Rock Werchter 2023 - Dag 3 - Nostalgie en frustratie
Werchter Weide, 29 juni 2023 - 2 juli 2023
Er werd teruggekeken op de derde dag van Rock Werchter, maar tegelijk was er een boel frustratie, die moest verwerkt worden.
"Een band gaat nooit stuk", een iconische tekstregel uit wat in principe al een lang vergeten nummer had kunnen zijn, is uiteindelijk dan toch waar gebleken. Xink! mocht namelijk het hoofdpodium van Werchter openen. De mensen, wiens jeugd toch stilaan voorbij is, mochten zich onderdompelen in een warm bad nostalgie. De gure wolken en die paar regendruppels konden de pret niet bederven. Het mag gezegd dat de jongens toch hadden bijgeleerd ten opzichte van Eurosong 2003. De start van het optreden was immers verdienstelijk. De weide kwam een eerste keer los met Laat Me Vrij. Ondanks dat de band lang niet meer actief is, kwamen al die oude nummers er bij het gros van het publiek gezwind uit. De eerste noten leken een kettingreactie van lang vergeten herinneringen teweeg te brengen. De songs zijn er waarschijnlijk zo ingedramd dat we ons enkel maar kunnen excuseren bij onze ouders voor het teisteren van hun gehoor. De piek van Xink! lag natuurlijk bij De Vriendschapsband, waarmee Werchter even werd leek op de grootste jeugdbeweging fuif uit de geschiedenis. Springend en zingend gingen we twintig jaar terug de tijd in. Afsluiten deden ze dan toch met een nieuw nummer, Misschien. Catchy en gemakkelijk om mee te zingen lijkt de beste manier om die te beschrijven. De sfeer zat direct goed om dag drie te beginnen. (adr)
Met Mayorga stond er een laureaat van de meest recente editie van 'De Nieuwe Lichting' op de affiche. De band van Helena Mayorga Paredes specialiseert in misbegrepen midtwentiesmuziek, niet meteen het genre dat floreert op een vroege namiddag op een open podium. Toch wist de met energie doordrongen melancholie stilaan de overhand te nemen aan The Slope. De cover van Lovesong van The Cure, het verhaaltje van de melodica van haar oma en de radiohit Girlcrush zorgden ervoor dat het optreden net genoeg weerhaakjes had om te blijven hangen en ons doet uitkijken naar een volgende clubtour. (nvh)
Er zijn bands die u in eender welke setting kan zien en er steeds een spektakel van maken, Interpol hoort niet tot die categorie. Met de reputatie van de band in het achterhoofd moeten we vooral met de beschuldigdende vinger in uw richting wijzen. Ja, beste lezers, het publiek aan de MainStage was werkelijk schabouwelijk. Was het de regen, de klassieke vermoeidheid op dag drie? We hebben er het raden naar, maar aan Paul Banks en co. heeft het deze keer absoluut niet gelegen. De band was in form, Banks lachte meer op dat ene uurtje dan het afgelopen decennium samengeteld en zo goed als elke hit passeerde in snedig tempo de revue. Had dit in The Barn gestaan tegen een uur of tien, dan spraken we van een hoogtepunt. Nu spreken we van gemiste kansen. Helaas. (nvh)
Op de Main Stage pikten we nog een stukje van Paolo Nutini mee. De Schotse Italiaan was de rust zelve en leek wel een beetje in een roes van de eigen muziek te zitten. Iedereen op de wei werd dan ook enthousiast, toen hij zijn New Shoes aantrok. Heupwiegend op het fijne deuntje waren we uiteraard aan het wachten op dat ene nummer: Iron Sky. Met de iconische speech van Charlie Chaplin in 'The Great Dictator'. Tot onze verbazing werd die door velen meegeroepen. Het zou ons verbazen als niet heel Vlaams-Brabant dat heeft mogen horen. (lvg)
Heel snel repten we ons naar de Barn om toch nog binnen te geraken bij Sigur Ròs. Tevergeefs en toen we al snel Svefn-g-englar hoorden passeren, konden wij ons voor de kop slaan dat we niet eerder vertrokken waren bij Paolo Nutini. Wonder boven wonder maakte de security plots een uitzondering en lieten ze ons toch nog binnen. Wij wurmden ons een weg door de toeschouwers naar voor, waarop wij van de ene verwondering in de andere verbazing vielen. Ylur moesten ze vroegtijdig stopzetten door technische problemen met een bijhorend ‘Fuck’ van frontman Jònsi, maar dat maakten ze dan meer dan goed door af te sluiten met Untitled #8. Van dan af kon onze zaterdag niet meer stuk, tevreden dat we waren dat we deze bovennatuurlijke band aan het werk hadden gezien. (lvg)
Provocerende kledij, een mep uitdelen aan een fan en wijnglazen die breken, Machine Gun Kelly liet de Mainstage van Rock Werchter platgespeeld achter. De Amerikaanse rapper en zanger stond op met band op de Mainstage. Het optreden was wat je van de rockster kon verwachten: ruig, provocerend en met een goed gevoel voor melodie en show. Machine Gun Kelly bracht vorig jaar het album 'Mainstream Sellout' uit. Het is duidelijk dat de Amerikaan de muziekstijl heeft aangepast. Kelly stond vroeger vooral bekend voor de snelle rapstukken. Vandaar ook de bijnaam Machine Gun. Met het nieuwe album werd er afgeweken naar de punk en rock, een genre dat verbazend goed bij hem past. In sommige nummers probeerde hij wel elementen van punk en rap met elkaar te combineren, met name in Aye, waarin Lil Wayne mag opdraven. In dit nummer wordt een hiphopbeat gebruikt, gecombineerd met punkgitaren. Dat zorgt voor een unieke stijl, die ook is terug te vinden bij bands als Linkin Park.
Over het optreden werd achteraf nog veel nagepraat. Vooral het moment dat de zanger een klap uitdeelde aan een fan. Die had een op een bordje geschreven dat het zijn droom was om een klap te krijgen van de Amerikaanse ster, hetgeen Kelly niet zomaar aan zich liet voorbijgaan. Ook het moment dat een klein meisje de kans kreeg om mee te zingen met de zanger was aandoenlijk. Op de band viel niks aan te merken. Het gitaarwerk was beter dan verwacht. De solo’s pasten perfect in de show en het concert. De twee gitaristen waren bovendien erg goed op elkaar ingespeeld. Het was ook goed om horen dat de nummers niet noot voor noot werden nagespeeld. Er werd een eigen draai aangegeven, hetgeen verfrissend overkwam.
Toch waren er een paar puntjes van kritiek. Technische problemen tijdens het concert maakten het de luisteraars niet eenvoudig. De animo bij de zanger zelf was in het begin ook ver te zoeken. Het leek erop dat hij er niet veel zin in had. Sommige nummers mislukten alsof hij het niet kon opbrengen om ze te spelen. Dat had dan waarschijnlijk te maken met de attitude en persona, die de zanger wil voorwenden. (kv)
Wat moeten we over het optreden van Fred Again nog zeggen dat u al niet elders hebt gelezen? Laten we het anders hebben over het mini-Heyseldrama dat zich leek af te gaan spelen aan de ingang van The Barn? De spiegel waarin Rock Werchter moet kijken na deze schabouwelijke vertoning van concertorganisatie en publieksveiligheid? We hopen alvast dat er organisatorische lessen zijn getrokken uit deze malaise en dat de oplossingen niet komen in de vorm van 'fastlanes' of 'golden circles'. Verder willen we bedanken en eren wie dat toekomt, namelijk de ster van de avond. Randzaken terzijde was dit effectief een optreden van "Ik was er destijds bij toen...' Fred Again was de muzikale catharsis voor een jonge generatie die bijna twee jaar lang niks mocht en nu definitief afscheid nam van die gruwelijke periode. Wat Fred betreft, die hopen we volgend jaar again te zien, dit keer wel op het hoofdpodium. (nvh)
Muse overlaade ons uiteraard weer met hits. En uiteraard lag het showgehalte zoals elke keer weer hoog en kwamen ze op met riotmaskers en Will Of The People. Hysteria volgde al snel en wij waren na die regenachtige dag alweer helemaal opgedroogd. Iedereen warm? Yes, Sir! Het antwoord aan de sergeant van Psycho was overduidelijk. Als je zou nagaan wat iedereen meeriep met dit nummer, zou je vermoeden dat de hele wei vol seriemoordenaars zat. Even leek het alsof Matt Bellamy echt iedereen in zijn macht had. Niet zo moeilijk met gitaren zoals die in dat nummer.
Thought Contagion, Won’t Stand Down en Compliance kwamen ook aan de beurt en de met kleurijke ledlichtjes versierde pakken en gitaren kwamen weer boven om mee te dingen naar de prijs van beste show van het moment. You Make Me Feel Like It’s Halloween werd voorzien van de gepaste intro via Toccata And Fugue In D-Minor, waarop natuurlijk iedereen wist welk nummer zou volgen. De aankleding bleef daarbij eerder sober.
De bisronde werd gestart met Bellamy solo. Simulation Theory, afkomstig van het gelijknamige album, deed dienst als intro. Naar goede gewoonte wou de band afsluiten met Knights Of Cydonia, maar door een aantal technische mankementen dienden ze die klassieker tot tweemaal toe af te breken. Net toen iedereen dacht dat de show afgelopen was, bleek er toch nog tijd voor Showbiz, waarna Bellamy het nodig vond om één van de versterkers aan diggelen te slaan. De collega’s van De Standaard omschreven het concert als een rockopera zonder ontknoping. Maar dan wel eentje die opnieuw niet teleurstelde. (lvg)
Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Koen Vanhees, Nick Van Honste