Rock Werchter - Dag 3 - Dua Lipa overklast

Werchter Weide, 4 juli 2024 - 7 juli 2024

Sorry Graspop, Couleur Café, Bruce,… De festivalzomer begint pas echt als de Haachtsesteenweg vier dagen lang bezet wordt door jong en oud op zoek naar muzikaal vertier en een reden om te klagen over te dure pintjes en snacks. We kunnen hier gerust een betoog afsteken richting de kapitalistische kunstgreep die de "coin" heet, maar hand in eigen boezem en portemonnee stekende, geven we toe dat we de afgelopen dagen toch weer plezier boven financiële rationaliteit hebben geplaatst. Op naar de muziek dus!

Over het boeken van de (sub)headliners is al veel geschreven, in goede en minder goede zin, maar dat het festival vrouwelijker klonk dan ooit tevoren kunnen we enkel maar toejuichen. Het zijn de dames die de afgelopen vier dagen met de bloemen, medailles en de harten gingen lopen.

Zaterdag op Rock Werchter: de oogjes krijgen het moeilijk, de energie is verder te zoeken, maar de goesting is er nog. Dus vonden wij er niets beter op dan nog maar eens als eerste naar de wei te trekken, dit keer voor Equal Idiots. Fien Germijns had er niet beter op gevonden om haar radio-collega in het belachelijke te trekken dan een bingo te fabriceren met dingen die ze zeker zouden zeggen of doen. Zoals bevoordeeld vragen aan het publiek wie er nog uit de Kempen was afgezakt (ja, die konden we aankruisen). Ze gingen er na een kleine bedanking meteen hard tegenaan met nieuwe single I Am The Light. Niet alleen de nieuwe nummers mochten de revue passeren, ook oudere zoals 16, Salmon Pink en Adolescence Blues kwamen aan bod. Op onze bingo-kaart stond ook iets over Hoogstraatse aardbeien en ook die mochten we afvinken bij het kersverse nummer Strawberry dat we in première kregen. Put My Head In The Ground mocht de set afsluiten met nog een vriendelijke handdruk van Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs en een hartelijke knuffel. Het publiek werd bedankt en van ons krijgen ze  een dikke merci terug. (lvg)

Stellingen op de mainstage, dat kan maar één ding betekenen: we mogen dadelijk Boudy Verleye verwelkomen. Geen idee wie dit is? Deze interessante man deed ooit mee aan 'De Nieuwe Lichting', maar won die wonder boven wonder niet. Hij scoorde pas in 2019 een eerste echte hit, maar was al veel langer bezig en hij rapt in het West-Vlaams. Nog geen idee? We hebbenhet over Brihang. Zijn dochtertje verwelkomde ons met: “Hey Rock Werchter, alles goed?”, weliswaar in voiceover. Het publiek zweefde mee door de setlist. Tijdens Berg beklom hij de stellingen links en rechts om iedereen een goeiedag te zwaaien. Ergens middenin begon hij over een band, die hij live had gezien een week ervoor. Hij dacht dat de naam Rammstein was. Na die show gezien te hebben, was hij ervan overtuigd dat, als hij vuurwerk zou gebruiken, de show even cool ging zijn en dus vroeg hij de roadies om de vlammenwerpers op het podium aan te zetten. Tot ieders vertier ging het uiteraard niet verder dan een vuurwerkstokje. Rommel werd ingezet en plots werd het weer even stil. Bij Telefoontje liepen meerdere harten vol en werden traantjes gelaten om dan naadloos de overgang te maken naar ‘K Wou Da’k Het Kon Zeggen. Afsluiten moest natuurlijk gebeuren met Steentje, gevolgd door Tussenin, een nummer dat hij schreef om duidelijk te maken aan zijn dochter dat er in het leven niet enkel links of rechts bestaat. Poëzie met een tikkeltje humor, geweldig om in het zonnetje naar te luisteren. Afgezien dan van de kwetterende Hollanders. (lvg)

In het rijtje bands dat StuBru een bedankmandje mag sturen staat The Last Dinner Party vooraan aan te schuiven. Er waren tijden dat dat soort bands hen Siberisch koud liet, maar ze hebben zich duidelijk herpakt aan de Reyerslaan. Het vrouwelijke collectief doet meer dan eens denken aan het betere werk van Fleetwood Mac, terwijl ze het sierlijke en mysterieuze van de muziek perfect uitspelen. Opener Burn Alive zette de toon, waarna frontvrouw Abigail Morris aan een recordtempo de hele Barn voor zich wist te winnen met opvolgers Caesar On A TV Screen en The Feminine Urge. Een magistrale cover van Wicked Game en moderne evergreen Nothing Matters brachten een kamerbrede glimlach en een euforisch traantje met zich mee. Dit was zeker niet het laatste feestje van deze band. (nvh)

The Kooks bestaan dit jaar twintig jaar en daarom kwamen ze ons maar wat graag soigneren met een resem hits op de MainStage. Bovenaan het lijstje stond Always Where I Need To Be. De charmante mannen uit Brighton zijn nog steeds goed voor een knap staaltje muziek en namen het publiek (voornamelijk bestaande uit millennials) mee op een trip down memory lane. Ze openden de deuren van een geweldig drieluik met Ooh La, She Moves In Her Own Way en Bad Habits, ze deden ons meezwemmen op de golven van de prachtige Seaside en sloegen de mainstage bijna plat door iedereen te laten meekwelen met Naive. Gelukkig kreeg de organisatie na die laatste genoeg tijd om het podium weer bij elkaar te rapen voor The Pretenders. Wij zagen The Kooks nog niet zo lang geleden in de Lotto Arena en zagen toen een andere band aan het werk: timide met weinig zin en weinig publiek. Hier was het een bom, die iedereen meesleurde met elke noot op een volle weide. (lvg)

Avril Lavigne op Rock Werchter. Enkele jaren geleden hadden we u vierkant uitgelachen bij zo’n uitspraak, maar dit jaar was het gewoon realiteit. Zuiver en puur voor de journalistieke meerwaarde doken we tussen de hordes jonge, vrouwelijke dertigers om van nabij één van de meest deprimerende shows uit de geschiedenis van RW te aanschouwen. Wij hebben een voorliefde voor "droeftoetermuziek" en komen dus geregeld in aanraking met muzikanten die niet de mooiste kanten van het leven meemaken. Toch was het bij dit optreden dat ons voor het eerst een ongemakkelijk voyeuristisch gevoel te beurt viel. De doodse staar, het totale gebrek aan enthousiasme, de valsheid van de glimlach,… De keukentafelpsycholoog heeft veel genoteerd, de muziekrecensent minder. De hits waren er, maar Avril niet. Backingtrack of playback, ingeplugde gitaren of niet, roze confetti of zwarte,… het zal allemaal wel zijn, maar dit was veruit van het meest ontgoochelende dat we al op dit grasveld zagen. (nvh)

Nee, geef ons dan maar die eigentijdse popprinses. Een kwartier voor het optreden lukte het ons bijzonder goed om nog vrij vooraan de wei te raken. Wat ons de gevleugelde uitspraak deed doen: het is ook maar Dua Lipa natuurlijk. Wat geven we ons ongelijk graag toe. Een artiest die zeventien songs kan spelen, waarvan er vijftien in aanmerking komen voor de noemer "hit" of "wereldhit", een aangename dansshow kan opvoeren en oprecht enthousiast op het podium staat zonder wereldvreemd over te komen, is gewoon een unicum. We zien het Beyoncé, Rihanna of Taylor Swift niet meteen doen. Nee, Dua Lipa kwam, zag en overwon de wei van Werchter en zal volgende keer op haar eentje de wei uitverkopen. We willen wel nog twee puntjes van kritiek geven. Je bent namelijk altijd het strengst voor je favorieten. Angèle, die ontbrak, was toch zeer jammer en afsluiten met Houdini was een kleine anticlimax, zeker gezien het vuurwerk. Voor de rest: absolute topshow! (nvh)

Lobke Van Gestel, Nick Van Honste

Foto: Alex Vanhee