Rock Werchter 2012 - Dag 1 - Water voor de dorstigen

Festivalterrein, Werchter, 4 juli 2012

Rock Werchter 2012 zit er alweer op. Vier dagen van verzengende hitte op een stoffige wei, van welkome buien en lauwe pinten die verkoeling brachten, en vooral van hopen steengoede muziek. Wij togen er ambitieus op uit, verkortten ons leven wellicht met enkele maanden, en noopten vervolgens de uitgeputte ledematen tot het schrijven van onderstaand verslag; en dat allemaal voor uw vermaak.

Bij het binnensnellen (want meermaals ellenlange wachtrijen voor de ingang; blame it on het nieuwe scansysteem der stoffen bandjes) van de nieuwe, edoch flink uit de kluiten gewassen The Barn hadden we nog even tijd om de toch wel leuke aankleding ervan te bewonderen. Daar was werk van gemaakt dus. Net als van de line-up trouwens, die de tent meermaals flink deed volstromen.

De Canadezen van Metric mochten er als eersten opdraven en deden dat meteen met veel dadendrang en bravoure. Favorieten als Youth Without Youth en Speed The Collapse stonden stijf van de energie. Er werd vooral uit het recente ‘Synthetica’ geput, en dat bleek het reeds talrijk opgekomen publiek geenszins te deren. Zo veel enthousiasme op zulk een onchristelijk uur deed bij frontvrouw Emily Haines volgende zinsnede ontvallen: “Yeah, that’s good stuff, right?” En wij konden niet anders dan dat luidkeels beamen.

Ook even langsgelopen bij Kraantje Pappie: wat deze Nederlandse rappers allemaal uitvreten vinden wij best geinig, zeker als het vergezeld wordt van beats van de kompanen van Noisia. Hitje Waar Is Kraan? kon rekenen op gebrul van de hele tent en een eind daarbuiten. En toen de heren het op een hakken en gabberen zetten werden ook onze lachspieren wakker geschud.

De softe indiezweem van Bombay Bicycle Club werd gesmaakt van bij de start, deze keer in de vorm van How Can You Swallow So Much Sleep? Fel handgeklap en gedans was de meer dan terechte respons. Ook het gitaarrammen aan het eind van Your Eyes toonde dat de Britten er zelf zin in hadden. Zowel de mooie zangeres als haar misschien nog mooiere woordengefluister tijdens Lights Out, Words Gone, de oproep van zanger Steadman om water voor de dorstigen aan te voeren en de drumsolo in Ivy & Gold vielen in goede aarde. Het hoogtepunt werd uiteindelijk de basriff van Always Like This. Dat deze band maar vaak mag terugkomen. En doe iedereen een plezier: programmeer ze later op de dag.

Amon Tobin had het een pak minder gemakkelijk om de hitte af te zweren. Zijn verhakkelde set van pre-dubstep - lees: zonder de bulderende beats - en ambient, haaks op elkaar staande geluiden kon niet boeien. Het feit dat je naar blokken (als het ware een ijsgrot in pixels) keek waarop Transformers-achtige beelden werden geprojecteerd, deed vreemd aan. De genialiteit was héél ver te zoeken.

En dan: moeders hou uw dochters in het oog en uw zonen wellicht nog meer. Blink-182 stond op de Main Stage en iedereen zal het geweten hebben. Openen met Feeling This, overgaan naar The Rock Show en vervolgens ongegeneerd – wat zeggen we? - met een brede grijns een boer laten voor heel de wei. Gewoon omdat het kan. Het zeer aanvaardbare technische niveau tijdens What’s My Age Again?, Down en I Miss You deed je de wenkbrauwen voortdurend in verwondering gefronst houden. Maar tien minuten ernst moest volstaan. I Wanna Fuck A Dog (met drumsolo) was het  logische vervolg. Ze bleven de hitjes verder aan elkaar rijgen en de moppen werden voortdurend slechter, maar onze hemelsbrede glimlach zei meer dan voldoende: Werchter was toen al geslaagd!

Met Netsky werd die trend gewoon doorgezet. Zijn remix voor Miike Snow diende als locomotief voor een denderende trein van climaxen en hoogtepunten, waarmee hij overigens in een handomdraai bewees dat die tweede plaat zeker de moeite loont en waarschijnlijk zelfs beter is dan zijn knaldebuut. Met Selah Sue als verwachte special guest en na een piano de hoofdrol te hebben gegeven in Give & Take stond zowat de helft van de aanwezigen in en rond de Marquee, klaar om hitjes als de Strobot-remix of het nieuwe Puppy op te vangen in de dansbenen. De hele tracklist opnoemen zou overdreven zijn, maar de onnodige drumsolo tijdens Iron Heart of zijn vocoderbijdrage tijdens afsluiter Anticipate van Skream zijn nog zeker vermeldenswaard.

Ietwat vreemd dat hij die plaat speelde trouwens, want Skream stond aan de kant van het podium toe te kijken. Die draaide een uurtje later Netsky dan ook zelf maar door de mangel. Technisch niet vlekkeloos maar qua feestgehalte misschien wel dè act van deze editie. Dit was voer voor de meerwaardezoekers, want slechts enkelen zullen deze Brit opgezocht hebben. Wie dat toch deed hoorde de nieuwe Benga tussen happy hardcoregeweld en enkele aanverwante moombahgenres. Als toetje kregen we dan nog Nirvana en een Michael Jacksontribute mee.

Van The Cure wisten we niet goed wat te verwachten: grote fans zijn we nooit geweest en hun back catalogue kennen we geenszins vanbuiten, maar de kleppers die we wel kennen liggen ons na aan het hart. Helaas was het lang wachten op die succesnummers. En de sombere gloed die de groep verspreidde deed ons wat vaker dan anders richting drankkkraam wandelen. Het wachten werd echter beloond, en de band – met een goed bij stem zijnde Robert Smith – zette A Forest in, voorafgegaan door een lange, heerlijke synthintro. In de bissen kregen we nog Friday I’m in Love en Boys Don’t Cry voorgeschoteld, wat maakt dat over Smith en de zijnen nooit nog een slecht woord over onze lippen komt.

Justice probeerde hetzelfde feest los te doen barsten op de Main Stage maar kreeg daarvoor niet de medewerking van het publiek.Waar dat dan wel aan lag is ons een raadsel, want hun set was alvast niet de oorzaak. Toegegeven: immens veel live werd er niet gespeeld, maar dat deed niets af aan het spervuur van harde danceplaten. Hun vorige liveset moest het van één plaat hebben, nu werd ook plaat twee, die inmiddels ook vertrouwd in de oren klinkt, netjes ingepast waardoor de nummers minder uitgerekt waren. Enkele a-capellaversies van gekende wapenfeiten (D.A.N.C.E., We Are Your Friends, The Party) waren olie op het vuur. Wij geloven meer dan ooit in de klasse van het kruis.

Ben Moens - Andreas Hooftman