Rock Werchter 2016 - Oude knar redt de dag
Festivalterrein, Werchter, 4 juli 2016
Herman Schueremans en de zijnen hadden danig hun best gedaan om de schrik erin te krijgen. Onvoldoende parkeerplaatsen, campings die in moerasgebied veranderd waren en een wei die talloze trucks met boomschors en zand had behoefd om enigszins begaanbaar te worden zouden vier dagen lang ons deel zijn. Beelden van het vluchtelingenkamp in Calais doemden op voor de ogen, maar gelukkig bleek alles nogal mee te vallen (erger dan Dour 2012 of Glastonbury ieder jaar kon het niet worden) en we hadden altijd nog de muziek om ons aan op te warmen.
Ricky Wilson van Kaiser Chiefs dacht op zijn typisch hyperkinetische manier de hele wei meteen in de hens te krijgen. Aan zijn enthousiasme zal het niet gelegen hebben – hij kent iedere truc uit het frontmanboekje – maar zijn band is niet meer zo okselfris als pakweg tien jaar geleden. Natuurlijk zijn Ruby, Everyday I Love You Less And Less, I Predict A Riot en Oh My God nog steeds aanstekelijk als tuberculose in een onvoldoende gesubsidieerd weeshuis, maar we hebben het ondertussen allemaal al zo vaak gezien en gehoord; en vernieuwen doen de Chiefs al lang niet meer. Jaar na jaar schuiven Kaiser Chiefs dichter op naar het middaguur en wat ons betreft is een zevende passage op Werchter niet meer nodig.
Over Guy Garvey hoorden we achteraf vertellen dat mensen liever de gietende regen inliepen dan in The Barn te blijven. En daar kunnen we ons best iets bij voorstellen. Dan liever Jake Bugg trotseren onder menige wolkbreuk. Bugg werd enkele jaren geleden door critici en publiek onthaald als de redder van het singer-songwriterschap. De working class hero uit Sheffield had een eigen geluid, was authentiek op piepjonge leeftijd en leek alles te hebben om het ver te schoppen.
Dat enthousiasme is intussen flink bekoeld en dat bleek ook voor de Main Stage. Het is natuurlijk geen gemakkelijke opdracht om een doorweekte wei warm te krijgen, maar dat is wel hoe het koren zich van het kaf onderscheidt. Two Fingers zorgde voor een golf van herkenning, die de aandacht wist af te leiden van het onophoudelijke geplens, maar de rest van Jakes set was te weinig afwisselend om te blijven boeien. De redder van de muziek is een middelmatig songschrijver geworden, en – laat ons eerlijk zijn – dat nasale stemmetje van hem gaat na een aantal nummers flink irriteren. Geen spek voor onze bek.
Volgende in de rij: Ellie Goulding. De Britse leek al een vreemde eend op de affiche, en bevestigde dat op het podium. Met haar gelikte popshow veroverde ze de harten van haar afgereisde fans, maar helemaal thuishoren op een rockfestival deed ze niet. Respect voor de pogingen om af en toe een stevige riff neer te poten op gitaar, maar de kriebels in onze buik waren er toch eerder voor wat eraan zat te komen, dan voor deze – toegegeven, uitstekend zingende – popdiva.
Nee, degene die deze Werchtereditie al vanaf dag één legendarisch zou maken, beklom later die avond de Main Stage. Collega (pvg) heeft het optreden van Paul McCartney hier al uitvoerig besproken, maar wij moeten onze liefde toch ook nog even betuigen. Wat een muzikant! Wat een band! Wat een nummers! Van Beatles over Wings tot soloparels als Maybe I’m Amazed en recente nummers als New. Verplichte kost voor diehard fans en entertainment van de bovenste plank voor iedere muziekliefhebber, van opener A Hard Day’s Night tot het massaal meegezongen Hey Jude. Wat ons betreft had het gerust zes uur mogen duren.
De jongens van Disclosure leken er nadien dan ook maar wat beduusd bij te staan. Ze gaven aan dat het een hele eer was om na zulk een held hetzelfde podium te mogen betreden, maar veel goed deed het hun show niet. Vooreerst omdat een groot deel van het publiek de wei al had verlaten na Macca’s concert, maar ook omdat de opzwepende dancemuziek schril afstak bij de verfijnde melodieën van McCartney. We hebben de broertjes Lawrence al menige festivaltent in de fik zien krijgen, maar hier was de programmatie wat ongelukkig.
Onze conclusie zou zijn dat dit een matig tot zwakke dag aan de Main Stage zou zijn geweest, als een knar van vierenzeventig niet iedereen naar huis had gespeeld en ons een magische avond had bezorgd.