Rock Werchter 2012 - Dag 3 - Feestje!

Festivalterrein, Werchter, 7 juli 2012

Rock Werchter 2012 zit er alweer op. Vier dagen van verzengende hitte op een stoffige wei, van welkome buien en lauwe pinten die verkoeling brachten, en vooral van hopen steengoede muziek. Wij togen er ambitieus op uit, verkortten ons leven wellicht met enkele maanden, en noopten vervolgens de uitgeputte ledematen tot het schrijven van onderstaand verslag; en dat allemaal voor uw vermaak.

Rock Werchter 2012 - Dag 3 - Feestje!



Aah, bestaat er een heerlijker gevoel dan brutaal uit je dromen gehaald worden door een soundcheckende roadie op de Main Stage, die loeihard zijn ding doet? Voor ons in ieder geval niet! Laat dag drie aanvangen: Panem et circenses!

Nog maar net de wei op, en wie is er beter geschikt om ons wakker te knallen dan ’t Hof Van Commerce? Onwezenlijke flow van de drie heren rappers, al was het in het West-Vlaams. Samen met Freddie Mercury, de paus en 2 Pac brachten ze hun resem hits met een flinke kwak jolijt. Even Simon Says en Dr. Dre samplen en vervolgens een ferme basdreun richting Joke Schauvliege zenden, als “berichtje aan de minister van Cultuur.” Topvermaak.

Misschien nog moeilijker voor hen als voor ons op dit vroege uur, maar Black Box Revelation kweet zich plechtig van hun taak. En hoe! Tussen de harde blueshits door was veel werk van de laatste plaat te horen en dat was soms toch wat afwachten (breng dus nog eens een single uit, jongens!). Afsluiten werd er uiteraard gedaan onder hoogspanning en met de nodige gitaarsolo’s. Nog steeds de schoonzonen die je niet wil, maar eigenlijk absoluut wel.

Dat er Rock voor de Werchter staat stelde Wolfmother nog eens klaar en duidelijk. Aussies met een gitaar omgegord, ze kunnen er wat van. Een heerlijk New Moon Rising zette de toon en het wachten op White Unicorn of Joker And The Thief werd ongezien draaglijk gemaakt dankzij het puike werk ertussenin. Zo hebben we ze graag!

In de Marquee konden we daarna even verpozen, en genieten van wat de zoetgevooisde Ben Howard ons aanbood. De jonge Brit had zijn recentste plaat ‘Every Kingdom’ onder de arm, en hoewel die pas in het najaar van 2011 is verschenen, werden toch al ettelijke nummers door het publiek meegekeeld. De fijnzinnige akoestische nummers van Howard werden duidelijk gesmaakt temidden van al die teringherrie. En niet in het minst door ons.

Idem dito voor My Morning Jacket. Zet ze op een podium en laat ze doen. Genieten zal je! Melodieuze gitaarpartijen en lange meewiegers, waarbij een pintje nog nooit zo fris smaakte, werd ons deel. Een wall of sound om u tegen te zeggen maar nooit storend luid of met een tekort aan harmonie. One Big Holiday aan het eind kon tellen als een volledig bakje kersen bovenop de taart.

Toekomen met maar één zomers hitje als kennisbagage en terug uit de Marquee wandelen met als nieuw levensdoel die laatste plaat zo snel mogelijk aan te schaffen? Dat moet M83 zijn! Poppy maar niet te, soft maar niet te, dance maar niet te. Wat dacht u van perfect? Vrij correct, lijkt ons. Robyn meets Cut Copy meets Neon Indian. Voor velen de onvervalste verrassing op Werchter en wij wensen zo’n klasbak niets liever toe dan een resem hoge noteringen in de lijstjes achteraf.

Al zal daar wel de te duchten concurrentie van The XX voor uit de weg geruimd moeten worden. Angsten overwonnen en het doek afgeworpen. Nog steeds ingetogen maar toch ook fier op de Main Stage. Vreemd om na één plaat - de tweede, effectief meer dansbare komt er in september - de wereld al te veroveren en degenen die zich sceptisch uitlieten over hun headlinecapaciteiten de grond in te boren. Het paste, het klopte, het klikte. Nu al een soort van best of set en nog jaren voor de boeg. Wij kunnen nauwelijks wachten.

En net als we dachten dat de avond niet nog meer in stijgende lijn kon gaan, kwamen Editors daar nog een flinke schep bovenop doen. Van begin tot eind fenomenaal met als absoluut hoogtepunt Bricks & Mortar. Ja, er was vuurwerk en ja, er was die monumentale back catalogue. Conclusie: qua totaalpakket de headliner van het weekend.

Chase & Status schudde de wei nog een laatste keer goed door elkaar. Het was leuk maar niet overweldigend. Ze hebben zeker enkele straffe drum ’n bassproducties op hun conto, wat zich uitte in alomtegenwoordig gejoel. De vermoeidheid en een mc, die driemaal per lied om een moshpit of om handen in de lucht vroeg, gooiden roet in het eten. Desalniettemin: feestje!

Ben Moens - Andreas Hooftman

7 juli 2012