Rock Werchter - Dag 4 - Overleven

Werchter Weide, 4 juli 2024 - 7 juli 2024

Sorry Graspop, Couleur Café, Bruce,… De festivalzomer begint pas echt als de Haachtsesteenweg vier dagen lang bezet wordt door jong en oud op zoek naar muzikaal vertier en een reden om te klagen over te dure pintjes en snacks. We kunnen hier gerust een betoog afsteken richting de kapitalistische kunstgreep die de "coin" heet, maar hand in eigen boezem en portemonnee stekende, geven we toe dat we de afgelopen dagen toch weer plezier boven financiële rationaliteit hebben geplaatst. Op naar de muziek dus!

Over het boeken van de (sub)headliners is al veel geschreven, in goede en minder goede zin, maar dat het festival vrouwelijker klonk dan ooit tevoren kunnen we enkel maar toejuichen. Het zijn de dames die de afgelopen vier dagen met de bloemen, medailles en de harten gingen lopen.

Aan het hoofdpodium werd tijdens het optreden van IDLES duidelijk dat kleine punkbands groot worden. Zes jaar na de eerste passage op RW, toen zelfs nog op de eerste versie van The Slope, staan Talbot en co. op het hoofdpodium. Niet waar we hen verwacht hadden in de volgorde van de dag, ook niet waar ze verdienden te staan. De moshpits zijn er nog, de knetterende voetzoekers à la Colossus, Never Fight A Man With A Perm en Mother zijn nog steeds ijkpunten in de set, maar lijken het lot van de mainstage punkband te moeten ondergaan. Een grote open massa bezweren met bijtende manifestos is moeilijker dan een zweterige club afbreken. We wensen IDLES bij de volgende passage een plekje bovenaan The Barn, dan krijgen we ongetwijfeld een sloophamer voor de kiezen. Nu voelde het jammer genoeg aan als een steriele reflexhamer. Aangenaam prikkelend, maar zonder blijvende impact. (nvh)

Nog meer volk uit Brighton op de MainStage op zondag: Royal Blood maakte de intrede op de tonen van Simon Says van Pharoahe Monch. En er was niet al te veel enthousiasme op de wei te bespeuren. Was het omdat Michael Kiwanuka de set nog aan het afsluiten was? Wie zal het zeggen? Starten deden ze dit jaar tot onze grote verbazing met gewoonlijke afsluiter Out Of The Black, maar dan zonder het rondlopen en crowdsurfen van Ben Thatcher. Mountains At Midnight zwierden ze er ook nog ergens tussen en Pull Me Trough uit het nieuwe album leek nog niet helemaal doorgedrongen tot in ons Belgenlandje. Voor participatie kreeg de weide van ons ook een dikke nul. Toen Mike Kerr vroeg om te klappen, leek het zelfs even of wij de enigen op heel de wei waren, die inspeelden op wat er van ons werd gevraagd. Bij Limbo begon het publiek zich toch maar te verzamelen aan de MainStage en werd de beleving iets beter. Little Monster werd dan ook op een enthousiast applaus onthaald, met name bij de drumsolo van Thatcher, en afsluiter Figure It Out kwam voor ons veel te vroeg. De setlist viel bij ons niet super in de smaak, all kunnen we niet ontkennen dat het er qua algemene prestatie weer boenk op zat. Net als alle andere jaren. (lvg)

Wie na vier dagen RW nog energie in de benen had, stond om tien na tien in The Barn. Dat het een vermoeiende editie was, viel op aan de hoeveelheid publiek dat nog zin had in een feestje. Maar zoals dat gaat met cliché’s, hadden de afwezigen nog maar eens ongelijk. Jungle kwam, zag en kreeg de menigte een dik uur aan het dansen. Halverwege The Barn kon u ons vinden, genietend van de lagere bezetting, hetgeen vooral zorgde voor meer dansvreugde. Wie een optreden kan beginnen met een wereldhit als Busy Earnin’ en toch zeventig minuten lang een hoog niveau aan dansmuziek kan blijven brengen, krijgt bloemen toegeworpen. Wat ons betreft het teken dat dansacts na de headliners terug ingevoerd mogen worden, want stiekem hadden we ons hoogtepunt op RW nu écht wel gehad. (nvh)

Foo Fighters mochten Rock Werchter afsluiten en dat deden ze met een show van iets minder dan tweeënhalf uur. All My Life was het startschot voor alle fans om los te gaan en zich de longen uit het lijf te schreeuwen. No Son Of Mine, The Pretender, Walk en Times Like These waren maar enkele van de hits, die aan bod kwamen. De introductie van de band ging gepaard met een aantal leuke intro’s, waaronder Sabotage van The Beastie Boys en Blitzkrig Bop van The Ramones. Verder kwamen er ook nog referenties aan Blackbird van The Beatles voorbij doorheen de show. De kenners hebben waarschijnlijk gespot dat de band ook enkele nummers speelde die ze zelden live brengen, waaronder Arlandria. En de fans pinkten ongetwijfeld menige traan weg bij het prachtige Aurora, opgedragen aan Taylor Hawkins, en The Teacher, gespeeld voor Grohl’s moeder die rond dezelfde tijd overleden. Afsluiten werd er gedaan met een bangelijk Everlong en, gezien dit een kwartier vroeger dan voorzien was, gingen wij er toch vanuit dat die band nog zou terugkomen voor een bis. Jammer genoeg moesten we het doen met Stijn Van De Voorde, die ons kwam zeggen dat het festival erop zat.

Werchter word ervan beschuldigd om telkens dezelfde namen binnen te rijven, maar wij kunnen de organisatie hier enkel voor bedanken. Tot volgend jaar!

Lobke Van Gestel, Nick Van Honste

Foto: Alex Vanhee