Rock Werchter 2015 - Herhaling van dag één
Festivalterrein, Werchter, 30 juni 2015
Tussen tienduizenden anderen toog uw haast onverwoestbare reporter ook dit jaar naar de festivalwei in Werchter, om - mits het nodige ellebogenwerk (ligt het aan ons, of wordt het daar echt ieder jaar drukker?) - met de oren gespitst en de neus goed ingesmeerd met bakboter uw favoriete bands te gaan schouwen.
De zon schijnt en er staat een Marley op de planken? Dat klinkt als het recept voor een aangenaam uurtje verpozen op de wei. Meer dan dat was het ook niet. De set van Damian ‘Jr. Gong’ Marley was opgedeeld in twee helften: de eerste met eigen werk, en daarna een eerbetoon aan vaderlief. Allemaal best aardig, maar ons van de sokken blazen deed het niet.
Nee, die eer was voor dag twee het eerst weggelegd voor Death Cab For Cutie. Door de ziekte van Ben Howard waren de Amerikanen hoger op de affiche gaan prijken. En ze leken erop gebrand om te tonen dat ze die plaats ook verdienden. Ben Gibbard en co maken intelligente popliedjes, en ze slagen er daarmee dikwijls in om je te beroeren tot het diepste van je gebeente. Crooked Teeth, Little Wanderer, I Will Possess Your Heart en Soul Meets Body kregen perfecte uitvoeringen mee. En in The Barn was het niet enkel door de hitte happen naar adem.
Ook Balthazar kon profiteren van de afgelastingen, en verhuisde van de tent naar het hoofdpodium. Wie hen de laatste jaren aan het werk heeft gezien, weet dat de Kortrijkzanen eigenlijk geen enkel ander podium toebedeeld mogen krijgen. Maarten en Jinte nemen afwisselend de kop en ze doen dat beiden met verve. Zoals ze tijdens Blood Like Wine de massa naar hun hand zetten, er zijn maar weinig headliners die dat deze editie klaar hebben gespeeld. Pure klasse!
Dat de Schuer zich maar eens gaat bezinnen, want wat erna op de Main Stage te zien was, haalde nooit nog hetzelfde niveau. Natuurlijk had Mumford & Sons die vervelende banjo weer bij; en natuurlijk scoorden ze bij het publiek met die hits. Maar wanneer er nieuw werk werd bovengehaald, temperde het enthousiasme telkens weer, om dan weer op te laaien bij de volgende variant op hun eerste hit. The Cave maakte de weide wild, maar ons niet. Alles ontplofte nog eens bij Little Lion Man, zoals verwacht. Was er vertier? Zeer zeker. Was het onvergetelijk? Allerminst.
En dan moest de sof van de avond nog komen. Pharrell Williams heeft zodanig veel hits op zijn conto, dat het wel een knalfeest moest worden. Niet dat de hits ontbraken; sterker nog: zowat ieder nummer waarin hij ooit een hand heeft gehad passeerde de revue, al was het vaak slechts een flard. Pharrell probeerde intussen niet eens te verbergen dat hij playbackte. De hele show was zo afgelikt en zo weinig oprecht dat we het einde niet meer hebben gehaald. Leuk voor wie zijn favoriete liedjes eens allemaal na elkaar wou horen, maar dat brengen ze op de radio beter.
Conclusie van dag twee? Dezelfde als dag één: de headliners stellen teleur, en de kleintjes overtreffen ieders verwachtingen moeiteloos.