingen met klassiekers als Alice, Temple Of Love, First And Last And Always, Ribbons, Anaconda, This Corrossion, Flood, Dominion/Mother Russia, Lucretia My Reflection en Vision Thing. Een geslaagde topper van een best gezellig festival.
13 juli 2010