Rock Werchter 2012 - Dag 4 - Tijdloos toetje

Festivalterrein, Werchter, 7 juli 2012

Rock Werchter 2012 zit er alweer op. Vier dagen van verzengende hitte op een stoffige wei, van welkome buien en lauwe pinten die verkoeling brachten, en vooral van hopen steengoede muziek. Wij togen er ambitieus op uit, verkortten ons leven wellicht met enkele maanden, en noopten vervolgens de uitgeputte ledematen tot het schrijven van onderstaand verslag; en dat allemaal voor uw vermaak.

Of het de moeite was om op de laatste dag ook zo vroeg uit de tent te kruipen voor The Hickey Underworld? Jazeker. Grunge die er al lang geen meer is en dat zonder schroom. Durfden er maar meer bands zo uit de hoek komen. Ook teren op hun ene hitje hoefde niet. The Hickey staat voor meer dan Future Words. En we kunnen het niet genoeg benadrukken: dijk van een tweede plaat!

Ook The Vaccines dwongen speels het respect van de wei af. Opkomen met Rock 'n Roll Radio van The Ramones om vervolgens zelf het register open te trekken met Under Your Thumb, All In White of Wolf Pack. Cool in het middagzonnetje. En ook de nummers van de nieuwe plaat, die al in de set slopen, klonken gewiekst. Laat maar komen!

Even verderop in The Barn was M Ward niet gekomen om te doen wat iedereen van hem had verwacht. In plaats van zijn rustig kabbelende, akoestische nummers te spelen vuurde hij nummer na nummer zijn band aan om een stomend rock ’n rollspektakel te brengen. Spetterende covers van Rave On van Buddy Holly, Roll Over Beethoven van Chuck Berry en het onvolprezen To Go Home van Daniel Johnston, het waren slechts toemaatjes bij de meesterlijke nummers die Ward zelf bij elkaar heeft gepend, en die hier met een pittigere saus werden geserveerd.

Vervolgens bleek Die Antwoord ook meer dan de moeite waard. Een pompende ravage van techno en rave met een knettergekke Yolandi of Ninja om de boel nog wat op te zwepen. I Fink U Freeky, een sample van Enya's Sail Away of uiteraard doorbraaksingle Enter The Ninja waren de ingrediënten voor een feestcocktail. Hoe die smaakte? We citeren: "Fucking nicer than a Belgian waffle!" En de planken voor de Marquee werden meteen half uitgebroken. Geen dank.

Mac Miller nam meteen de andere helft voor zijn rekening. Dan toch nog een geslaagde hiphopact op Werchter. En hij maakte alle gemiste kansen van zijn voorgangers met zwier goed. Knock Knock zat al vroeg in de set en het publiek lustte er pap van. Geloof ons of niet, maar dit optreden telde het meeste meezingfans. Nadien volgden nog hoogtepunten met Nikes On My Feet, Best Day Ever en het te YouTuben Frick Park Market. De razendsnelle rhymes over Donald Trump lieten iedereen verweesd achter. Big Mac!

Even tevoren was Noel Gallagher met zijn  High Flying Birds op de Main Stage komen bewijzen dat hij wel degelijk bij de allergrootsten van de hedendaagse songwriters gerekend mag worden. De hoofdmoot van het concert bestond uiteraard uit ’s mans meer dan behoorlijke solodebuut, maar het was pas aan het eind, toen Oasisnummers Little By Little en Don’t Look Back In Anger door de boxen schalden, dat het publiek echt wild werd. Eens te meer bleek dat Noel wel degelijk de songs in huis heeft, maar dat hij toch de branie – en vooral de stem – van broer Liam mist.

Daarna zijn we eigenlijk niet meer van het hoofdpodium geweken, en daar hadden we alle reden toe. Eerst kregen we Florence and the Machine te zien. Onze vriendinnen zijn er stuk voor stuk wild van en wezen ons er meteen fijntjes op dat Florence Welch de best geklede vrouw van deze editie was. Allemaal goed en wel, maar wij waren voor de muziek gekomen. En terwijl de bombast van Florence ons thuis al heel snel gaat tegensteken, kwam het op een massagebeuren als Rock Werchter meer dan overtuigend over. Al kan dat natuurlijk ook aan het aanstekelijke enthousiasme van de vrouwen, die ons omringden, gelegen hebben.

Snow Patrol liet op zijn beurt zien waarom ze hun hoge plaats op de affiche waard waren. Of je nu fan bent of niet, Gary Lightbody is een performer par excellence. En met nummers als Take Back The City, Crack The Shutters, Shut Your Eyes en tearjerker Chasing Cars hadden de heren de hele wei mee, ondanks het lood in de benen en de pap in de armen. Voeg daar nog gastoptredens van Ed Sheeran en Eva De Roovere aan toe en er schoot haast niemand meer over die uit hun hand at.

Dé revelatie van het weekend  kwam wonderlijk genoeg van de Red Hot Chili Peppers. Voor een groep, die we altijd als bagger hebben omschreven, kwamen ze hier wel degelijk langs met de moker. Van het kattengejank dat Anthony Kiedis in 2006 voortbracht was geen spoor meer te bekennen. En ook de rest van de band was in uitstekende vorm, wat meer dan eens werd bewezen door spontane jams. Waarschijnlijk is dat niet wat er van een hoofdact op Werchter wordt verwacht, maar wij waren onder de indruk. Voor de anderen hadden de Peppers een stoet hits meegebracht, van onsterfelijke klassieker Under the Bridge over Californication tot Snow (Hey Ho) en Dani California. Toen de band niet rood-, maar witheet afsloot met de geile funk van Sir Psycho Sexy, Robert Johnsoncover They’re Red Hot en – eindelijk! – Give It Away was het voor ons duidelijk dat er hierna niets meer kon komen.

Alweer een zinderende editie!

Ben Moens - Andreas Hooftman