Rock Werchter 2016: Paul McCartney - Ode aan het leven

Festivalterrein, Werchter, 1 juli 2016

Er werden nogal wat artiesten genamecheckt tijdens het optreden van Paul McCartney op Rock Werchter. En bijna allemaal hadden die het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. Maar de show, dat was één groot eerbetoon aan het leven.

Hoe moet je dat immers anders zien, als een vierenzeventigjarige je om de oren slaat met een keur aan liedjes, die met geen modderbad weg te spoelen zijn uit het collectief geheugen? De twee meisjes, die in Het Journaal Martine Tanghe met verstomming sloegen omdat ze Paul McCartney niet kenden, bleken dan toch maar de uitzondering op de regel.

Want hoewel You’ll Never Walk Alone, I Follow Rivers, en andere meezingers in aanloop naar het concert spontaan werden ingezet, duurde het tot vlak voor de start van de show dat de lalala van Hey Jude werd aangeheven. Maar het zit dus toch best goed met de doorsnee muziekkennis van de jeugd (zonder daarin te willen overdrijven). Of ze dan weer de minder bekende krenten als Goodnight Tonight  of Mrs Vandebilt uit de potpourri, die als inleiding tot de show werd afgespeeld (inclusief zware beats), wisten te vissen, laten we voor de lieve vrede dan maar in het midden.

Dat was trouwens ook te merken tijdens het concert zelf. Opener A Hard Day’s Night werd nog vlot meegezongen, maar bij Let Me Roll It, even verderop, was dat al een heel stuk minder en bij nieuwe nummers als Save Us zelfs – misschien niet onlogisch – bleef dat helemaal achterwege. Misschien was dat wel de reden waarom wij aanvankelijk niet de verwachte vibe voelden. Ook al zullen de hooggespannen verwachtingen daarin ook een rol hebben gespeeld.

Nochtans werden on stage de nodige inspanningen geleverd door Sir Paul en zijn vierkoppige, uitstekende band met een glansrol voor Abe Laboriel jr., de corpulente drummer met het Tirolerhoedje. McCartney beperkte zich niet tot zijn vioolbas, maar waagde zich zonder schroom aan de elektrische gitaar met een instrumentaal eerbetoon aan Jimi Hendrix als toppunt. Dat zijn stem geen rotsen meer splijt (voor zover ze dat ooit gedaan heeft), mag dan als een vanzelfsprekendheid worden beschouwd.

Vanaf Maybe I’m Amazed (voor Linda McCartney), dat hij op de vleugelpiano speelde, was de magie er plots wel. Wat er dan precies veranderd was? Geen idee eigenlijk; misschien was het gewoon daar dat voor ons persoonlijk de puzzel in elkaar viel. Zoals iedereen ongetwijfeld zijn favoriete McCartney- of Beatlessong(s) heeft, werd hier voor ons de klik gemaakt.

Daarna volgde dan een triomftocht door een oeuvre, dat nog weinigen hem ooit zullen nadoen. Van (bijzonder) vroege (pre)Beatlessongs als In Spite Of All The Danger en Love Me Do tot het “spiksplinternieuwe” New met daartussen pareltjes als de vroege progrocker Band On The Run, het vieren van “de vrouw” in Lady Madonna en zowaar tot onze eigen verbazing zelfs de erg leuke versie van de samenwerking met Kanye West en Rihanna Four Five Seconds.

De pyrofantasietjes bij Live And Let Die (in ware James Bond-introstijl) hadden niet eens gehoeven. En ook de verhaaltjes, die de ex-Beatle uit zijn mouw schudde, tussen de songs door, voegden weinig toe, hoe amusant (zijn verhaal over zijn avonturen in de backstage van zijn eerste, Russische concert) en leerrijk (de hoger genoemde pre-Beatlessong werd voor vijf pond opgenomen) ook.

Dat Hey Jude inclusief voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk samenzingfestijn de afsluiter zou worden, was logisch. En in de bisronde, die door de heren met de nationale, de Britse en de regenboogvlag werd ingezwaaid, kregen aanvankelijk de jarigen, maar uiteindelijk iedereen (want uiteindelijk verjaart iedereen wel eens) met Birthday nog de beste wensen toegewuifd en eindigde met een krachtig op een gitaarduel uitdraaiend Golden Slumbers - Carry That Weight The End een bewogen avond.

George Harrison (met een prachtig Something), Scotty Moore, John Lennon, George Martin, … ze werden allemaal aangehaald ergens tijdens de show. En hoewel ze allemaal overleden waren, voelden wij ons zelden zo levend. En dat beaamde de rest van de wei met een luid lalalala.