Rock Werchter 2011 - Geschifte vijftiger doet het weer

Festivalterrein, Werchter, 13 juli 2011

De laatste dag op Rock Werchter 2011. De voeten voelden pijnlijk aan, de kleren roken niet echt fris meer en het slaaptekort begon ook zijn tol te eisen. Maar er stond nog genoeg spannends op de podia om dat snel te vergeten. Al begon het slecht, die laatste dag op Werchter, heel slecht.

Tame Impala zorgde in de Marquee voor een wanvertoning. Alsof ze er totaal geen zin in hadden en met een duidelijk gebrek aan charisma wiegde deze Australische psychedelische rockband ons langzaam maar zeker in een middagslaap. Jammer, want we hadden hen vooraf getipt als één van de mogelijke verassingen van Werchter 2011.

De rommelige set die als een lang uitgesponnen jam aanvoelde, de zielloze noise en de mompelende zanger Kevin Parker maakten van dit optreden een bijzonder makke vertoning. Daar kon zelfs een cover van Serge Gainsbourgs Bonnie & Clyde niets aan verhelpen. Dit was zo slecht dat we samen met velen anderen halverwege de set andere oorden opzochten, voor we helemaal slechtgezind werden.

Gelukkig waren daar al snel The Kaiser Chiefs, die, aangedreven door frontman Ricky Wilson, wel een uitstekende show afleverden. Ze kozen misschien wel de makkelijkste weg en speelden schaamteloos al hun hits, maar geen hond die daar om maalde. Het was entertainment van het soort waar we wel van houden, en dus zongen, dansten en klapten we lustig mee. Daar zorgden vooral de hits Everyday I Love You Less And Less, Ruby en Modern Way voor.

The Kaiser Chiefs mogen dan niet de meest vernieuwende rockband zijn, het spelplezier werkte aanstekelijk. De verpletterende manier waarop Wilson en co afsluiter Oh My God brachten, bevestigde wat we eigenlijk al wisten: een optreden van The Kaiser Chiefs staat steevast garant voor dikke fun.

Dikke fun is niet meteen waar Grinderman voor staat. Ranzige, gitzwarte, uitdagende bluesrock van bezeten monster Nick Cave, dat is al een meer gepaste omschrijving. Cave zelf houdt het op een "midlifeproject". Eentje waarvoor hij drie andere Bad Seeds aanwierf, maar dat veel rauwer, harder en smeriger klinkt dan Nick Cave & The Bad Seeds.

Als een tijdbom die op ontploffen stond, opende Grinderman de set met Micky Mouse. Cave sprong, spuwde, beukte en sleurde tijdens Get It On zelfs Bad Seed Warren Ellis op de grond. Dat het merendeel van het publiek aan het wachten was op Iron Maiden, kon hem geen barst schelen. Hij, en niemand anders, zou hier even tonen waar Rock Werchter voor stond.

Als een orkaan raasde hij, strak in het pak, door de set, speelde hij met het publiek - "Do you want a signature? Come and get it!", schreeuwde hij een fan met bordje toe - en liet ons met verstomming achter. Grinderman mag dan al een midlifeproject zijn, het is er wel eentje van een behoorlijk geschifte en geniale vijftiger.

Iron Maiden op Rock Werchter. Toegegeven, het blijft een vreemde combinatie. Zeker wanneer die eerste passage op het rockfestival goed twintig jaar na de glorieperiode van de Britse hardrockband komt, met het album 'Seventh Son Of A Seventh Son' uit 1988 als absoluut hoogtepunt. Maar vreemd of niet, Bruce Dickinson en co gaven alles wat er in hun oude lijf zat, en dat bleek heel wat te zijn. Al was het even zoeken, zowel voor het publiek als de band zelf.

Die had geopteerd om vooral nummers uit de nieuwste verzamelaar 'From Fear To Eternity' te spelen, afgewisseld met nummers uit 'The Final Frontier' en hun grootste hits. Vijftien albums en een concert van twee uur, dat vraagt natuurlijk om keuzes. Toch kwamen ze aarzelend uit de startblokken. Dickinson had moeite met de hoge tonen bij rustige nummers als El Dorado en The Talisman en kwam pas op dreef toen de band een versnelling hoger schakelde. Dat gebeurde met Coming Home. Hij kan misschien niet meer krijsen als weleer, de oude rakker sprong nog even hoog als in de beginjaren.

En Iron Maiden bracht ook show. Mascotte Eddie mocht niet ontbreken en verscheen tot tweemaal toe op het podium.

Even dreigde de vaart uit het concert te raken, toen tijdens When The Wild Wind Blows een "cocksucker" minutenlang met een groene laser in Dickinson ogen scheen. Maar na een korte scheldtirade, pikte hij de draad weer op. Dickinson was kwaad en zo hebben we zangers van hardrockbands graag.

Een uitgebreide bisronde met een uitstekende versies van Number Of The Beast, Hallowed Be Thy Name en Running Free konden we enkel concluderen dat Iron Maiden wel degelijk thuishoort op Rock Werchter.

Na al die gitaren was het tijd voor beats. Het Duitse duo Jens Moelle en Isi Tuefecki, beter bekend als Digitalism, mocht het festival afsluiten in de Marquee, terwijl op de Main Stage een plat playbackfeestje aan de gang was, verzorgd door The Black Eyed Peas.

Plat werd het bij Digitalism gelukkig nooit, maar telkens wanneer ze een nummer uit de nieuwe plaat 'I Love You Dude' speelden, viel het feest wat stil. Die paat is lang niet zo goed als hun debuut 'Idealism' en haalde ook live de vaart uit de set. Te poppy, te indie, te veel stem. Neen, dan waren de vettige beats en agressieve synths uit Pogo, Idealistic en Zdarlight veel meer ons ding.

Dansend de nacht in, voor de laatste keer op Werchter 2011. Dat was waar we voor kwamen, dat was wat we uiteindelijk toch nog kregen. Dus keerden we moe, maar tevreden huiswaarts.