Rock Werchter 2014 - De grootste gemene deler

Festivalpark, Werchter, 9 juli 2014

Bij de eerste zonnestralen van alweer een nieuwe zomer horen snoeiharde geluidsgolven die op je af worden geblazen vanuit gigantische torens op weidse vlakten. Onze redacteurs trotseerden kankerverwekkende hoeveelheden UV, bijbelse zondvloeden, pancreassplijtende bassen en dies meer -  enkel en alleen om u een overzicht te kunnen bezorgen van de sfeer en de muziek vanop één van Vlaanderens beste festivals: Rock Werchter.

Het miserabele aanschuiven richting parking en het zoeken naar je reeds beschonken vrienden op de camping wordt met de glimlach afgedaan als bijzaak, wanneer je meteen na het betreden van de wei wordt beloond met de Daptone Super Soul Revue. We zagen Charles Bradley eerder al Pukkelpop en de AB inpakken met zijn hyperoprechte oerkreten, maar geruggesteund door een bijwijlen 25-koppige band werd het nog intenser. We vergaten het ongoddelijke uur al snel.

Het Daptone circus kreeg steeds een andere directeur, en ook Antibalas en Sugarman 3 kweten zich uitstekend van die taak. Sharon Jones, wiens leven vorig jaar nog aan een zijden draadje hing door een nijdige kanker, mocht afsluiten, en haar set werd een ode aan het leven zonder weerga. Net op de wei en we stonden al te blinken van het zweet: faut le faire.

Valerie June leverde een verloren strijd. Aan een gebrek aan talent, was het niet te wijten, want het vorig jaar uitgebrachte ‘Pushin’ Against A Stone’ is een pareltje en ook een eerdere passage in de Botanique was meer dan te pruimen. Maar op Rock Werchter leek de dame met het sappige accent enkel de verkeerde keuzes te maken. De eerste vijf minuten van je set in je eentje op je banjo tokkelen is misschien al niet ideaal om de sfeer in de keet te brengen, je bekendste en meest swingende nummer in de kast laten (het rockende You Can’t Be Told) ook niet.

Op het hoofdpodium maakte intussen Miles Kane zijn opwachting. Hem nog steeds afdoen als sidekick van Arctic Monkey Alex Turner doet deze Brit onrecht aan. Ook zonder zijn knipogen naar Queens Of The Stone Age (Feel Good Hit Of The Summer) en de Stones (Sympathy For The Devil) hadden we Kane cool as a motherfucker gevonden, met dank aan een ijzersterke set. En u was duidelijk dezelfde mening toegedaan.

London Grammar is op korte tijd heel groot geworden. Eind 2013 speelde de band nog voor een paar dozijn mensen in de Witlof Bar, er volgde een passage in de Orangerie waar de groep een wel erg vermoeide indruk maakte en ondertussen is er een concert aangekondigd in Vorst Nationaal en puilde de KluB C uit van het volk. London Grammar is dan ook meer dan enkel Strong. Ook Wasting My Young Years en de prachtige pianoballad Interlude waren kippenvelmomenten, en met Flickers en Stay Awake hebben ze nu al twee nummers die niet zouden misstaan bij Massive Attack. Het geheime wapen van de groep, de ravissante Hannah Reid, was deze keer veel beter bij stem dan die keer in de Orangerie en London Grammar als geheel liet dan ook een betere indruk na.

We konden na afloop rustig in KluB C blijven staan, en ons richting eerste rij drummen voor Damon Albarn. Vorig jaar was de man met Blur verantwoordelijk voor één van de hoogtepunten van Werchter, misschien wel van de hele Werchtergeschiedenis. Velen vroegen zich af of hij daar in zijn uppie aan zou kunnen tippen.

Zijn solodebuut is alvast veel ingetogener dan zijn werk met Blur of Gorillaz, en dat zou deze set ook worden. Maar ingetogen betekent niet minder krachtig, integendeel zelfs! Albarn liet het publiek uit zijn hand eten, en het smulde, dankzij sterke nummers als Everyday Robots en Lonely Press Play, maar ook met een hele rist songs van Gorillaz, The Good, The Bad & The Queen en Rocket Juice & The Moon én twee Blursongs (Out Of Time en All Your Life). Een knappe bloemlezing, met als hoogtepunt een massaal meegezongen Clint Eastwood.

Van 2009 was het al geleden dat Metallica nog eens op de affiche van Rock Werchter had gestaan. Twee jaar eerder speelden ze nog ‘The Black Album’ integraal in het kader van Werchter Boutique, maar ook nu was er nog steeds geen sprake van nieuw werk (op het schabouwelijke nieuwe nummer Lords Of Summer na). Metallica gaat op verzoek deze zomer, en als de grootst gemene deler mag kiezen, blijf je over met een set vol met de grootste hits. Battery trapte af, meteen gevolgd door Master Of Puppets. Verderop alle usual suspects, waardoor we van Metallica vooral kregen wat ervan te verwachten was. Degelijk, niets meer maar ook niets minder.

Andreas Hooftman, Geert Verheyen