Rock Werchter 2025 - Dag 4: Verjongingsoperatie

Werchter Weide, 3 juli 2025 - 6 juli 2025

Zo was het plots weer dag vier van Rock Werchter en dat was ontegensprekelijk de meest bijzondere dag van deze editie. Deze laatste dag was immers nadrukkelijk geënt op één en hetzelfde doelpubliek: de jonge popliefhebber. Met namen als Dasha, David Kushner, Pommelien Thijs, Dean Lewis, Gracie Abrams, Noah Kahan en Olivia Rodrigo kon die jonge popliefhebber met een gerust hart aan de Main Stage blijven kamperen. We zagen dan ook veel jonge tienermeisjes, al dan niet in het gezelschap van hun (vermoedelijke) mama of papa. Maar het wérkte wel: Rock Werchter had alles in huis wat ze die zondag in huis moest hebben om de doelgroep te bereiken. En voor de anderen waren er de andere podia.

Zelf schipperden we een beetje tussen de twee: Pommelien Thijs en Olivia Rodrigo stonden al lang met stip aangeduid op het schema, maar de rest van de Main Stage-programmering lieten we graag aan ons voorbij gaan (na nog even getwijfeld te hebben over Gracie Abrams). Onze dag begon kleurrijk bij Remy Bond. Die show was veel, deed ons denken aan Lana Del Rey en leek ons terug te flitsen naar de jaren vijftig, inclusief pin-ups in glitterbadpakjes of op rollerskates. Alles aan deze show was in scène gezet, maar het belangrijkste was dat het, naast alle omkadering en theater, muzikaal ook genietbaar was. Toen ze hitje Movie Stars inzette, begon het plots op ABBA te lijken en dat het haar allereerste festivalshow was – benieuwd of het meegevallen is! – was eraan te merken, toen ze los over de tijd heen ging. Er zit nog groeipotentieel op Remy Bond. Alleen is het de vraag of dat op Rock Werchter zal zijn. De Californische zangeres leek toch een beetje miscast en lijkt zich beter thuis te voelen in andere settings.

Daarna maakten wij ons al klaar om naar Pommelien Thijs af te zakken en baalden we, omdat die show samenviel met die van FINNEAS. Maar Pommelien Thijs’ eerste keer op Rock Werchter – op het podium dan – dat wilden we voor geen geld ter wereld missen. Het zou een momentje worden, net zoals het dat op Pukkelpop vorige zomer was. Niets was minder waar: Pommelien maakte alle verwachtingen waar. Het lijkt wel alsof iedereen Pommelien aan het hart wil drukken: ze komt op en overtuigt iedereen door gewoon haar mooie, optimistische, schattige, authentieke zelf te zijn. Een mooiere reeks eigenschappen kan een artiest niet bezitten. Ook nu weer stal ze de show door er gewoon te staan in een van rubber gemaakte outfit en met een fris kapsel. Hoewel Pommelien Thijs nog maar één plaat heeft - ‘Per Ongeluk’ is intussen twee jaar oud – heeft ze al een arsenaal aan singles en heeft ze de luxe om hits als Het Midden (met MEAU) of Hou Me Vast (met Bazart) gewoon te skippen. Zelfs de ideale opener Entertainment (“Wat willen wij? En-ter-tain-ment!”)  werd in de kast gelaten ten voordele van nieuw werk dat dit najaar op ‘Gedoe’ te horen zal zijn. Wat ze dan wel speelde, was niet minder dan fantastisch: Erop Of Eronder was er boenk op, Tegenwoordige Tijd was een ontroerende en licht maatschappijkritische ode aan de jeugd van tegenwoordig die voor haar stond, Zilver is niet kapot te krijgen, Meisje Van Honing klonk beter dan ooit en Het Beste Moet Nog Komen was ontroerend. Authentiek, een nieuw nummer, rockte zo stevig dat Pommelien zelfs weg zou weten met een stek op de affiche van Graspop. Het andere nieuwe nummer in de set – Ben Je Klaar stuiterde in vier minuten alle richtingen uit – deed ons opnieuw heel erg uitkijken naar die nieuwe plaat, Atlas (inclusief confetti) klonk nu al als een klassieker en Ongewoon was de perfecte afsluiter. Pommelien, het zonnetje in hoogsteigen persoon, had de regen weggejaagd en we geloven niet dat er iemand teleurgesteld kan zijn in wat zij op Rock Werchter gebracht heeft. Onze tickets voor de Sportpaleisconcerten in april van volgend jaar zijn besteld.

Goose was de volgende band op ons schema. Ze speelden in The Barn en hoewel de band er de twintigste verjaardag kwam vieren, bleek het publiek hen nog niet beu te zijn. The Barn bleek te klein voor iedereen die de band uit Kortrijk wilde zien en al snel bleek waarom: Goose is gewoon altijd steengoed live. Zelfs al heeft de band de laatste jaren ietwat aan relevantie verloren, ze kunnen perfect een steengoeie set van een uur vullen. Sloganeske nummers als Bring It On, Can’t Stop Me Now en Everybody werden op hun stevigst en hardst gebracht zodat er niemand nog aan zou twijfelen of Goose het nog wel kan. Words werd traditioneel in een knappe tien minuten durende versie gebracht, waarna Synrise de finale kopstoot mocht uitdelen. Dit was een triomftocht. Niet minder dan dat.

We hadden verwacht dat de massa na Goose de grote oversteek zou maken naar Bolis Pupul aan de overkant in de KluB C, maar die volksverhuis bleef grotendeels uit. We snappen het ergens wel: Bolis Pupuls muziek is iets weerbarstiger, iets minder gemakkelijk mee te brullen en ook gewoon iets onbekender. Maar wie zich liet meevoeren op de hypnotische stijl van Bolis Pupul, zag wel een goeie show.

Opnieuw aan de overkant was het aan de labelgenoten van Soulwax en Stephen en David Dewaele bleken meer dan klaar voor de eerste show van de avond. In The Barn maakten ze het zichzelf – uiteraard – weer niet gemakkelijk. Ze brachten er – bijgestaan door maar liefst drie drummers – één groot live nummer, waarbij het ene nummer naadloos over ging in het volgende. Hoewel de titels regelmatig op de schermen werden geprojecteerd, was het nooit helemaal duidelijk wanneer een nummer nu eindigde en een ander begon, maar we konden alleen maar met bewondering kijken naar wat er op het podium gebeurde. De helft van de setlist bestond trouwens uit onuitgebracht materiaal dat weer meer leek aan te leunen bij de rockversie van Soulwax. Het is intussen ook duidelijk geworden dat dat de bedoeling was: vanaf 17 oktober is ‘All Systems Are Lying’ te koop, een live ingespeelde plaat met analoge synths, een plaat die door de broers wordt omschreven als “rock zonder gitaren.” Als ze ook maar een beetje klinkt als de show, die ze op Rock Werchter brachten, dan wordt het een bommetje.  

In de introductietekst op de site van Rock Werchter werd Overmono omschreven als “aan te raden voor fans van Fred again.. en THE BLAZE" en dat is natuurlijk de lat meteen erg hoog leggen. Die lat haalde het duo uit Wales nooit. De blend van nineties-techno en hiphop bleek heel even interessant, maar in de loop van het uur bleek het toch een beetje te veel van hetzelfde te zijn om achteraf nog lang bij te blijven.

En dan was het tijd voor Olivia Rodrigo, de laatste headliner van de vijftigste verjaardag van Rock Werchter, de kers op de taart van de verjongingsoperatie. Rodrigo was immers de jongste headliner in de geschiedenis van het festival. Dat in het achterhoofd houdend, maakt haar prestatie nog indrukwekkender: ze stapte het podium van één van de grootste festivals ter wereld op met een immens zelfvertrouwen, bracht een feilloze show en deed het lijken alsof het niets was. Het was het soort zelfvertrouwen dat we Lola Young een paar dagen geleden toewensen. Olivia Rodrigo kan iets en ze weet het. Ze heeft de songs en de attitude, zonder dat ze die laat overgaan in arrogantie. Het was zelfs schattig hoe ze vertelde over hoe ze haar vrienden Noah Kahan en Gracie Abrams in de backstage had gezien en hoe leuk het was. Of hoe ze het Franse woord “parapluie” had geleerd. In de show voerde rockmuziek trouwens duidelijk de boventoon. Het theatrale dat popacts vaak met zich meebrengen – inclusief talloze kostuumwissels - ontbrak nagenoeg volledig bij Olivia Rodrigo en daar zijn we dankbaar om. Als het al aanwezig was, was het in de manier van zingen en bewegen van Rodrigo zelf. Vanaf opener Obsessed was het een spervuur van hits. Drivers License en Vampire, twee wereldhits, zaten heel erg vooraan in de set, na elkaar. Dat getuigt van lef. De nummers volgden elkaar in sneltempo op, maar ook wanneer Rodrigo even een rustpauze inlaste met Happier en Enough For You, zakte de show niet in. Integendeel: in die rustigere nummers kon ze nog beter laten horen wat voor een goede zangeres ze is. Want dat is het mooie aan Olivia Rodrigo: de teksten zijn beregoed. Ze zitten vol tienerdrama voor jongelingen met gebroken harten en een beschadigd vertrouwen, maar het is zo goed gedaan en beschreven dat, wat ze zingt, universeel herkenbaar is. Voor iedereen, van iedere leeftijd. Een stevige bisronde opende met het altijd relevante Brutal en eindigde met de meekweelbare hits Good 4 U en Get Him Back.

Vooraf was er ophef en consternatie rond de headlinerpositie van Olivia Rodrigo. Nu blijkt het de weg van de toekomst voor Rock Werchter. Het liep weliswaar geen storm voor Olivia – er was ruimte op de weide - maar wie er nog stond (en dat waren best wat mensen), was wel mee. En het zou te kort door de bocht zijn om te besluiten dat wie vroeger vertrokken was, dat deed omdat ze Olivia Rodrigo niet wilden zien of het niet eens waren met haar positie als headliner. Het kan ook aan het regenweer gelegen hebben, aan een vroege onverdringbare wekker op maandag of aan combigangers die zich niet konden vinden in de gehele specifieke zondagprogrammering. Het was knap van Rock Werchter dat ze dit gedaan hebben: Olivia Rodrigo hoort op die hoogste positie en zal alleen maar beter worden in de toekomst.

Het was aan Stephen en David Dewaele om het volk finaal van de weide te keren, maar niet voordat ze in de gedaante van 2manydj’s een vijftig minuten durende ode hadden gebracht aan vijftig jaar Rock Werchter in de vorm van Radio Soulwax met nummers door elkaar gemixt en de hoezen zichtbaar op grote LED-schermen in een speciaal daarvoor geïnstalleerde kubus. Openen deden ze voorspelbaar en gepast met Rebel Rebel, het nummer waarmee ze ook de set openden in 2004, toen ze de ondankbare taak kregen om David Bowie te vervangen. Het was het begin van tientallen nummers in vijftig minuten, hetgeen een leuk spelletje bleek voor de brede muziekliefhebber. Er was maar één voorwaarde: de artiest in kwestie moest ooit op Werchter gespeeld hebben. Arno was er ook bij met T.C. Matic, maar de broers bleken ook met de tijd mee en mixten een klein stukje Olivia Rodrigo doorheen Moloko, haalden Charli XCX erbij (die blijkbaar al in 2017 op Rock Werchter speelde) en lieten Fred again.. ook niet onbetuigd. Ze lieten The Cure een keer of twee passeren, lieten Everything In It’s Right Place van Radiohead voor een rustpunt zorgen en lieten twee iconische nummers door elkaar lopen, toen ze Blue Monday mixten met Seven Nation Army. Alle details zijn pas te horen, wanneer je de set herbeluistert met koptelefoon. Dat kan hier. Conclusie is dat dit een gepast feestje was, eentje dat we zonder meer de voorkeur geven op het vuurwerk van ieder jaar en dat misschien wel voor herhaling vatbaar is?

De editie van 2025 van Rock Werchter was gezapig, vertrouwd en tegelijkertijd vernieuwend met voldoende moois voor ieder soort muziekliefhebber. Na vier dagen vertoeven in de muziekbubbel van het festival overheerst de dankbaarheid voor de smetteloze organisatie. Dat verdient echt een pluim. Wij hopen dat Rock Werchter er nog minstens vijftig jaar mee doorgaat. Vijftig edities verder zijn wij er negenentachtig. Dat moet nog net lukken.