Rock Werchter 2016 - Muzikale hoogvliegers en kamerbrede glimlachen
Festivalterrein, Werchter, 4 juli 2016
Vrijdag zou de dag van de waarheid worden, maar met muziek had dat weinig te maken. Aan de match gaan we geen woorden meer vuil maken, daar zijn anderen beter voor geplaatst (pun zeker niet intended). Aan de muziek des te meer: wat op papier de minst aantrekkelijke dag van de vierdaagse leek, bracht in de praktijk een aantal aangename verrassingen.
Zo stootten we in alle vroegte stoemelings op de ons onbekende Blackberry Smoke. De moerasrock van deze bebaarde heren uit Georgia sloot perfect aan bij ons zompige humeur. De pedalsteel, de stemmige harmonieën, de wapperende haren en de grote zonnebrillen waren allemaal niet bijster origineel, maar het geheel klonk lekker en bracht ons helemaal in gitaarstemming.
En die stemming kwam goed van pas voor wat Gary Clark Jr. even later in The Barn zou komen brengen. De Texaan kwam iets te afgeborsteld het podium op – slick leren jasje, grote muts, en jeans die waarschijnlijk ons volledige maandloon vereisen – maar wanneer hij zijn gitaar liet zingen en zijn klok van een stem bovenhaalde, legde hij de volgestroomde tent meteen het zwijgen op. De man zou in zijn eentje wel eens nieuwe adem kunnen blazen in het stoffige genre dat bluesrock de laatste jaren is geworden. Een hoogtepunt van formaat, zo kort na de middag. Aan het gejoel en gestamp in de tent te horen waren we niet de enigen die overrompeld werden door dit verschroeiende concert. Van dichtbij op te volgen, die man.
Na al dat gitaargeweld dachten we even op adem te komen bij Daughter. Dachten we, want al zijn we geen Humoreporters die wild in de huwelijksaanzoeken vliegen aan iedere jurk die ze op de bühne ontwaren, bij het aanschouwen van Daughters frontvrouw Elena Tonra kregen wij het toch ook warm. Tonra is het type mens waarbij iedere emotie voorzien komt van een hoofdletter, maar die door de liefde ook vaak wordt teleurgesteld. Gelukkig voor ons vertaalt ze dat in prachtige muziek. Zij en haar band hadden de volledige Barn van bij de eerste noten mee en, wanneer de frontvrouw in Youth fluisterde “If you’re still breathing, you’re the lucky ones”, dan fluisterde de hele tent oorverdovend mee. Van een weergaloze pracht, dit optreden.
En we bleven hangen in de Barn, want na Daughter was de klasbak Richard Hawley aan de beurt. Hawley en zijn muzikanten stonden qua look mijlenver af van de vele gestileerde en gecoiffeerde boys en girls waarmee we op de wei om de oren geslagen werden, maar muzikaal moesten ze voor weinigen onderdoen. Net als nagenoeg iedere andere Britse band waren er uitgebreide verontschuldigingen voor de Brexit, maar die zullen ons worst wezen als er ook wereldsongs als Standing At The Sky’s Edge gespeeld worden. Wat vervloeken we onszelf nog steeds om de beslissing die we tijdens dit concert namen.
We verlieten het namelijk vroegtijdig, om op de Main Stage nog een stukje Black Box Revelation te gaan kijken. Gebrek aan inzet kan je Jan Paternoster en Dries Van Dijck allerminst aanwrijven, maar zelfs met het gepruimde toevoegen van twee zangeressen en een toetsenist, blijft wat ze doen toch nog altijd wat mager klinken. Clichématige bluesrock, weinig geïnspireerde solo’s en ronduit beschamende zinssneden bij momenten. Soit, het publiek had er duidelijk lol in, en met nummers als Gloria en Warhorse toonde de groep toch al een klein tikje evolutie sinds de Rock Rally. Maar om echt interessant te worden, mag het toch wat meer zijn.
Wat meer, dat hadden we dan weer helemaal niet nodig van At The Drive-In. Het uitzinnige bombast van deze groep werd extra in de verf gezet door de moddervet geworden zanger Cedric Bixler-Zavala die tussen zijn hysterisch gekrijs door meermaals de tijd vond om de instrumenten van zijn collega’s de vernieling in te trappen. Best amusant allemaal, en de prijs voor creatiefste druggebruik sleept Bixler-Zavala zonder twijfel ook in de wacht. Maar waar de posthardcore van ‘Relationship Of Command’ in 2000 nog radicaal was, deed het in 2016 gedateerd aan, en werd At The Drive-In in 2016 terecht lauw onthaald.
The Offspring, The 1975, en Parov Stellar zullen het ons hopelijk niet kwalijk nemen, maar tussen 21u en 22u45 hadden we andere katten te geselen. Wanneer Rammstein om 23u30 de Main Stage betrad, was de sfeer op de wei nog danig bedrukt. Nochtans haalde de meest uit de hand gelopen grap uit de muziekgeschiedenis (het refrein van opener Ramm 4 luidde “Ja. Nein. Rammstein.”) alles uit de kast om het tij te doen keren.
De immer angstaanjagende zanger Till Lindemann kwam al tapdansend op, terwijl zijn gitaristen neerdaalden vanuit de hoogte en ook pyrotechnisch bracht Rammstein een hoogstandje. De militaristische metal moet je zelfs niet kunnen pruimen om van een avondje topvertier als dit te genieten. Lindemann deed later nog een bommengordel ontploffen en steeg ten hemel met metalen vleugels tijdens Engel. Van enige ernst kan je deze Duitsers op geen enkel moment beschuldigen (dat hopen we toch), wat maakte dat ze comedy van de bovenste plank brachten. Zwölf Pünkte!
Dag twee leerde ons dat de muzikale hoogvliegers het met minder geweld deden dan de anderen, maar dat een streepje bombast op tijd en stond voor kamerbrede glimlachen zorgde.