Rock Werchter 2011 - Man steelt show op vrouwendag

Festivalterrein, Werchter, 7 juli 2011

Opvallend veel vrouwen op de podia van Rock Werchter op dag drie. Toch was het een man die de grootste indruk naliet. Elbow speelde een meesterlijke set die nog lang zal blijven nazinderen.

Maar eerst was het tijd voor een herkansing. We hadden het haar beloofd, en belofte maakt schuld. Dus vond u ons rond in de Marquee toen Eliot Paulina 'Coco' Sumner en haar band, samen I Blame Coco, hun opwachting maakten.

I Blame Coco stond eerder dit jaar al in de AB, waar een zieke Coco maar heel af en toe haar kunnen liet horen. Het moest dus beter op Werchter en... dat was het ook. Veel beter.

De setlist bleef nagenoeg dezelfde, maar Sumner gelukkig niet. Scherp en zelfzeker baande ze zich een weg door de songs. Vooral met haar stem, die dit keer wel zoet, diep, hees en scherp klonk, maar evengoed met haar gitaar of piano. Ze stond er, zag er beeldig uit in haar blauwe pak en was opnieuw charmant, de dochter van Sting.

Het klonk ook allemaal heel erg trefzeker. Dansbaar ook, met Self Machine, No Smile, Quicker en Caesar als mooie voorbeelden van dansbare indie-electropop. Dat ze opnieuw haar mondermooie versie van Fleetwood Macs The Chain bracht, was een mooie kers op de taart.

We houden niet zo van lijstjes, maar mochten we er eentje moeten opstellen met de mooiste momenten van Rock Werchter, zou Elbow hoog scoren, heel hoog. Als we er eentje zouden moeten opstellen met de beste optredens op Rock Werchter, zou Elbow misschien zelfs helemaal bovenaan prijken.

Guy Garvey en zijn mannen deden zowat alles perfect en zorgden voor een optreden waarbij kippenvel, omgekeerd (!) Mexicaans armengezwaai, samenzang en ontroering elkaar afwisselden. Nu eens was het intimistisch, zoals tijdens opener The Birds of het fenomenale Lippy Kids, dat voor een absoluut hoogtepunt zorgde. Je moet het maar doen, een massa rockfestivalgangers rond half zeven 's avonds beroeren met een nummer zo intiem en ingetogen.

Maar evengoed klonk het bij wijlen groots en opzwepend, zoals tijdens The Bones Of You met Garvey als extra percussionist, of Open Arms, dat bijgestaan werd door een immense omgekeerde Mexican wave.

Dit nagenoeg perfecte optreden was toen al memorabel, en Elbow besliste er nog een uitsmijter van formaat aan toe te voegen. Afsluiter One Day Like This deed wat Lippy Kids al had gedaan: je bij de keel grijpen en pas loslaten toen er een serieuze krop in zat. Onze dag kon alvast niet meer stuk.

Slaagde Elbow er moeiteloos in om intieme, niet zo voor de hand liggende nummers op een meesterlijke manier te brengen voor een massa, dan had PJ Harvey het daar heel wat moeilijker mee. Eenenveertig is ze, al meer dan twintig jaar bezig en dus niets meer te bewijzen.

Maar ook al zag ze er beeldig uit in een witte creatie van Ann De Meulemeester, haar set was niet van diezelfde hoogstaande kwaliteit. Hoewel de nummers elk afzonderlijk best goed klonken, boeide het geheel maar heel weinig. Was het te moeilijk, lag het aan het slakkentempo waarmee ze door haar nieuwste cd 'Let England Shake' grasduinde of waren we nog te veel onder de indruk van Elbow? Feit is dat zelfs oude hits C'Mon Billy en Down By The Water niet konden overtuigen.

Ver weg van haar band, helemaal links op het podium trachtte Polly Jean Harvey creatieve magie te creëren, maar het was pas helemaal op het eind, met afsluiter Meet Ze Monsta dat ze ons aan het lachen kreeg.

Portishead, alweer een band met een vrouw als uithangbord, stond voor een wei vol wachtende honden. Al gauw bleek dat ze niet aan het wachten waren op Portishead, maar op Coldplay. Dat maakte het natuurlijk een stuk moeilijker voor zangeres Beth Gibbons.

Maar eerlijk is eerlijk: ze deed geen enkele moeite om de wachtende massa te plezieren. Ze heeft een ongelooflijke stem, maar een optreden is nog altijd meer dan een stem. Ze zocht geen toenadering tot het publiek, maar keerde die meermaals de rug toe en stond afstandelijk en onwennig achter haar microfoon. Voor iemand met zoveel ervaring hadden we iets meer présence verwacht. Enkel tijdens Machine Gun en We Carry On werd onze aandacht vastgehouden.

Wij kozen niét voor Coldplay om onze avond mee af te sluiten, maar voor de euforische dance van Underworld. Het was tenslotte zaterdagavond en we hadden wel zin in een dansfeestje.

Vijftien jaar na hun eerste passage op Rock Werchter stonden Karl Hyde, Rick Smith en Darren Emerson nog steeds garant voor een ongeëvenaarde sound waarop niemand stil kon staan. Rechttoe rechtaan, zonder veel poespas mikten ze regelrecht op de benen. Met Born Slippy als ultiem feetsnummer gingen wij de nacht in. We werden er zowaar euforisch van.