Rock Werchter 2017 - Dag 1: huilen met een brede smile

Werchter Weide, 29 juni 2017 - 2 juli 2017

Rock Werchter 2017 zit er weer op en traditioneel vallen we dan in een zwart gat: de overgang van leven in een muziekbubbel waar mensen lief voor elkaar zijn, spontane gesprekken gestart worden tijdens het wachten op de volgende lading frisse pintjes of in de wachtrij voor de toiletten wordt maandag doorprikt door de gedachte “En morgen is het weer als vanouds” waarna je weer teruggetrokken wordt naar de deadlines, de onbetaalde rekeningen en de afwas die je bij vertrek hebt laten staan. Maar ondertussen zijn er wel vriendschappen gesmeed, voor vijf minuten, voor de duur van het festival of voor het leven. En dat met totaal onbekenden, want muziek verbindt en zelfs als het verdeelt, verbindt het nog.

En dan komt dat moment waarop je thuis komt en nagaat wat je ook alweer allemaal gezien hebt. Dan blijkt – zowat ieder jaar opnieuw – dat wat je gezien hebt op die vierdaagse best een indrukwekkend lijstje vormt. Een overzicht van onze vierdaagse, voor wie samen met ons nog niet klaar is voor de echte wereld.

DAG 1

Het Zesde Metaal en Cigarettes After Sex: te vroeg

Rock Werchter openen op donderdag op de Main Stage lijkt een eer, maar de eer is dubieus. Op donderdag heeft namelijk iedereen te kampen met files, worden de tenten opgezet en de matrassen opgeblazen alvorens naar de weide te gaan. Aan de ingang staat de langste rij van het hele weekend omdat alle bandjes nog moeten worden uitgedeeld. Eens binnen worden de bonnetjes ingewisseld. Gevolg: het volk druppelt in stukjes binnen en nog maar een klein gedeelte van het publiek is echt klaar voor de muziek. Ook wij konden pas het gras plattreden toen Het Zesde Metaal al diep in hun set zat. We waren net op tijd om Boze Wolven mee te pikken, de ode van Wannes Capelle en de zijnen aan Luc De Vos, vermengd met stukjes Where Is My Mind? Van The Pixies. Aardige vondst! Daarna volgde Ploegsteert waarna we besloten om al af te zakken naar Cigarettes After Sex. Sorry Wannes, we maken het goed ergens in de toekomst, maar wat we hoorden klonk goed!

Ook voor Cigarettes After Sex bleek het nog wat te vroeg. Greg Gonzalez moest het podium op om tien over twee, terwijl – daar zal iedereen het toch over eens zijn – de muziek van Cigarettes After Sex toch het best gedijt in de schemer. Het zag ernaar uit dat Gonzalez helemaal in zijn muziek zat, maar hij bleek wel ongeveer de enige te zijn. Het was allemaal een beetje te saai om een publiek zo vroeg op de dag te kunnen begeesteren.

Whitney: huilen met een brede smile

We begonnen al te denken dat het aan ons lag, waren we er misschien nog niet klaar voor? Maar toen begon Whitney aan hun set en merkten we het al snel: dit is hoe een hoogtepunt klinkt! Het plaatje klopte, gewoon. Zelfs al zat frontman Julien Ehrlich aan de drums, wat toch altijd een tikje vreemd is voor een band. Whitney streelde onze ziel met liedjes over gebroken harten en eenzaamheid, speelde twee covers van ons onbekende groepen (Lion en NRBQ) en toverde een hemelsbrede glimlach op ons gelaat met een nieuw nummer (Rolling Blackout) dat aangekondigd werd als “a song about depression.” Trouwens, een extra pluim voor trompettist Will Miller, want de trompet in Whitney is een echte meerwaarde. Whitney bleek één van de hoogtepunten van het weekend te zijn en bracht onvervalst geluk  als direct gevolg van zoveel schoonheid de KluB C binnen.

Prophets Of Rage: laat die revolutie maar komen!

Het schema op donderdag was oneerlijk, want we werden gedwongen om Savages voorbij te laten gaan (wegens samen met Whitney) en ook Mark Lanegan Band, nochtans één van onze absolute favorieten, moesten we laten schieten om Prophets Of Rage iets of wat comfortabel te kunnen meepikken. Het was nog vroeg op de avond toen deze supergroep die bestaat uit leden van Rage Against The Machine, Cypress Hill en Public Enemy eraan begon en toch moesten we al heel erg op tijd komen voor een goed plekje. Het zegt veel: bijvoorbeeld dat Prophets Of Rage misschien wel wat te vroeg geprogrammeerd stond.

De debuutplaat van Prophets Of Rage is nog niet uit, de release is gepland voor 15 september, en dus bestond de setlist uit veel werk van Rage Against The Machine, hier en daar een uitstapje naar de hiphop en één – uitstekend! – eigen nummer: Unfuck The World. Het was zo ongeveer toen Prophets Of Rage Take The Power Back aan het brengen was dat we het gevoel onze leden voelde binnensluipen: dat verlangen naar revolutie, met de vuist hoog de lucht in. Die van Prophets Of Rage lachen er niet mee, ze willen écht de wereld veranderen door hun muziek. Het is geen act en dat is mooi: de leden zijn echt begaan met de wereld en gingen bijvoorbeeld onlangs nog jammen met vluchtelingen in een asielcentrum in Amsterdam. Het was B-real die de meeste van Zach de la Rocha’s zanglijnen (nu ja) voor zich nam en we zeggen niet dat we Zach niet misten, maar B-real deed dat echt wel heel erg goed, laat dat eens gezegd zijn.

In feite bestond deze set uit een aaneenschakeling van hoogtepunten, één uur en een kwartier lang, en dat deden niet veel bands hen na dit weekend. Know Your Enemy, Bulls On Parade, Bullet In Your Head en ook de afsluiter Killing In The Name Of… - het ultieme anti-autoriteitnummer waarbij tot halverwege op de weide gemosht werd: we hadden niet gedacht ze ooit nog over de weide te horen knallen. Prophets Of Rage is het dichtst bij dat we ooit nog bij Rage Against The Machine zullen komen en het is goed zo. De leden hebben hun boodschap in ieder geval goed weten te actualiseren. Volgend jaar hoger op de affiche?

Beth Ditto: overal en altijd zichzelf

Beth Ditto stond voor het eerst solo op de affiche van Rock Werchter, want Gossip is niet meer. Nu ja, wie kan er eigenlijk een lid van Gossip opnoemen dat niet Beth Ditto is? Beth Ditto stond dus niet meer of minder in de spotlights dan anders, alleen bracht ze nu voornamelijk werk uit haar recent verschenen soloalbum ‘Fake Sugar’. Ze zegt in interviews en herhaalde op het podium dat die plaat heel stevig door ‘Graceland’ van Paul Simon werd beïnvloed, maar dat is er niet meteen aan te horen. Wel is het best aangenaam luistervoer. De singles Fire en In And Out Of Love waren uitstekend en We Could Run – door Ditto aangekondigd als een U2-nummer en het had er inderdaad wel iets van weg – was een uitstekende popsong (hoogtepunt van de set wat ons betreft) én een demonstratie van de indrukwekkende strot van Ditto.

Het klonk allemaal een beetje hetzelfde, maar Beth Ditto is zo een vrije frontvrouw dat ze altijd en overal zichzelf is en dus ook op het podium. Dat wil zeggen dat ze zich een weg door de set grapt en grolt, dat ze boert in de microfoon gewoon omdat het kan en dat ze nadat ze gezegd heeft dat ze haar publiek zou vergeven als ze zouden vertrekken om naar Lorde te gaan kijken (“I would leave”) spontaan een stukje Royals brengt. Muzikaal memorabel was het niet, onderhoudend wel. En Beth Ditto was de meest verfrissende podiumpersonaliteit van het weekend.

Arcade Fire: Moeilijke muziek?

Het blijft toch een bijzonder verhaal, dat van Arcade Fire. Ze schrijven geen traditionele popsongs, een nummer van hen duurt al snel vijf minuten, hun songstructuren zijn niet altijd even conventioneel en toch werkt het. Waarom dat werkt is eenvoudig: omdat zo ongeveer een dozijn mensen elk optreden zichtbaar het beste van zichzelf geven. Op dat vlak was William Butler (broer van Win) een plezier om te zien: hij stond te lachen en in het rond te springen, wat hij ook aan het doen was. Na het tweede nummer – Rebellion (Lies) als twééde is durven – zeeg hij neer op het podium na vijf minuten op een gigantische drum te hebben staan meppen. Het kleine aapje van de groep, de acteur, maar ook een steengoeie en veelzijdige muzikant.

De setlist was knap, beginnen met Everything Now en eindigen met Wake Up waren twee goeie beslissingen. De rest van de setlist was grotendeels gevuld met bekende nummers (Reflektor, No Cars Go, The Suburbs, Ready To Start, …) afgewisseld met wat nieuwe nummers die heel erg jaren 80 klonken, met Régine zelfs op keytar! Arcade Fire speelde zo belachelijk veel hits en liet er zelfs nog een paar in de kast waardoor we ons nogmaals afvroegen waarom deze band nu toch niet als headliner geprogrammeerd stond. Is hun muziek misschien te moeilijk om een publiek als dat van Rock Werchter écht te kunnen begeesteren? Het zou kunnen. Win Butler smeekte na een paar nummers om hen alsjeblieft toch iets te geven waar ze mee aan de slag zouden kunnen gaan, anders zou het een hele koude performance worden.

Dat werd het niet, gelukkig. En het allerschattigste moment kwam helemaal op het eind toen Win Butler het publiek sommeerde om zijn tamboerijn door te geven aan het kleine meisje dat het hele concert lang alles had staan geven op de schouders van haar papa. Muzikale opvoeding is alles.

Kings Of Leon: de spanningsboog vergeten

Tja, Kings Of Leon. Ze zijn al zo vaak op Rock Werchter geweest dat je je nog afvraagt of het nog wel hoeft. In 2007 hadden ze een hitje met On Call, in 2008 hadden ze hun succesalbum ‘Only By The Night’ uit, in 2009 waren ze voor het eerst headliner en ook de plaat die daarop volgde – ‘Come Around Sundown’ – was best goed.

Maar daarna? Daarna was het een beetje op. De platen volgden nog wel, de hits niet meer. De interesse in de groep is duidelijk tanende. Toch daagde er tot onze verbazing nog veel volk op voor Kings Of Leon. Wachtend op Sex On Fire, zo bleek. Hun vorige twee passages op Rock Werchter – 2013 en 2014 – hebben we geskipt wegens geen interesse meer, maar deze keer hadden we onszelf beloofd om het groepje nog eens een kans te geven.

Niks veranderd, natuurlijk. Nog steeds knallen ze het ene nummer na het andere de weide in met hun hitjes verspreid over de gehele set en Sex On Fire ergens op het einde. We stonden ernaar te kijken als een koe naar een trein, het ene nummer volgde het ander op en plots wisten we de vinger te leggen op het probleem van Kings Of Leon: setlistopbouw. Dat was er namelijk niet. Een spanningsboog ontbrak totaal, elk willekeurig nummer zou van plaats gewisseld kunnen worden met elk willekeurig ander nummer en er zou niets aan de set veranderen. Ja, dan heb je een probleem.