Rock Werchter 2015 - Ryan Adams godverdomme!
Festivalterrein, Werchter, 1 juli 2015
Tussen tienduizenden anderen toog uw haast onverwoestbare reporter ook dit jaar naar de festivalwei in Werchter, om - mits het nodige ellebogenwerk (ligt het aan ons, of wordt het daar echt ieder jaar drukker?) - met de oren gespitst en de neus goed ingesmeerd met bakboter uw favoriete bands te gaan schouwen.
Twee dagen op rij Royal Blood missen; faut le faire. Op zaterdag waren we verkeerdelijk van oordeel dat ze nog een keer zouden aantreden, waardoor de eerste act, die werd gemonsterd, Hozier was. De Ier brak het afgelopen jaar potten met Take Me To Church, maar op die kraker liet hij de mensen voor de Main Stage wachten tot op het allerlaatste. In wat vooraf ging zagen we een goed gerodeerde band, die echter iets te lauwe songs bracht. Het is veel te vroeg om de term onehitwonder in de mond te nemen, maar om eeuwig respect te verdienen, zal de man toch nog minstens een paar keer het niveau van zijn grootste succes moeten evenaren.
Wie die status wel al ruimschoots heeft binnengehaald, is Ryan Adams. Al tijdens de eerste noten van zijn set bewees hij waarom: omringd door oude arcadegames en de grootste Fenderversterkers, die we ooit hebben gezien, werd Gimme Something Good ingezet om meteen over te gaan in het heerlijke Let It Ride uit ‘Cold Roses’. Adams heeft de reputatie een nogal wisselvallige output te hebben – zowel live als op plaat – maar wat de man hier bracht was wereldklasse.
“This next song is about getting fucked up super hard”, aldus Adams, en hij zette het samen met oudgediende Dave Rawlings gepende To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High) in. Verder werden als vanouds de extremen en de raakpunten tussen euforie en moedeloosheid afgetast om perfect uit te monden in een bloedmooi Magnolia Mountain. Hadden we al vermeld dat we fan zijn?
Van Noel Gallagher trouwens ook hoor, al mist die live tegenwoordig toch de branie en de stem van zijn broertje. Gallagher liet het niet aan zijn hart komen en doorspekte puike nummers van zijn soloalbums (Lock All The Doors schopte er meteen de sfeer in) met klassiekers van Oasis. Noel en zijn band zijn muzikanten pur sang en dat hoor je, ook al is hun showgehalte niet top. De man sprak af en toe een paar moeizame zinnetjes tegen zijn publiek, maar begeesterde vooral muzikaal. En nooit meer dan tijdens afsluiter Don’t Look Back In Anger, waar absoluut iedereen stond mee te kelen.
We konden rustig aan de Main Stage blijven, want het was de beurt aan Lenny Kravitz. Alweer zo’n dinosaurus, maar tenminste wel een die er duidelijk zin in had. Kravitz speelde nagenoeg elk van zijn nummers, die ooit de radio hebben gehaald, en bleek zelfs voor de leek over een palmares te beschikken om u tegen te zeggen. Veel luchtgitaren op de wei, veel vuisten in de lucht en veel mindere zangers, die toch hun kans waagden. Maar geregeld sloeg de verveling toe; wanneer iedere muzikant weer maar eens de kans kreeg om het op een eindeloos soleren te zetten. Let Love Rule? Jazeker, maar niet tot in den treure alsjeblieft!
The Prodigy mocht de zaterdag afsluiten, en deed dat op geheel eigen wijze. Voor de slechte verstaander: beenhard en ultra-agressief. Klassiekers als Firestarter en Smack My Bitch Up stonden naast werk uit het recent verschenen ‘The Day Is My Enemy’, maar eigenlijk klonk het allemaal nogal gelijkaardig. Ideaal om volledig loos op te gaan of om, zoals enkele heethoofden in onze buurt, te proberen elkaar de schedel in te slaan, maar enige subtiliteit had ook geen kwaad gekund.
We zouden hier net zoals de vorige dagen weer conclusies uit kunnen trekken, maar het enige dat door ons hoofd spookte tijdens de wandeling naar de camping was: Ryan Adams godverdomme!