Rock Werchter 2011 - De triomf van de Belgen

Festivalterrein, Werchter, 7 juli 2011

Dag 2 op Werchter. Het gras ruikt net als het publiek al wat minder fris, maar de programmatie heeft geen last van een kater. Integendeel, een mix van Belgische trots en internationale kleppers maakten van vrijdag voor velen dé topdag van Rock Werchter 2011.

Het begon nochtans in mineur, met de tienerpunk van My Chemical Romance. De beats van The Chemical Brothers zinderden nog na in ons hoofd toen het vijftal rond een uur of drie met Na Na Na van start ging op de Main Stage. Maar dat hadden we achteraf gezien beter zo gelaten. My Chemical Romance zorgde voor een rommelige, kinderlijke set.

Aan goede bedoelingen nochtans geen gebrek. Gerard Way, met fluorood haar, leek wel in een energiebad gevallen te zijn en deed alles om die energie op het publiek over te brengen behalve een goed optreden geven.

In onze optimistische bui wilden we nog het woord verdienstelijk in de mond nemen om te omschrijven wat het vijftal op het podium bracht. Voor een band die al tien jaar bezig is, kan dat niet genoeg zijn. Dat ze afsloten met I'm Not Okay was misschien het enige wat echt gepast was.

Neen, geef ons dan maar de feelgoodpop van Grouplove die voor een matig gevulde Marquee hun hippiekunstjes op een meer dan voortreffelijke wijze wisten te brengen.

Het gebeurt niet vaak dat een band met slechts één ep op zak naar het Brabantse dorpje mag afzakken. Het is dan ook uitkijken geblazen naar die eerste langspeler die in september bij de platenboer zou moeten liggen.

Wij onthouden vooral Itchin' On A Photograph, de nieuwe single die voor een definitieve doorbraak zou moeten zorgen. Of hoe gemakkelijk het in deze tijden is voor vele bands om in het kielzog van Arcade Fire een gezonde dosis euforie aan de man te brengen.

Bij Triggerfinger was zowat alles gepast. Ruben Block, Mario Goossens en Monsieur Paul als the The Bad, the Beast and The Bald (al had hij een fez op zijn kale knikker staan). Of hoe je maar met drie moet zijn om een festivalweide helemaal op zijn kop te zetten.

Ijzersterke set van een schitterende band in bloedvorm. Triggerfinger etaleerde nog maar eens dat ze beter live klinken dan op plaat. Rauw, smerig, luid en ruig. Maar met de nodige nuances en afwisseling. Zo klonk On My Knees opvallend bluesy, I'm Coming For You erg funky en het aan Seasick Steve opgedragen Is It weergaloos vuil. Maar het was natuurlijk single en titelnummer van de nieuwe plaat All This Dancin' Around dat op het meeste bijval kon rekenen.

Triggerfinger is het levende pleidooi voor het verplicht stellen van een minimumleeftijd voor rockgroepen. Ze zijn gevaarlijker dan alle beginnende rockbands samen. Eerste maal ook dat het publiek écht uit zijn dak ging. Terecht!

Over wat we nadien zagen en hoorden, zullen we kort zijn. Jimmy Eat World was verschrikkelijk. Wie als band al meer dan zeventien jaar bezig is om dit op de planken te brengen, moet dringend aan stoppen denken. Hun springerige emorock klonk plat en kon op geen enkel moment boeien. Het viertal leek het allemaal jolig en plezant te vinden en - wat erger was - de tieners op de eerste rij ook. Wij zijn gewoon gevlucht.

Toegegeven, we hebben altijd een zwak gehad voor The National, wat maakt dat deze doortocht onze vijfde ontmoeting was in een klein jaar. Misschien net daarom dat we ons genoodzaakt zien het optreden als middelmatig te bestempelen, vooral omdat het grootste deel van de show op een behoorlijk routineuze manier werd afgewerkt.

Anderzijds kunnen we het de heren ook helemaal niet kwalijk nemen. Het ellenlange touren eist vroeg of laat zijn tol. Als je daar dan nog eens bijtelt dat de nacht voor Rock Werchter moest dienen om van Polen naar België af te reizen brachten Matt Berninger en zijn gevolg het er eigenlijk nog redelijk goed vanaf.

Anyone's Ghost en Mistaken For Strangers zorgden voor een bijzonder stevig en vooral rauw startschot, waarna Afraid Of Everyone (met zinderende finale) en Slow Show de rust wisten te herstellen.

Andere hoogtepunten noteren we in vurige versies van Abel en Mr. November, waarin de stembanden van Berninger deze maal wel bijzonder op de proef werden gesteld. En dan was er nog de intieme bombast Fake Empire en de lang uitgesponnen hekkensluiter Terrible Love. Overdaad schaadde allicht. Wij wachten graag op de volgende plaat om The National opnieuw live aan het werk te zien.

Arctic Monkeys zien er misschien nog jong uit, maar maken gelukkig al bijna tien jaar lang fantastische muziek. Het agressieve gitaarwerk mag op hun vierde album 'Suck It And See' dan al plaats maken voor de meer zachte stem van Alex Turner, live brachten Arctic Monkeys een razende set vol scheurende gitaarrifs en beukende drumritmes.

Twintig songs in anderhalf uur, dat kan enkel aan een rotvaart. Brianstorm was daar een goed voorbeeld van, en ook Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair uit de nieuwste plaat klonk helder fris. De kelen gingen dan weer gretig open tijdens I Bet You Look Good On the Dancefloor en Sun Goes Down werd zo dwingend gespeeld dat zelfs de zon leek te gehoorzamen. Fantastisch optreden.

We zijn er nog altijd niet goed uit wat we van het optreden van Kings Of Leon op Werchter moeten denken. Natuurlijk klonk het ongelooflijk goed. Natuurlijk waren er kippenvelmomenten tijdens het wondermooie Closer en het schitterende Use Somebody. En natuurlijk brulde iedereen Sex On Fire mee. Maar we misten even vaak overtuiging van de koningen en het geheel klonk net iets te gepolijst.

Het was mooi dat Kings Of Leon bewezen dat ze hun nummers even goed konden spelen als op plaat, maar een concert mag gerust afwijken van een album. Een beetje animo had niets misstaan. Iets waar de regisseur van de videobeelden op de gigantische schermen naast het podium dan maar zelf voor wou zorgen. De sepia- en negatiefeffecten en de veel te flitsende overgangen zorgden voor constante ergernis. Maar, nogmaals, muzikaal gezien was er weinig af te dingen op de show van Kings Of Leon.

Die portie animo kregen we even later dan toch in de Marquee waar The Subs voor het eerste echte dans- en springfeestje zorgde. Werd er nog voorzichtig en religieus geopend met het sferische Hannibal (And The Battle Of Zama), dan sloeg vanaf The Fuck Song de vlam echt in de pan. Het publiek danstte dat het een lieve lust was en opende een paar keer gezamenlijk de keel voor de obligatoire ooh-ooh's.

Maar het was vooral op het podium te doen, waar het drietal alle truken bovenhaalde om het publiek naar een hoogtepunt te brengen. Tijdens Bang Bang Bang klom frontman Jeroen De Pessemier (Papillon) tot in de nok van de tent, een kunstje dat hij al wel eens eerder had gedaan.

Nieuw was dat Luca 'Highbloo' Di Ferdinando achter een heus drumstel plaatsnam en oud bandlid Stefan Bracke nog even de gitaar mocht hanteren. Tijdens Face Of The Planet werden dan weer honderden opblaasbare wereldbollen op het publiek losgelaten.

En toen tijdens afsluiter Pope Of Dope de Pope himself in Sintkostuum aan een kabel door de Marquee vloog, wisten we het zeker: The Subs zijn prettig gestoord. Maar ze zorgden wel als geen ander voor een geweldige set waar de spanning, het absurdisme en de agressiviteit van afdroop. Een meer dan waardige afsluiter van een heerlijke festivaldag.