Rock Werchter 2015 - Meer vuurwerk, minder fossielen!

Festivalterrein, Werchter, 5 juli 2015

Tussen tienduizenden anderen toog uw haast onverwoestbare reporter ook dit jaar naar de festivalwei in Werchter, om - mits het nodige ellebogenwerk (ligt het aan ons, of wordt het daar echt ieder jaar drukker?) - met de oren gespitst en de neus goed ingesmeerd met bakboter uw favoriete bands te gaan schouwen.

Dag vier brak aan. Stijve benen sleepten ons de tent uit, de zon bestrafte onze korte nachten extra hard en als een tegendraadse zonnebloem kromden we de nek neerwaarts. Wie kon ons uit deze malaise redden?

Het bleken The Van Jets te zijn. Deze supersubs zijn weer op het laatste moment opgetrommeld, om de massa verder aan de kook te brengen in The Barn. Johannes Verschaeve en zijn maats lieten het echter niet aan hun hart komen, en speelden de ziel uit hun lijf. Net als vele anderen waren we – net zoals iedere keer wanneer we deze West-Vlamingen aan het werk zien – verbaasd over de hoeveelheid sterke nummers die ze maar uit hun schuif te plukken hebben. Na Two Tides Of Ice nam Verschaeve een welverdiende duik in de hete mensenbrij, en dreven wij iets monterder weer het daglicht in.

We maakten even de vergissing om ons al richting Main Stage te begeven. We hadden daar slechts enkele seconden van de teringherrie van Enter Shikari nodig om meteen rechtsomkeer te maken. Op een veilige afstand gekomen, groeven we met de blote handen een put van twee meter diep om in te schuilen. Muziek hoeft niet altijd een feest te zijn.

Bij de eerste tonen van The Vaccines namen we aan dat het niet om een valstrik ging, en lieten we onze put voor wat hij is. Justin Young heeft altijd al best aardige liedjes geschreven, in onze bescheiden opinie, maar nu wel nog geen song die ons voor altijd zal bijblijven. Dat gezapige werd op het podium verdergezet. Tijdens Wetsuit werd er natuurlijk vrolijk meegezongen, en de andere liedjes stoorden op geen enkel ogenblik. Maar als muzikant ambieer je hopelijk wel meer dan enkel niet storen, en dus is er voor deze kerels nog werk aan de winkel.

Het omgekeerde geldt voor Counting Crows: hun relevante werk is al lang de winkel uit. Natuurlijk hebben ze een paar klassiekers op hun conto, en natuurlijk hebben ze die gespeeld. Maar nadat Mr. Jones de revue was gepasseerd, hoefde het voor ons allemaal niet meer zo nodig. Of was dat de vermoeidheid die toesloeg?

Kasabian leek dan weer meer uw goedkeuring weg te dragen. De blazers die ze meebrachten,  zorgden voor het tikkeltje extra bij hun sowieso al opzwepende nummers. Tom Meighan en Sergio Pizzorno daagden het publiek uit met een branie die we enkel van grofgebekte Engelsmannen kunnen verdragen, en kwamen zelfs weg met covers van The Doors (When You’re Strange), een stukje Beatles (She Loves You) en Praise You van Fatboy Slim. Geinige bende, en hun energie werkte aanstekelijk.

Dat laatste is het minste dat gezegd kon worden van Die Antwoord. Nog voor Ninja en Yolandi opkwamen, was de snikhete Barn al afgesloten wegens volzet. Het vervolg? Een opruiende, zweterige set waarin keet schoppen oneindig veel hoger op het prioriteitenlijstje stond dan finesse, of zelfs vakmanschap. De hele tent trok zich daar geen enkele fuck van aan,  en er werd gebruld, gezongen en gedanst dat het een aard heeft. Enter The Ninja sloot af, en dan was het hoog tijd om bij te tanken.

Het hoogste schavotje had de Schuer dit jaar gereserveerd voor Muse. Twee uur nonstop bombast – we zagen er eerlijk gezegd niet meteen het nut van in. Muse is like a box of chocolates – verteer alles in één keer en je hebt gegarandeerd een indigestie. Los daarvan mag het gezegd: deze heren verdienden dit slot. Dit was massaspektakel van een zeer hoog niveau – alleen niet altijd op muzikaal vlak. Na Knights Of Cydonia was de hele wei uitzinnig, en ook wel wat benieuwd naar wat nog komen ging, omdat er volgens het tijdsschema nog een kwartier gespeeld ging worden.

Wanneer een kort, ongeïnspireerd stukje vuurwerk de lucht inschoot (het lijkt een verplicht nummertje te zijn geworden) werd het voor iedereen duidelijk dat deze Werchter erop zat. En dat vuurwerk was tekenend voor het hele weekend: de afsluiters leverden vaak niet het spektakel op dat ervan werd verwacht. Niet getreurd echter, want op de meer ondankbare uren hebben we schitterende jonge wolven bezig gehoord. Meer van hen, minder fossielen!