Rock Werchter 2013 - The National triomfeert

Festivalterrein, Werchter, 10 juli 2013

Er staat een vleesmarcelleke in uw lichaam gebrand? De keukentafel ligt vol gratis zonnebrillen, hoedjes en blikjes Red Bull die u nog ergens had zitten in de trekrugzak? U bent blij dat de wc er bij u thuis proper uitziet en u geen kwartier moet wachten om die te benutten? U kan maar niet zwijgen over hoe goed The National en Alt-J waren of misschien herinnert u zich niks meer door die overvloed aan pintjes en zon? Dan bevond u zich de voorbije vier dagen hoogstwaarschijnlijk op de festivalweide van Rock Werchter. 

De tent staat op, het festivalbandje – dit jaar uitgedost met zo’n irritant geel plakkaatje om de Facebookstatus mee te kunnen updaten - is binnen en de oksels ruiken nog fris. Eindelijk zijn we klaar om de weide te betreden, en laten we de eer over aan Laura Mvula om het festival officieel voor geopend te verklaren. 

Deze Birminghamse dame maakte begin dit jaar naam met haar allegaartje van feelgoodnummers, dat zowel invloeden uit r&b als soul haalt. Op haar succesvolle debuutplaat ‘Sing to the Moon’ klinkt alles erg gelaagd en overweldigend, dus de vraag was nog maar hoe dat live zou overkomen.

Overtuigend, zo blijkt: een impressionante bezetting (drums, contrabas, elektrische harp en viool, een felrode piano en een goedgeluimde, warme stem) toverde de Klub C om tot een heus Afrikaans volksfeest. Al stoorde het babbelzieke publiek soms wat, toch kreeg de barrevoetse Mvula de tent zonder tegenstrubbelen mee met trage nummers als She, uptempo tegenhangers als Green Garden en een cover van Bob Marleys One Love. Dat ze last heeft van panische podiumangst zou je haar niet aangeven. 

Torenhoge clichés als “goed begonnen is half gewonnen” staken de kop op, en boordevol energie lieten we de voeten hierna richting het Belgische rockcollectief Balthazar marcheren. Dit vijftal uit het West-Vlaamse Kortrijk zorgde in haar set zowel voor lijvige gitaren en vioolgeluiden in ouder werk van ‘Applause’ als nieuwer werk afkomstig uit ‘Rats’.

Erg indrukwekkend hoe strak ze op elkaar waren ingespeeld. Een product van eigen kweek om trots op te zijn, bewezen vlekkeloze performances van Fifteen Floors en The Oldest of Sisters. De overvolle tent had gelijk.

Niet veel later liet Vampire Weekend het terrein voor de Main Stage aardig vollopen. Een overweldigende passage drie jaar geleden zat daar allicht ook ergens voor tussen. Toen stonden de heren uit Brooklyn echter geprogrammeerd op een zonovergoten zondagmiddag. Misschien was het de grijze hemel, misschien was het publiek nog niet helemaal opgewarmd, maar deze set was aanzienlijk minder vurig.

Let wel: slecht was het allerminst. De koele Ezra Koenig en zijn kornuiten brachten een lekkere set, die nummers van de puike laatsteling ‘Modern Vampires of the City’ afwisselde met de door Afrikaanse ritmes en jeugdige branie aangedreven kleppers van de eerste twee platen. De heren deden hun uiterste best om de zomer uit haar kot te lokken, maar een volledig succes werd dat niet. Ach ja, het kan niet alle dagen kermis zijn.

En kermis, dat is het helemaal niet als The National aantreedt. De immer ontroostbare Matt Berninger is de meest onwaarschijnlijke frontman van het moment, zijn teksten zijn dystopisch en bieden geen hoop, en de muziek is aardedonker.

En toch werkt het. Nog geen week na een verpletterende passage in het Koninklijk Circus was de band klaarblijkelijk vastbesloten om ook de Werchterweide plat te spelen. Squalor Victoria van ‘Boxer’, met daarna de kraakverse nummers I Should Live In Salt en Don’t Swallow The Cap trapten een set af die enkel hoogtepunten zou kennen en waarbij werd geput uit de laatsTe vier – uitstekende – platen die de groep heeft voortgebracht. Vreemd zicht om Berninger te zien stagediven, maar dat lijkt wonderwel te passen bij deze uitzonderlijke muziek.

Bloc Party dan, liet onlangs via een briefje in de kleedkamer weten dat ze "dood" zijn. Het leek daarom dan ook een goed idee de neus nog eens binnen te steken in The Barn, waar de Britse band waarschijnlijk een van haar laatste optredens ooit inzette.

Toch, het is geen geheim dat Kele Okereke en co het al een tijdje niet meer met elkaar kunnen vinden, en jammer genoeg was dat ook voelbaar in de set die – ondanks de vele hitjes - overkwam als een ingestudeerd toneelstukje. Flux, Hunting for Witches, This Modern Love,  Banquet, Song For Clay,… ze waren allemaal aanwezig als stille herinneringen aan de jaren toen de indiegroep onze grootste held nog was, maar je kon zien dat ze er zelf geen plezier meer aan beleefden. Kele O-kerekewere? Waarschijnlijk niet, en we zijn er het hart van in.

Over Green Day kunnen we kort zijn: we zouden niet het gevoel hebben iets te missen indien we nooit een nummer van Billie Joe en co gehoord hadden, maar deze jongens kennen zonder twijfel hun vak. Een roos konijn, de drummer die paradeert in vrouwenkleren, zanger Armstrong die het werk van de cameraman even overneemt, het had allemaal een erg hoge entertainmentwaarde.

Op muzikaal vlak was het beste dat we hoorden de flard Hey Jude die volgde op King For A Day, maar we zijn er zeker van dat dit voor velen een onvergetelijk optreden was. Niet in het minst voor de knaap uit het publiek die mocht komen meezingen of het meisje dat gitaar mocht komen spelen en nadien de gitaar nog kreeg op de koop toe.

Voor Netsky, de jonge Belgische drum-‘n-bassbelofte, ging het hard het voorbije jaar. In 2012 stond de dj nog ’s namiddags op de weide van Werchter. Geen slecht teken dus, dat de vierentwintigjarige knaap nu de Main Stage mocht afsluiten met hits als Give And Take, Moving With You en Love Has Gone, die zorgden voor een waar dansfeest.

Maar naast zijn schoenen loopt hij nog steeds niet, want vader- en moederlief werden door hem poeslief nog maar eens het podium opgevraagd. Voelde je de meisjesharten ook sneller slaan? Ah nee, het waren de door merg-en-been-gaande beats in Puppy. 

En daarmee dreven we op de mensenmassa tevreden richting camping, vol verwachting voor wat de nacht en dag 2 brengen zouden.
 

                                                                                                                                          Andreas Hooftman, Janne Degryse.