Rock Werchter 2019 - Dag 4: Uitbollen was er niet bij

Werchter Weide, 27 juni 2019 - 30 juni 2019

Rock Werchter 2019 - Dag 4: Uitbollen was er niet bij

De vierde en laatste dag van Rock Werchter brengt altijd een dubbel gevoel met zich mee. Langs de ene kant zit het festival er weer bijna op en dat is jammer. Langs de andere kant komt een nacht in je eigen bed dichterbij. Uitbollen was er niet bij op zondag, daarvoor stond er veel te veel moois op de affiche.

Beginnen deden we bij Lizzo, een megapopulaire, relatief nieuwe artieste bij wie het allemaal draait om "body positivity" en zijn wie je bent. Nog voor zij aan haar concert begon, mocht de dj de tent al opwarmen. Die deed dat met nummers van Missy Elliott, Cardi B, Spice Girls, TLC en Whitney Houston waardoor, toen Lizzo uiteindelijk opkwam, het feestje al begonnen was.

Ze kwam op in een spuuglelijk roze trainingspak (of wat was dat ding eigenlijk?), maar ze gaf er wel zowat de show van de dag in weg. Elk lied werd woord per woord meegezongen door een bomvolle The Barn. Hier stond het levende bewijs van hoe artiesten tegenwoordig sluipend erg snel groot kunnen worden. Ook zij had dansers meegebracht. Tijdens één nummer mochten die zelfs rolschaatsen aanpassen. Veel show dus, maar de twee belangrijkste elementen van een show waren er ook: de songs en de stem.

Beginnen deed Lizzo met het soulvolle Cuz I Love You dat uitmondde in Aretha Franklins Respect. Niet veel later liet ze de hele Barn “HALLELUAH”, en “AMEN”, roepen. Hadden we ook nog nooit eerder meegemaakt. Verder speelde ze een streepje dwarsfluit in Juice en riep ze ons op om in de eerste plaats van onszelf te houden. “The only way to save the world is to save yourself first”, gaf ze nog mee, waarna ze zei dat dat voor haar de laatste tijd wat moeilijk was, omdat ze sukkelde met een depressie; nochtans zelden zoveel niet-irritant optimisme uit een show gehaald dan bij Lizzo.

Op de Main Stage stond nadien De Staat geprogrammeerd. De Nederlandse groep is groot in eigen land – ze zijn één van de headliners op Lowlands – maar in België heeft het merendeel van de mensen er nog nooit van hen gehoord. Dit voorjaar heeft De Staat een Europese tournee ondernomen die hen ook naar België bracht en in het najaar staan ze in Trix. Er wordt dus stilaan werk gemaakt van dat gekke buurland België. Om op Rock Werchter te overtuigen brachten ze een soort van greatest hits waarbij de band eindigde tussen een soort van gekke mix tussen Queens Of The Stone Age, dEUS en Beastie Boys. Input Source Select, Pikachu (met bijhorend dansje), het cirkelrennen met Witch Doctor en het slotakkoord KITTY KITTY waren daarbij hoogtepunten. Volgens een Nederlandse kennis was De Staat maar zozo en konden ze nog veel beter. Toch maar eens gaan kijken in Trix dan?

Na De Staat was het aan onze eigen Tamino. En die had niemand minder dan Colin Greenwood van Radiohead meegebracht om enkele nummers mee te spelen. “Ik kijk hier al heel lang naar uit”, vertrouwde Tamino ons toe. En ook de rest van de bindteksten liepen over van dankbaarheid. Niets wees erop dat deze nog steeds groeiende artiest, die ook steeds meer aandacht krijgt vanuit het buitenland, ook maar een ietsje naar arrogantie begon te neigen. In de set was het spaarzame en liefdevolle Verses een hoogtepunt, maar ook Seasons, een cover van Chris Cornell, zette de bijzondere stem van Tamino in de verf. Dat het kruisen van Colin Greenwood en Tamino een goede zaak is, bewees een lange, verschroeiende versie van w.o.t.h. wat ons alleen maar deed uitkijken naar een Tamino die in de toekomst de donkere kant nog meer gaat verkennen.

De Belgische act, die deze editie het hoogst op de affiche stond, was Balthazar, onderweg naar de onafwendbare headlinerspot in de nabije toekomst. Oorspronkelijk was aangekondigd dat dit het enige Belgische festivaloptreden van de band zou zijn deze zomer, maar intussen werd toch nog een stop op Crammerock aan de tournee toegevoegd. Daarna zou het inderdaad wel eens even kunnen duren voor we de heren weer aan het werk zien in eigen land. Want tot februari is de band op tournee in het buitenland zonder dat er in het tourschema nog een Belgische datum te bespeuren is. Dat is vooral een teken dat het goed gaat met Balthazar en dat was ook op Rock Werchter te merken.

Na opener Blood Like Wine en The Boatman was het vooral aan het meest recente album ‘Fever’ om te schitteren. De heren van Balthazar zelf noemden het al “de feestplaat” en ze leent zich dan ook perfect tot een festivalset. Het is gewaagd: zeven nieuwe nummers te smokkelen in een set van elf stuks, maar dat ze ermee weg kwamen, zegt ook veel over de kwaliteit van de nieuwste songs. Ook na de set in de Lotto Arena in maart bleef het heerlijk om zien hoe Tijs Delbeke een trombone bovenhaalde  voor Grapefruit, hoezeer Maarten Devoldere ervan houdt om met het statief op wandel te gaan of hoezeer Jinte Deprez op een jarentachtigpornoacteur begint te lijken.

Tijdens het dansbare Changes – de nieuwe single – ging Maarten Devoldere (volgens ons ongepland) op wandel in het publiek. Er volgde een “Werchter godverdomme”, en het uitstapje duurde iets langer dan door de band geanticipeerd, maar ook wanneer er zoiets onverwachts gebeurt, is Balthazar een band die het hoofd koel houdt en de boel staande houdt. Vijf mannen op het podium, vijf straffe muzikanten die zich in de schaduw verschuilen, wanneer nodig en zich tonen wanneer het kan. En eigenlijk, als we heel eerlijk zijn, wilden we gewoon één van hen zijn. Als we mogen kiezen: Maarten Devoldere. Niemand komt zo goed weg met een Hawaii-hemd.  

Alle gekheid op een stokje: dat was de set van Mac DeMarco samengevat. Het is ondertussen geweten dat wie van de songs van DeMarco wil genieten, er de grappen bij moet nemen. Dat wil zeggen dat we hem onder andere ook op de handen zagen lopen of de T-shirts van de muzikanten zagen uittrekken zodat die plots in de – niet zo aantrekkelijke – blote bast kwamen te staan. Dat de songs stuk voor stuk wel erg goed zijn, maakt die grappendwang bijna helemaal goed. Het intieme Nobody was prachtig en My Old Man (over zijn "daddy issues") tegelijkertijd pijnlijk en herkenbaar. Grappendwang is er dus zeker bij, maar telkens ook een heerlijke spontaniteit. Deze keer deed het de band uitbarsten in een door een hele tent meegezongen Champagne Supernova. Wie het op Setlist.fm nakijkt, weet dat dat de allereerste keer was. Een heerlijk meezingmoment: we hadden het niet verwacht tijdens een set van Mac DeMarco.

Geen idee wat Greta Van Fleet zo hoog op de Main Stage geprogrammeerd deed, maar, wat ons betreft, hadden ze New Order daar mogen neerpoten: bakken ervaring, bakken songs, een knappe lichtshow en een onberispelijk geluid. En songs van Joy Division, drie stuks in totaal, waarvan Shadowplay ons het meeste kippenvel bezorgde. Maar kenners weten dat ook het eigen werk van New Order schromelijk onderschat wordt. De groep is echt wel meer dan Blue Monday, ook al was dat de song die de tent aan het daveren kreeg. True Faith is een miskende classic, Plastic zetten we altijd op het luidst onder de hoofdtelefoon en Bizarre Love Triangle is een tekstueel pareltje. De ene song na de andere vroegen we ons af waarom New Order vandaag de dag geen grotere groep is. En het antwoord moesten we schuldig blijven. Wie een concert wil zien van een groep in grote vorm: in oktober komt New Order terug naar België. We zullen het dan wel moeten doen met Vorst Nationaal.

En tot slot lieten we Muse links liggen. Met die band zijn we al zo’n tien jaar klaar. Underworld daarentegen zit net in een heel interessante periode. Sinds november 2018 brengt de band elke week (op donderdag) nieuwe muziek uit; of beeldmateriaal/film, tekstfragmenten,… Elke week iets nieuws dat deel uitmaakt van het huidige creatieve proces waarin de band zich bevindt. Daar was ook op Rock Werchter iets van te merken – vier tracks – al moet je het wel geweten hebben. Het nieuwe werk, zoals het geweldige Listen To Their No zat immers netjes gecamoufleerd tussen de publieksfavorieten. Niemand die er iets van merkte. En hoewel het er met Ova Nova en Nylon Strung niet bepaald op leek, zijn ze bij Underworld nog steeds niet bang van snoeiharde beats: King Of Snake, Rez en Cowgirl zijn compromisloos, Born Slippy .NUXX de festivalfavoriet die deze vierdaagse perfect wist af te sluiten voor al wie Muse wenste te negeren.

Het publiek was in groten getalen afgezakt, het bewijs dat niet iedereen het hele weekend al op Muse zat te wachten. Een feestje, dat zou het worden en daar zou Underworld hoogstpersoonlijk voor zorgen. Het beste bewijs dat Karl Hyde en Rick Smith er nog steeds loeihard tegenaan gaan, kregen we nadien te horen van iemand die meer naar achteren op de weide naar Muse stond te kijken: hij had er niets van gehoord, want de beats van Underworld vormden een stoorzender. Goed werk geleverd, denken wij dan.

Als we vier dagen proberen samenvatten dan kunnen we stellen dat we veel goede dingen gezien hebben, al hebben we er wel vaak de Main Stage voor moeten vermijden. Van de acht geprogrammeerde headliners hebben we er drie gezien en twee gewaardeerd. Maar toch heeft de organisatie haar best gedaan om exclusieve headliners te boeken: zowel P!nk als Muse speelden de enige festivalshow, Tool stond voor het eerst als headliner geprogrammeerd en Greta Van Fleet was een nieuwe naam in de kleine poel van headliners. Rock Werchter 2020 vindt opnieuw plaats in de vertrouwde week, van 2 tot 5 juli. Wie daar op de affiche staat, daar hebben we voorlopig het raden naar, maar het aftellen naar de eerste namen - doorgaans ergens in november – kan beginnen.

3 juli 2019
Geert Verheyen