Rock Werchter 2022 - Dag 1: een lach, een traan en heel veel regen

Werchter Weide, 30 juni 2022 - 3 juli 2022

De eerste dag van Rock Werchter was er eentje om in te kaderen. Er was het vreselijke weer, maar er waren vooral de bands.

Onze eerste afspraak aan de main stage was met Fontaines DC. Maar 14u00 bleek lang niet voor iedereen haalbaar. Slechts voor een kwartje was de wei gevuld, toen de Ieren aan de set begonnen. Het gaf ons wel de kans om lekker ver vooraan te staan. Frontman Grian Chatten, in een opvallend pattriottisch T-shirt met Ireland in grote letters over de borst, zette A Lucid Dream in. Chatten huppelde een beetje nerveus rond over het podium. Het handschudden na elk nummer wees ook al op een zekere zenuwachtigheid. Roman Holiday noteerden wij alvast als een hoogtepunt. En ook A Hero’s Death en te verwachten afsluiter Jackie Down The Line toverden een eerste glimlach op ons gezicht. Nu waren we echt helemaal klaar voor het weekend.

Na een goed half uurtje ongeduldig ronddraaien was het dan aan de zussen van HAIM om de main stage nog wat meer op te warmen. Ondertussen maakten ook de grijze wolken stilaan hun opmars, maar ons liet dat koud. Wie ooit heeft gezegd of gedacht dat vrouwen geen plaats hebben in rock, heeft duidelijk nog nooit naar HAIM geluisterd. De drie zussen uit Los Angeles hadden het succes van het derde album 'Women In Music Pt III' nog niet echt kunnen vieren. ‘One last Haim tour’ moest hier verandering in brengen. Al snel hoopte het publiek dat de naam van de tour’ gewoon een referentie was naar One More Time van Daft Punk en niet de effectieve laatste tour.

Now I’m In It gaf de aanzet voor een ondertussen vrij goed volgelopen festivalterrein. De energie was vanaf minuut één aanwezig en deed ons toch lichtjes medelijden krijgen met de ouders van de drie zussen. Gelukkig waren die ook muzikaal getalenteerd en speelden ze samen met de dochters in een coverband. Ongetwijfeld hebben de dames daar de muzikale veelzijdigheid opgepikt. Het talent spat er namelijk vanaf en het verbaast niemand dat HAIM al heeft kunnen samenwerken met grote namen in de popmuziek zoals Taylor Swift en Calvin Harris. Pray To God kregen we helaas niet te horen, maar de versie van Gasoline was erg sterk en harder dan we gewend zijn. Uiteraard was het niet lang wachten op de hits, mede omdat de dames slechts een uur toebedeeld kregen. Initieel vonden we dit natuurlijk spijtig, maar anderen zullen vast blij geweest zijn dat ze zich van een poncho konden voorzien voor het volgende optreden.

Veel van Rag’n’Bone Man hebben we niet kunnen meepikken voor de hemelsluizen zich openden. Gelukkig opende hij met het prachtige Skin en hebben we dit nog kunnen meekwelen voor de regen ons te veel werd.

Uiteindelijk konden we ons achteraf ook enkel voor de kop slaan dat we aan het schuilen waren in KluB C, terwijl op de Main Stage een prachtig eerbetoon aan Arno aan de gang was.

In die KluB C speelde tegelijkertijd Cigarettes After Sex. Het is de tweede keer dat we de brave man aan het werk zagen op Rock Werchter en voor de tweede keer gingen we de tent uit met hetzelfde gevoel: mooie liedjes als je ze apart speelt, maar geef het ons vijftig minuten en Greg Gonzalez blijkt het beste slaapmiddel. Er zat weinig dynamiek of interactie in de set en muzikaal was het één vlakke lijn op het slotnummer Dreaming Of You na: daarin haalde hij plots zo veel lawaai uit die gitaar van 'm dat niet alleen het publiek, maar ook hijzelf leek wakker te schrikken. 

Rock Werchter is ook keuzes maken en de meest hartverscheurende van dit jaar was die tussen Beck en Pixies. We hebben helaas verkeerd gekozen. Beck in een tent: dat wilden we niet voorbij laten gaan. Het was zo rond 19u30 dat Stijn Van De Voorde kwam melden dat hij slecht nieuws had: Beck stond nog vast in de file richting festivalsite, maar zou er binnen tien minuten zeker zijn. Het duurde uiteindelijk bijna een halfuur vooraleer Beck erdoor kwam en wat we toen zagen en hoorden was teleurstellend. We hebben van Beck eerder al steengoede optredens gezien, maar deze show had een hoog medley-gehalte met nummers die elkaar niet snel genoeg konden opvolgen en halverwege werden afgekapt en een mokerdrum die alle subtiliteit in de sound overheersde. Na een halfuurtje hebben we 't voor bekeken gehouden en zijn we richting The War On Drugs getrokken.

Het was al zeven jaar geleden dat The War On Drugs op Rock Werchter stond. Toen nog in de vooravond, om 18u00, een show die we toen hebben laten schieten om naar Ryan Adams te gaan kijken. In tussentijd is de groep van Adam Granduciel een grote groep geworden en dus stonden ze deze keer een paar trapjes hoger. Maar iedereen weet: zelfs al geef je The War On Drugs vijfenzeventig minuten, dan nog wordt het drummen in de setlist. De groep besloot dus om af te trappen met enkele bekende nummers, zoals Nothing To Find en Pain.

En hoewel het allemaal zeer goed klonk en je ook gewoon kon zien dat de groep er zijn stinkende best stond te doen: het leek allemaal niet echt aan te komen bij het publiek. We zagen de groep enkele maanden geleden nog in het Sportpaleis, en daar klopte (bijna) alles. Hier ontbraken de vreugdekreten bij het inzetten van Red Eyes, bleef het confettikanon dat voor een echte climax had kunnen zorgen achterwege bij Under The Pressure en ontbrak Thinking Of A Place al helemaal. Een gevolg van het tijdsgebrek allicht, maar ook meteen het Ultieme Wegdroommoment dat ons ontnomen werd. We blijven The War On Drugs hoog hebben zitten, maar de groep komt duidelijk beter tot zijn recht in een zaal.

De regen besliste wel om ons te sparen tijdens het optreden van Pearl Jam, de headliner van de dag. Maar goed ook, want na een opwarmmomentje op de camping en een outfitwissel naar een warme lange broek waren we er weer helemaal klaar voor. Eddie Vedder en co beslisten dan ook om enige humor in de setlist te steken en te openen met een cover van Rain van The Beatles.

Even Flow werd als vanzelfsprekend moeiteloos meegezongen door een weide vol verzopen waterkiekens. Maar bij Dance Of The Clairvoyants leek het dan weer of iedereen een regendans aan het doen was. Alsof we daar nog niet genoeg van hadden gekregen. Aan het begin van de set gaf Vedder aan het publiek aan dat iedereen moest passen op elkaar, een referentie aan het voorval dat zich exact tweeëntwintig jaar geleden voordeed op het concert op Roskilde. Toen werden meerdere slachtoffers gemaakt, vertrappeld door de massa. Vedder vroeg later nog om heel de weide op te lichten voor de slachtoffers.

Natuurlijk kon het publiek niet in deze grimmige sfeer blijven hangen. Na Jeremy was iedereen weer happy en klaar voor bisnummers als Black, Alive en een onvergetelijke versie van Neil Youngs Rockin In The Free World, hetgeen na twee jaar coronamiserie aanvoelde als een bevrijding.

Een lach, een traan en heel veel regen maakten er een prachtige openingsdag van voor Rock Werchter 2022.

Axel De Ridder - Lobke Van Gestel - Geert Verheyen