Rock Werchter 2025 - Dag 2: Kamperen aan de Main Stage (en Lola Young!)

Werchter Weide, 3 juli 2025 - 6 juli 2025

Dag twee was net als de eerste festivaldag overgoten met zon. Gelukkig maar, want die tweede dag brachten we kamperend aan de Main Stage door met uitstapjes naar The Barn voor Warhaus en Lola Young. Prima dagje ook!

Het was Fien Germijns die Sylvie Kreusch aankondigde als “de enige Belgische act op de Main Stage vandaag”, en dat deed ons opnieuw beseffen dat het toch Rock Werchter is - één van de meest vermaarde festivals ter wereld - en dat het helemaal niet zo evident is om hier te mogen staan als Belgische act. Sylvie Kreusch mocht er staan en er mocht geen twijfel over bestaan: ze zou dat moment grijpen. Ze kwam op in een hagelwit verenpak met witte verenhoed (Fien Germijns hield het op “sexy zeemeeuw”) en zenuwen waren in geen velden of wegen te bespeuren.

Kreusch kreeg vijfenveertig minuten en heeft er alles uitgehaald. Ergens halverwege riep een buur in het publiek ons toe: “Hoeveel goede nummers heeft die eigenlijk?!” en we kunnen ons daar alleen maar bij aansluiten. Al van bij opener Ding Dong was het voor iedereen duidelijk: hier staat een zangeres met een eigen stijl, zowel muzikaal als in manier van kleden en bewegen.

Kreusch schreed over het podium en liet er geen centimeter van onbenut, terwijl ze moderne Belpopklassiekers als Walk Walk en Just A Touch Away uit de mouw bleef schudden tot een uitgekiende piek met afsluiter Comic Trip. Daartussen vond ook nieuwe single Cloud 9 een plekje, pas uit sinds drie weken, maar hier klonk hij al als een Kreusch-klassieker. Ook Sylvie Kreusch maakte een politiek statement, zij het eentje zonder woorden: ze haalde een watermeloenparaplu boven, waarmee ze de outfit aanvulde. Het was eenvoudig, doeltreffend en even passend als dat plekje op die Main Stage.

Dat het warm was, zagen we ook aan Wet Leg. Frontvrouw Rhian Teasdale kwam op in een kleine hotpants en een al even miniscuul bikinietje met op de linkerborst “Father” en rechts “Son” geschreven. Nog geen noot gespeeld en de match was al half gewonnen. In 2021 was Wet Leg een kleine hype met hitjes als Wet Dream en Chaise Lounge. Nu vrijdag komt tweede plaat ‘Moisturizer’ uit, met als gevolg dat een aantal nummers op Rock Werchter zelfs voor rabiate fans nieuw en nooit eerder gehoord materiaal waren. Drie nummers werden al vooruit geschoven, waarvan Catch These Fists de eerste was en ook de setlist mocht openen.

Catch These Fists toonde een Wet Leg met de spieren gebald, niet enkel muzikaal, maar ook letterlijk en tekstueel (“I don’t want your love / I just wanna fight”) en bleek een uitstekende opener. Wet Leg is altijd al speels geweest. Denk maar aan het zinnetje “Hey you, in the front row / are you coming backstage after the show?” uit Chaise Lounge of soms zelfs grappig (de liefdessong Supermarket, waarin de wens geuit wordt om samen naar de supermarkt te gaan).

Vier jaar later wil Teasdale verleidelijk zijn, kronkelde ze over het podium en flirtte ze met de ventilator. Leuk om naar te luisteren en om naar te kijken, maar in dat uur begonnen de liedjes ook allemaal een beetje op elkaar te lijken. Het kan aan ons liggen en we zullen er de plaat voor moeten afwachten, maar een nieuwe Wet Dream, Ur Mum of Chaise Lounge hebben we niet meteen gehoord.

Weezer sloot vervolgens perfect aan bij wat Wet Leg had gebracht. Alleen heeft die band het voordeel dat ze al meer dan vijfentwintig jaar meedraaien en dus voor jukebox kunnen spelen. Dus konden ze beginnen met Hash Pipe, wat meteen al die generatie StuBru-luisteraars meetrok, die begin jaren 2000 een vaste, wekelijkse afspraak met 'De Afrekening' hadden.

Weezer heeft al een paar jaar geen nieuwe plaat meer uit, haalde zeven nummers uit het debuutalbum (de blauwe) en speelde geen enkel nummer van na 2008. Ze weten dat niemand nog geïnteresseerd is in dat nieuwe werk. Dus kozen ze ervoor om klassiekers als Buddy Holly, Island In The Sun, Say It Ain’t So en Undone – The Sweater Song in de setlist te stoppen. En dat kwam het meezinggehalte ten goede.

Dat Rivers Cuomo en bandgenoten zichzelf niet al te ernstig nemen en in Beverly Hills zingen dat ze graag in Brussel zouden wonen en Wet Leg namedroppen in de tekst van Pork And Beans, droeg bij aan het amusementsgehalte van de show. Dit is wat Weezer altijd doet, dit is waarvoor ze geboren zijn: zichzelf niet al te serieus nemen en een streepje humor in de muziek en performance stoppen zonder dat ze zichzelf helemaal niet meer serieus nemen. Een perfect tussendoortje op een zonnige tweede festivaldag.

Met pijn in het hart verlieten we vervolgens de Main Stage om naar Warhaus te gaan kijken. We weten het: een Belgische band en veel vaker te zien, maar ook altijd ongelooflijk goed. Warhaus heeft altijd iets gevaarlijks, iets nachtelijks en iets verleidelijks over zich hangen. En dat werd meteen al duidelijk met de opener I’m Not Him. Time Bomb was een tweede hoogtepunt, de heerlijke instrumental Beaches is dat altijd en afsluiten met het langzaam aanzwellende Open Window is ook altijd een goed idee.

Daartussen zat nog een karaokeversie van The Best van Tina Turner, dat het haalde van My Way van Frank Sinatra en Laat Me van Ramses Shaffy (dat toch eigenlijk twee keer hetzelfde nummer is). Maarten liep daarvoor met een klein tv'tje richting het midden van het publiek, checkte even of we hem hoorden en zette het anthem van tante Tina middenin het publiek in. Het zag er knullig uit, maar net dat maakte het zo geniaal.

Een opwindend verrassingsoptreden van Sylvie Kreusch, dat eerst hartverscheurend (Love’s A Stranger) en vervolgens opwindend (Zero One Code) was, was daar al aan voorafgegaan. Voor de twijfelaars: we weten niet wat Girl In Red gebracht heeft en hebben daar altijd nog een beetje spijt van, maar Warhaus is altijd een goede keuze. Tot in De Roma!

En dan kwam Lola Young, een fenomeen nog voor ze begonnen was dankzij het wereldsucces van Messy en zonder twijfel het meest besproken optreden van het weekend (en er waren er zo wel een paar). Er waren vooraf wel enkele vraagtekens te plaatsen bij dit optreden, want toen ze in februari in de Botanique zou moeten optreden, annuleerde ze op het laatste moment. Nadien, in De Melkweg in Nederland, gaven de recensies aan dat ze uitgeblust zou zijn. Gaat het allemaal wat te snel voor de vierentwintigjarige Britse?

Feit is dat dit optreden het meest onzekere van het weekend zou zijn, dachten we toen nog (Sam Fender had nog niet afgezegd). Maar ze was er, Lola Young, en ze was verdorie uitstekend bij stem. One Thing, de nieuwe catchy hitsingle, was een eerste hoogtepunt en meteen daarna kwam Don’t Hate Me, dat al langer meegaat (2023) en bewijst dat Messy allesbehalve een toevalstreffer is. Het opperste punt van ontroering was You Noticed dat de zangeres zelf tot tranen toe bewoog. Maar tegelijkertijd leek ze zeer onzeker.

Ze zweette enorm en had een ongelukkige outfitkeuze gemaakt met een topje dat net een maat te klein bleek en steeds wegzakte en een bh erbovenop in plaats van eronder. Er werd een jas bovengehaald, maar na één nummer weer aan de kant gelegd wegens te warm en je zag Young zienderogen meer en meer onzeker worden. Charlie werd ingezet en weer stilgelegd en toen verontschuldigde de zangeres zich voor de “messy” show. Ze verzekerde het publiek dat ze haar job serieus nam, maar dat het soms ook stressvol kan zijn en dat “anxiety” de overhand kan nemen.

Zoveel openhartigheid en authenticiteit hadden we nog maar zelden op een podium gezien. Charlie werd een tweede keer ingezet en opnieuw afgebroken. Een steunend applaus brak los. We zagen Lola Young prutsen aan de in-ears. Waren er ook technische problemen? Charlie werd uiteindelijk overgeslagen, Big Brown Eyes en afsluiter Messy werden foutloos gebracht. En toen beende Young snel en zichtbaar teleurgesteld het podium af.

Er was dus veel te vertellen over dit optreden, maar bovenal hopen we dat Lola Young goed begeleid wordt en nu zelf ook kan zien hoe authentiek en bijzonder dit optreden was, hoe natuurlijk zij is als artiest en performer, wat een goede songwriter en zangeres ze is. Van Lola Young hebben we het laatste nog niet gezien en gehoord. Zij is veel en veel meer dan Messy. Haar derde plaat komt in september uit. Luister ook maar eens naar de eerste twee.

Doordat we zo graag naar Lola Young wilden, misten we ongeveer de helft van de set van Simple Minds, maar de ervaring leert ons dat dan doorgaans de beste helft nog moet volgen. Simple Minds is één van die bands die groot geworden zijn op Torhout-Werchter – ze stonden er in 1983, 1984 en 1986 – en er nu bij mochten zijn voor de vijftigste verjaardag. In 2012 stonden ze nog in The Barn geparkeerd, ergens in de vooravond. Nu waren ze bijna hoofdact. Dat was een opmerkelijke keuze die allicht kadert in de vijftigste verjaardag, maar die niet helemaal leek te werken.

Hoewel de band hit na hit bleef serveren, leek de weide veel te groot en hadden veel gen z-ers een plekje in het gras uitgekozen. Toen (Don’t You) Forget About Me werd ingezet, veerden ze wel allemaal recht – dat kenden ze van The Breakfast Club - en werd Simple Minds het feestje dat het eerder al had kunnen zijn, als de band toch in The Barn geprogrammeerd zou staan. Tien minuten voor tijd stopten ze, terwijl ze minuten aan een drumsolo hadden gespendeerd, maar zonder New Gold Dream te spelen. Kijk, dan hebben we toch een klein probleem.

Voor Green Day startte begaven we ons nog eventjes naar The Slope om het fenomeen Fat Dog te checken. Wat Fat Dog doet, is moeilijk te omschrijven. Soms leunde het bij The Prodigy aan, soms helemaal niet. Soms was het hard en heftig tot aan het punt dat er moshpits ontstonden. Er waren crowdsurfers en zelfs de stijfste harken bleven niet stilstaan. Een saxofoniste, waarvan we ons eerst afvroegen wat die op het podium stond te doen, voegde regelmatig nog wat extase toe. Verfijnd was Fat Dog niet, subtiel evenmin, maar het was wel het soort feestje waar je nog regelmatig aan terugdenkt.

Met Green Day had de tweede dag een headliner, die alleszins vooraf ook als belegen aanvoelde, en toch was het nog maar de vierde passage in Werchter. Op de eerste keer hebben de fans moeten wachten tot 2005. Van 2013 herinnerden wij ons vooral veel gepalaver en een set die veel te lang aanvoelde. In 2025 was het anders: het tijdslot was ingekort tegenover toen en dat kwam de show ten goede, want de band knalde er hit na hit na hit door.

Aftrappen deed de band rond Billie Joe Armstrong hier met American Idiot, een nummer dat vandaag een nieuwe betekenislaag heeft gekregen. Holiday kwam er meteen achteraan en Billie verleidde de wei tot het scanderen van “Fuck Donald Trump!”. De missie was duidelijk. Bij Know Your Enemy werd een fan op het podium gehaald, die het er nog behoorlijk goed vanaf bracht. Het is iets dat de band in het verleden een paar keer te veel deed en het tempo uit de show haalde, maar nu werd het beperkt tot die ene keer.

Drie nummers ver en er was al van alles gebeurd. Ze bleven de nummers spuien: Longview, Welcome To Paradise, Wake Me Up When September Ends, Jesus Of Suburbia, het onverslijtbare Basket Case en de gedoodverfde afsluiter Good Riddance (Time Of Your Life), dat niet gespeeld werd bij de vorige passage in 2013. Alles wat je wilde horen, zat in de setlist. Alles wat je niet wilde horen, werd achterwege gelaten. Green Day was de grootste verrassing tussen de headliners van Rock Werchter dit jaar.