Rock Werchter - Dag 2: Nostalgie en ladypits

Werchter Weide, 4 juli 2024 - 7 juli 2024

Sorry Graspop, Couleur Café, Bruce,… De festivalzomer begint pas echt als de Haachtsesteenweg vier dagen lang bezet wordt door jong en oud op zoek naar muzikaal vertier en een reden om te klagen over te dure pintjes en snacks. We kunnen hier gerust een betoog afsteken richting de kapitalistische kunstgreep die de "coin" heet, maar hand in eigen boezem en portemonnee stekende, geven we toe dat we de afgelopen dagen toch weer plezier boven financiële rationaliteit hebben geplaatst. Op naar de muziek dus!

Over het boeken van de (sub)headliners is al veel geschreven, in goede en minder goede zin, maar dat het festival vrouwelijker klonk dan ooit tevoren kunnen we enkel maar toejuichen. Het zijn de dames die de afgelopen vier dagen met de bloemen, medailles en de harten gingen lopen.

 

Another day, another band. Vrijdag uit bed gebruld worden door Frank Carter & The Rattlesnakes, dat is eenieders droom. Carter had ook absoluut geen plannen om het rustig aan te doen. Bij Self Love, het tweede nummer op de setlist, kroop hij over de barrières de circlepit in om van daaruit te zingen en toch ook eens persoonlijk gedag te zeggen. Daarna mochten de moshpits dan weer enkel en alleen uit dames bestaan in een poging om vrouwen voor één keer eens veilig te laten moshen zonder bepoteld te worden. Songs als My Town en Crowbar werden naar ons gevoel maar magertjes ontvangen, al kon het ons zeker smaken. Voor hij de bangelijke ballade Man Of The Hour inzette, spotten Frank een aantal hoedjes in de buurt van het podium en sprak hij hen aan op het feit dat ze zich niet één keer bewogen. Hij droeg I Hate You dan ook aan hen op, al mochten ze dat niet persoonlijk nemen. Wij waren (ondanks de regen) opgewarmd en klaar om er verder tegenaan te gaan. (lvg)

Toch maar snel de drogere oorden van Klub C opgezocht, waar Yard Act aan de set begon. Het was snel duidelijk dat dit geen alledaags concertje zou worden. De bakken energie, die de volledige band voorzag, zorgden ervoor dat we al snel drooggestoomd werden. Hoe kan het ook anders? Ze zeggen (of zingen) het zelf: We Make Hits. Even meegeven dat, afgezien van het geluid, ook de performance veel weg heeft van een Gorillaz-concert: allesbehalve statisch en overenthousiast. Het zou ons verbazen moest frontman James Smith het publiek überhaupt hebben zien staan met die continu bedampte bril.

Dream job was een meezingmomentje. De achtergrondzangeressen trokken ook graag al eens de aandacht. Of het nu met een zeldzaam instrument was of met een leuke choreografie, ze waren bijzonder aanwezig. 100 % Endurance was helemaal toepasselijk, want tot aan het laatste nummer was van enige afzwakking geen sprake. Dat laatste nummer was Trenchcoat Museum, waarmee ze ons meevoerden tot in de kasten om te kijken welke jassen daar zoal tentoongesteld lagen. En uiteraard stonden de dames in de achtergrond model, hetgeen allemaal zorgde voor een ludieke toets. Een live band om u tegen te zeggen zowel qua show en muziek en absoluut het beste wat we tot dan toe mochten meemaken. (Lvg)

Vrijdag kondigde zich aan als de dag bij uitstek, als het gaat om nostalgisch klinkende gitaren. Op het hoofdpodium vonden we met The Beaches de eerste all-female band van Rock Werchter 2024. Vier dames met elk een overdosis aan charisma trokken het podium op met een stevige duw in de rug van de alternatieve openbare radio en konden zelfs de grootste criticaster overtuigen met springerige poprock. In een universum waar vrouwen effectief over de wereld heersen, zijn The Beaches de meest gedraaide band ter wereld. Nu blijft het bij radiohit Blame Brett in de vroege namiddag, volgende keer staan ze bij valavond met een resem hits op datzelfde podium. Neem het van ons aan. (nvh)

Wie wel al een resem hits op zijn naam heeft staan, is Glints. Jan Maarschalk Lemmens staat al jaren synoniem voor een hyperkinetisch feestje en doorheen de jaren lijken de feestjes alleen maar straffer te worden. Dat de beste man het optreden begon met een brace voor een gebroken pols, maar het uit frustratie na anderhalve song zonder besloot te doen, toont aan wat voor een adrenalinerush dit concert was. Belpopcultclassics als All In, Gold Veins en Lemonade Money hadden Klub C al gebombardeerd, maar toen Daan ineens uit de coulissen kwam opgedoken, bleef er helemaal niets meer over. De cover van Housewife benoemde zichzelf tot verrassing van RW24 en toonde aan dat een oude wijn in een nieuwe zak verrassend lekker kan smaken. Kortom, een optreden waar u geen excuus voor had, als u er niet bij was, maar enkel spijt op de plaats is, indien u effectief afwezig tekende. (nvh)

Eens de adrenaline uit ons systeem was, trokken we naar Tom Odell om ook de tranen uit ons lijf te krijgen. De drukte op de weide belemmerde ons om meer van de setlist mee te pikken, maar de Combo Parties, Black Friday, Your Song (van Sir Elton) en wereldhit Another Love waren genoeg om ons week te krijgen. Het feit dat Odell er uitziet als een golden retriever met een permanent gebroken hart, zorgt ervoor dat we hem alles gunnen wat dit aardse bestaan kan bieden. En als dat in zijn geval op een mooie vrijdagnamiddag mensen blij maken is met mooie popsongs, wensen we hem de komende jaren nog vaak tegen te komen! (nvh)

Een man met vele gezichten: of het nu solo is of in één van de bands, Tom Morello draait er de hand niet voor om. Een resem zware gitaren en kanonnen van versterkers zetten de toon voor een goed uurtje doorrammen. Het solo-materiaal van Morello is voor de modale festivalganger misschien minder gekend dan dat van de bands. Gelukkig is Tom Morello misschien wel één van de betere snarenstrelers in het vakgebied.

Soldier In The Army Of Love zette meteen de toon voor een sterk optreden. Het duurde niet lang eer de Barn ontplofte. Een fenomenale circlepit leek rond te draaien als de industriële wasmachine, die wij nodig hadden om het zand na deze Werchter-editie uit de kleren te krijgen. Gelukkig was dit optreden verplaatst van Klub C naar de de Barn en was er meer ruimte voor het betere ellenbogenwerk. Volgens Morello was het dertig jaar geleden dat hij een eerste keer op Rock Werchter stond en hij leek deze jubileumeditie echt wel in de verf te willen zetten. Na Hold The Line volgde een geïmproviseerde versie van Werchter Rocks.

Over de zangmomenten en de lyrics kan gediscussieerd worden, maar het gitaarwerk was fenomenaal. En alsof de band nog niet genoeg was, werd ook de gitarist van Mäneskin het podium opgeroepen. Een leuk voorproefje op de headliner van de avond. Afsluiten werd er zoals verwacht gedaan met een instrumentale versie van Killing In The Name Of. Gelukkig besloot Morello niet zelf te zingen. Dat was ook absoluut niet nodig. Het publiek zong van de eerste tot de laatste noot mee en zorgde voor een fantastische sfeer. Dat hij een legende op de gitaar is, bewees hij op de manier zoals het moet. (adr)

Dat bands wel eens via een packagedeal de weg vinden naar een festival, is algemeen geweten. Maar dat bands hun voorprogramma effectief ook als voorprogramma laten aantreden, moet toch een unicum zijn. De Welshe springpunkers van Neck Deep kwamen in het zog van Sum 41 naar RW afgezakt en mochten op de Slope de punkhartjes sneller doen slaan. De onschadelijke, maar aanstekelijke songs waren de ideale kickstarter voor wat de avond nog brengen zou. Het duo We Need More Bricks en She’s A God deed het enthousiasme hoog oplaaien en veroorzaakte zelfs een heuse "ladypit". Voor ons een primeur en een stempel van goedkeuring is dan ook snel gegeven. (nvh)

Sum 41 kwam voor de laatste keer naar België en deed dat op de wei van Werchter. Een absolute must see voor wie voor 2000 geboren is. Het was jammer dat voor het laatste optreden in festivalland er een aantal technische problemen opdoken in opener Motivation. Die problemen raakten de hele set lang nooit helemaal opgelost, maar werden wel minder storend. Het leek ook weinigen, die zich in dit nostalgische bad hadden ondergedompeld, te deren. Sum 41 mocht vrij de gang gaan om er een feestje van te maken.

The Hell Song mocht het vuur aan de lont steken en dat mag je letterlijk nemen. Het leek of Sum 41 een kleinere vergoeding had gevraagd en dat het restant in confetti en vuurwerk mocht gestoken worden. Na het spelen van enkele nieuwere nummers zoals Dopamine en Landmines moest het frontman Deryck Whibley toch van het hart dat de band geen nieuwe muziek meer zou maken. Het boegeroep dat daarop volgde, weerhield hem er niet van om er een lap op te geven. Een klein intermezzo met enkele bekende gitaarrifs was de overgang naar het krachtige eindschot. De moshpit in de frontstage leek heel wat fans een Fat Lip te bezorgen. Waar Sum 41 een paar jaar geleden nog het festival onder een brandende zon mocht openen, bewezen ze toch de status als subheadliner met nummers die zich volledig lieten meezingen. Wie na Sum 41 bleef wachten op Mäneskin, zal de stembanden van heel wat millenials hebben kunnen oprapen. Voor herhaling vatbaar, lijkt de logische conclusie, maar dat zal er dus niet meer inzitten. (adr)

Bij Snow Patrol was er van ladypits geen sprake, toch liep ook daar het oestrogeengehalte hoog op. De zeemzoete knuffelrock van de Schotten heeft enkele jaren in de koelkast gezeten, een goede twee jaar om precies te zijn, maar dat ze nog niet vergeten zijn, bleek uit de tot de nok gevulde Barn. Frontman Gary Lightbody kon een glimlach niet wegsteken bij een luid meegebruld You’re All I Have. Wist hij veel dat het publiek enkel maar enthousiaster ging worden na de reeks wereldhits Take Back The City, Crack The Shutters, Called Out In The Dark en Run. Want een mens vergeet al eens dat Snow Patrol jaren vaste gast was bovenaan de (alternatieve) hitlijsten. We kregen ook het live debuut van twee nieuwe songs, waarvan vooral All alle ingrediënten heeft voor een toekomstige hit. Afsluiten deden de heren met uberclassics Chasing Cars en Just Say Yes. Dat laatste is ook meteen het antwoord dat we willen horen als we u vragen om de band dit najaar in Vorst te gaan bekijken. (nvh)

Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Nick Van Honste

Foto: Alex Vanhee