Rock Zottegem - Liever kaal dan blond

Penguins Know Why we in eerste instantie een belangrijk document vergaten mee te nemen naar de Egmontstad, zodat we te laat arriveerden om de opener op zaterdag live te kunnen beoordelen. Bijgevolg fungeerden de jonge snaken van Team William, die met het brons aan de haal gingen op de jongste Humo’s Rock Rally, als smaakmaker. De belofte werd alvast ingelost, want hun verslavende hybride van tegendraadse pop en energieke gitaarrock miste zijn uitwerking niet. Een bescheiden revelatie dus, mede door het prettig gestoorde podiumgedrag van de toetsenman in het team.  

Wegens succes verlengd: Nailpin, die voor het tweede jaar op rij Zottegem onveilig mochten maken met hun catchy poppunk. In navolging van Janez Detd heeft België al een aantal jaren opnieuw een band in dit genre die het ook buiten de landsgrenzen weet waar te maken en we hebben zo’n vermoeden dat het beste nog moet komen wat dit betreft voor de Waaslanders. Ook hier bij ons zijn ze graag geziene gasten op de zomerfestivals en zaterdag smulde het (in hoofdzaak) jeugdige publiek opnieuw van hun hits en de nummers van hun nieuwe album ‘III’.

Voor het eerste echte hoogtepunt zorgde Zita Swoon, dat een set van internationaal niveau neerzette. Bij een vorige passage op Pukkelpop wisten ze ons niet volledig te overtuigen, maar ditmaal hadden Stef Kamil Carlens en kompanen ons van bij het begin helemaal in hun greep. Wie zei daar ook weer dat het kan verkeren in het leven? We hoorden en zagen een bijzonder hecht musicerende en gedreven groep, met aparte vermeldingen voor de percussionist en de twee zwarte backingzangeressen. Die laatsten zorgden voor het zwoele surplus aan prachtsongs als Thinking About You All The Time, I Feel Alive In The City, Everything Is Not The Same en Paris.

De publiekslieveling van de dames in de tent was zonder twijfel de Gentse Puertoricaan Gabriel Rios, op enkele jaren tijd uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische muzieklandschap. Persoonlijk worden we niet echt wild van zijn mengeling van latino ritmes en pop, al zorgde de man op zijn beurt voor een niet onverdienstelijk optreden. En voor een triootje à la I’m Gonna Die Tonight, Stay en Broad Daylight zijn we best nog wel warm te krijgen.

Kippenvel was dan weer bij momenten ons deel tijdens het schitterende optreden van muzikale duizendpoot Joe Jackson, achteraf beschouwd zeker de topper van dit festival. De getalenteerde kaalkop stoeide in de laatste dertig jaar met zowel new wave, jazz als rock, maar componeerde eveneens soundtracks en klassieke muziek. In Zottegem liet hij zich enkel door een bassist en drummer begeleiden, terwijl hij zelf achter zijn onafscheidelijke vleugelpiano plaats had genomen. Vanuit die positie trakteerde hij de aandachtige toehoorders - op die ene beschonken overenthousiasteling na dan toch - op een tweetal songs uit zijn recentste album ‘Rain’, maar Jackson greep vooral in extenso terug naar zijn meest bekende werk (eind jaren zeventig, begin jaren tachtig). Hij begon zijn concert met het mooie My Hometown en het dansbare Stepping Out en verder kregen we onder meer knappe versies voorgeschoteld van You Can’t Get What You Want, Fools In Love en It’s Different For Girls. Ook het punky One More Time was van de partij, net als ’s mans grootste hit Is She Really Going Out With Him?. Met de Bowie-cover Scary Monsters eerde hij een van zijn grote voorbeelden en als prachtige apotheose werd gekozen voor A Slow Song.

De afsluiter van Rock Zottegem was een band die net als Joe Jackson ontstond in volle punktijd: Blondie. Hun creatief meest interessante periode behoort evenwel definitief tot de voltooid verleden tijd. Althans als we mogen afgaan op hun teleurstellende liveshow van zaterdag. Frontvrouw Debbie Harry liet het herhaaldelijk afweten op vocaal gebied en haar begeleiders - van wie we enkel nog Chris Stein herkenden uit de originele groepsbezetting - straalden weinig of geen geestdrift uit. Het publiek reageerde beleefd, maar van collectief uit de bol gaan was lang geen sprake. Enkel hitjes als Hanging On The Telephone, One Way Or Another, Sunday Girl, Heart Of Glass en het lang uitgesponnen Rapture veroorzaakten enig animo, al was het maar door het herkenningseffect. In plaats van in schoonheid sloot Blondie af in mineur met schabouwelijke versies van Call Me en (bij wijze van onverdiende bis) Atomic en The Tide Is High. Een anticlimax met andere woorden, of had u dat al begrepen?

14 juli 2010

Jan Vael