Rock Werchter 2014 - Een stevig vuur begint klein
Festivalpark, Werchter, 9 juli 2014
Nadat de stekende zon ons op een ontiegelijk vroeg uur met de nodige festivalkwaaltjes uit onze tent verjoeg was het al dadelijk drummen bij de ingang van de festivalweide. Met de oren nog flink tuitend schoven we richting The Barn alwaar een vroeg hoogtepunt te beleven was.
The Strypes speelden er ten dans. Een flinke portie vrolijk, jong geweld. Ze zijn gemiddeld zeventien, maar dat is er absoluut niet aan te horen. Zanger Ross Farrelly klinkt alsof hij al enkele decennia op de planken staat, en de rock ‘n roll die de heren brengen is rechtstreeks uit de sixties geïmporteerd. Erg origineel is het allemaal niet, maar we zijn er wel wakker van geworden.
Dat hoefden we niet per sé te zijn, want bij George Ezra was het aanvankelijk maar een makke bedoening. Hij is gezegend met een klok van een stem, daar kunnen we niets op afdingen, maar het gros van zijn nummers bleef niet echt kleven. Nadat Ezra zijn band tijdelijk wandelen had gestuurd werd het alsmaar duidelijker dat u slechts één ding van de man wou: zijn hit. De euforie toen Budapest werd ingezet was dan ook navenant, maar voor ons was het kalf al verdronken.
The 1975 mochten vrijdag de Main Stage openen, maar deden dat door de afzegging van Puggy later dan verwacht. En ze deden dat degelijk. De eerste rijen waren vergeven van de tienermeisjes die net niet in katzwijm vielen als frontman Matthew Healy even door zijn haren streek. Meisjes ook die tot moord bereid waren voor een handdoek, van diezelfde Matthew, die vergeven was van het zweet. The 1975 zit dan ook op het randje van het Joepie-imago, maar had gelukkig ook een aantal goeie en pretentieloze popsongs meegebracht. Wie kan blijven stilstaan op lekkers als Chocolate of Girls moet maar eens naar zijn gevoel voor ritme laten kijken.
Trixie Whitley is zwanger en wij hebben er jammer genoeg niets mee te maken, dat is wat we vooral onthouden na afloop van de set van de Gents-Amerikaanse schone. We volgen Whitley al heel lang en dat is nooit minder dan zeer degelijk, alleen blijven wij vooral fan van de periode waarin zij en haar piano het podium bezetten. Tegenwoordig speelt ze met band en zijn de momenten waarop ze aan de piano plaatsneemt eerder schaars. Het hoogtepunt was dan ook de afsluiter, Breathe You In My Dreams, waarbij ze dat wel deed. Verder onthouden we dat als Trixie Whitley rockt, ze dat zeer stevig doet, getuige Hotel No Name en de outro van het nieuwe Surrender. Opnieuw een zeer degelijke show, maar het sprankeltje magie dat bij sommige van de eerdere optredens voor dat kleine extraatje zorgde, ontbrak.
Ondertussen stonden Rodrigo Y Gabriela het beste van zichzelf te geven op de Main Stage. Virtuoos is de enige passende omschrijving, maar ons inziens had het duo vooral de zon aan hun kant. We vonden het een ietwat vreemde keuze om hen op het hoofdpodium te plaatsen - en u blijkbaar ook aanvankelijk, zo bleek uit uw opkomst. Maar kijk, de zon, zij schroeide verder, en niets was op dat ogenblik passender dan twee vingervlug beroerde Spaanse gitaren.
Een zwarte vlek in de tussenliggende uren doet ons vermoeden dat we ergens iets anders hebben genuttigd dan de lauwe, alcoholarme weidepils, maar plots stonden we weer vlijmscherp te dringen in The Barn om geen seconde te moeten missen van EELS. En blij dat we daar nu om zijn! Het sombere laatste album en het feit dat ze niet op de Main Stage geprogrammeerd stonden, deden ons op voorhand al hopen dat het een intieme aangelegenheid zou worden, en ons jarenlange wachten werd beloond.
Het was warm, en het was groots. In tegenstelling tot de shows die we de voorbije jaren zagen, werden de stevigere nummers grotendeels genegeerd. In de plaats kregen we songs van ‘The Cautionary Tales’ - de recentste en één van EELS’ allerbeste platen, volgens ons - en oudere parels als A Daisy Through Concrete en It’s A Motherfucker. Om nooit meer te vergeten!
Even onvergetelijk, maar uit een totaal ander vat getapt: Arctic Monkeys. Alex Turner en kompanen waren al gewonnen voor ze begonnen, maar ook de allerlaatste twijfelaars werden hier ingepakt. De nummers staan één voor één als een huis, het voltallige publiek keelt ze mee, en de Monkeys zelf blijven er stoïcijns bij. Snap Out Of It, 505, Why’d You Only Call Me When You’re High: allemaal klasbakken, en voor u en voor ons was het naar adem happen tussen de hoogtepunten door. Als kers op de taart ging er naast ons tijdens R U Mine? een kerel door de knieën om zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Of ze nog verblind was door Alex Turner konden we niet met zekerheid afleiden uit haar blik, maar een overdonderende JA werd zijn deel.
Afsluiter Major Lazer kon teren op de geweldige sfeer die er voor de Main Stage was geschapen, en ze gaven er een duchtige lap op. Toegegeven, het heeft érg weinig om het lijf. De hits du jour in elkaar mixen en een paar hete danseressen wulps over de bühne laten krioelen, het was niet meteen hoogstaand. De eigen - fantastische - nummers kregen zelfs geen hoofdrol. U liet het niet aan uw hart komen, en feestte ongeremd de nacht tegemoet. Wie zijn wij dan om daar kritiek op te spuien? Party on!
Andreas Hooftman, Geert Verheyen