Rock Herk 2018 - De snelle opbouw naar extase
Olmenhof, 19 juli 2018 - 20 juli 2018
Genade na een verschroeiende eerste dag Rock Herk? Hell no, dachten de heren van SONS. De kersverse winnaars van De Nieuwe Lichting denderden als een pletwals over de nog soezerige weide en kregen de toeschouwers in nauwelijks een half uur wakker. En vanaf dan werd het alleen nog maar beter.
SONS, dat is eigenlijk oerklassieke psychedelische garagerock: vingervlug gitaarwerk in onnavolgbaar tempo mét headbangende bandleden. Een verduiveld goede opwarmer, lijkt ons. Nieuwer werk, zoals Tube Split, werd afgewisseld met smaakmakende covers (die cover van The Black Keys’ Lonely Boy klonk bijna beter dan het origineel). Dat pakketje werd dan nog eens gestrikt met Ricochet, hun chef d’oeuvre. Wat ons betreft maken ze dezelfde evolutie mee als Equal Idiots: van opener op de mainstage naar avondact op een volle Club Stage.
Inderdaad: vorig jaar speelde Equal Idiots nog als opener voor tien man en een paardenkop aan de Main Stage. Dit jaar werden ze beloond met een volle club stage in de valavond. Iets wat zanger Thibault Christiaensen ook was opgevallen: “Amai, fantastisch dat we op zo’n mooi uur voor een volle stage mogen spelen”, riep hij nadat ze de toon hadden gezet. Het wás ook echt vol. Veel was er dan ook niet nodig om het publiek op te hitsen. Al bij Hippie Man begonnen de eerste enkelingen te stagediven, en dat aantal groeide bij elk nummer. Uiteindelijk liet ook Thibault zelf zich, tot grote vreugde van het publiek, ronddragen door de tent, om vervolgens terug op het podium te klimmen en doodleuk verder te rocken tot aan hoogtepunt Put My Head In The Ground. Kort gezegd: Equal Idiots is een waas van muzikale snoepjes en top shelf entertainment. En nog wel van Belgische bodem, verdorie!
En België was nog niet uitgespeeld. Erg vroeg troffen we blackwave. aan op de mainstage. En hoewel het gevoel en de sfeer totaal anders lagen dan toen we ze aan het werk zagen op Couleur Café, was hun performance ook nu meer dan behoorlijk. Opener BIG Dreams lokte al meteen al het jonge volk naar de tent. Goed, er werd veel minder meegezongen dan tijdens Couleur Café, maar hey, je bent ook in Herk-de-Stad hé, niet in Brussel. Maar Willem Ardui en rapper Jaywalker lieten zich niet uit het lood slaan en bleven gewoon de ene schijf na de andere in ons strot rammen, om er tenslotte uit te gaan met Elusive, waarvoor ze ook deze keer weer zangtalent David Ngyah op het podium haalden.
Al minstens even fantastisch was STUFF. Zij kunnen zich zonder twijfel tot de zotste, meest experimentele en misschien ook wel meest kapotte band van Rock Herk kronen. Het was alsof we Picasso live abstracte kunst zagen maken: losgeslagen, moeilijk te volgen beats werden aangevuld met hondsdolle bliepjes en hapklare rapsamples en vormden zo een bijna buitenaards geheel. Een combinatie die vooral ronddolende freaks aantrok, zo leek het wel, maar gedanst werd er verdorie wel, ook al was het nog vroeg op de middag.
En dan was er nog het o zo verfrissende Arsenal. Opener Long Sun Low Shadow sloeg de brug naar Afrika. Da’s eentje van hun jongste album, ‘The Rush of Shaking Shoulders’, waarvoor ze dus echt het Nigeriaanse vasteland opzochten om die fonkelende afrogeluidjes naar de Westerse oren te vertalen. Afijn, een gezapig begin, dat langzaam maar zeker overging in het schurende Amplify, dat bulkte van de energie en de onstuimigheid. En de hits? Tja, die deden wat ze moesten doen. Luidkeels werd er meegebruld en zweterig werd er gedanst op Saudade Pt.2, Lotuk en Melvin, die stuk voor stuk volledig tot hun recht kwamen in de nachtelijke duisternis. En de lucht, die bleef nog een tijdje gevuld met verlangen, tot Shameboy (en vervolgens Murdock) de boel kundig kort en klein kwamen slaan en een einde maakten aan alweer een nieuwe editie van Rock Herk. Tot volgend jaar.