Rock Herk 2017 - Dag 2: Warhaus en War Horse palmen dag twee in

Rock Herk Festivalterrein, 14 juli 2017 - 15 juli 2017

Mooie liedjes duren niet lang. Nog voor we het goed en wel beseften was Rock Herk reeds toe aan de tweede en laatste dag. Gelukkig konden we weer terecht in de Main en de Club voor enkele kleppers van formaat.  

Toen we omstreeks 15u00 het festivalterrein betraden, iets minder fris en monter dan de dag voordien, gooide Jacle Bow al verwoed de eerste nummers in de strijd: smakelijke melodieën met een vette knipoog naar de rauwe rock-‘n-roll van Oasis en The Rolling Stones. Met nummers als Lucky en Rightless wisten ze alleszins je stijve spieren weer helemaal los te maken en zelfs enkele valse noten uit je mond te krijgen. En dat is al een hele prestatie.

Tijdens het dood moment, dat volgde, stuitten we op de verrassende performance van NAH. Deze Amerikaanse drummer speelde eerder dit jaar al in het voorprogramma van Wolf Eyes in de Ancienne Belgique en bracht hier een eclectische mix vol urban, house, trap en techno voor hen, die even genoeg hadden van al die gierende gitaren. De loodzware bas en indrukwekkende livedrums vormden een unieke beleving die heel wat toeschouwers lokte, al moesten we bij sommige nummers eerder denken aan een stervende walvis dan aan muziek. Al bij al een optreden dat nog eens overgedaan mag worden!

The Black Heart Rebellion deed dan weer wat er van hen verwacht werd. Een geheimzinnige en duistere intro zette meteen de juiste toon voor wat komen zou: kleurloze, onbehaaglijke en vooral overweldigende muziek die je katapulteerde naar een nihilistische wereld vol intriges, woede en haat. De rook, de dreigende percussiestukken en de rauwe stem van Pieter Uyttenhove beaamden die bedrukkende sfeer zonder meer.

Na een niet zo korte tussenstop voor een vettige friet, waar we achteraf nog heel wat plezier van hadden, besloten we toch nog een kijkje te nemen bij de Deense punkband Iceage, al was het maar omdat hij dezelfde naam draagt als onze favoriete kinderfilm. Frontman Elias Bender Rønnenfelt verscheen totaal verwilderd en nonchalant op het podium, alsof hij zonet de eigen woonkamer was binnengewandeld. Na een korte groet en heel wat zwoele blikken door de tent, zette hij met krakende stem moeizaam het eerste nummer in. Naarmate het optreden vorderde, werd het showbizzgehalte er allerminst beter op. De zanger leek bij elk nieuw nummer steeds meer moeite te hebben om de zanglijnen uit zijn keel te persen. Zijn keel bevochtigen deed hij dan weer wel; met een fles wijn, waar hij heel het optreden mee rondstrompelde over het podium. Santé.

The Sheila Divine presteerde wel naar behoren. De Bostonse band leek oprecht blij om terug in België te zijn. En daar leken de toeschouwers het helemaal mee eens. De Main Stage stond volgepakt met wilde enthousiastelingen die popelden om hen terug aan het werk te zien. Natuurlijk werd het kookpunt bereikt bij Like A Criminal en Hum, de paradepaardjes uit het jaar 1999, waar werkelijk iedereen op wachtte.

Na opnieuw een stevige portie gitaargeweld was het tijd om een kijkje te nemen bij het Balthazar-afkooksel Warhaus. Zorgeloos verscheen Maarten Devoldere met een mysterieuze glimlach om de lippen en in zijn lange zwarte jas op het podium; als een eenzame bordeelganger op zoek naar warme genegenheid. Hoewel de muziek van Warhaus eerder op zijn plaats lijkt in een rokerig achterzaaltje, wisten ze met Control toch meteen het talrijke publiek in een intieme houdgreep te nemen. Ook het instrumentale Beaches was een genot voor het oor.

Na wat nonchalant gefluit in Memory liet Devoldere zijn gitarist Jasper Maekelberg schitteren in een loeiende gitaarsolo, terwijl hij rustig een sigaretje opstak op het toch al rokerige podium. Afsluiten werd er gedaan met een doezelige piano en een krachteloze trompet in I’m Not Him, het eerste nummer op zijn plaat ‘We Fucked A Flame Into Being’.

Nog voller stond het bij Black Box Revelation. Werkelijk iedereen op Rock Herk was afgezakt naar de Main om Jan Paternoster en Dries Van Dijck aan het werk te zien. Het iconische duo gooide de ene knaller na de andere op; van de meebruller War Horse tot het energieke My Perception, dat zelfs enkele kleine moshpits uitlokte met enkele pijnlijke tenen tot gevolg. Ze besloten het vurige optreden met - je raadt het al - Set Your Head On Fire. Van een spektakel gesproken!

Bij Booka Shade konden we vervolgens terecht voor melodische microhouse. De zoete beats alleen al waren genoeg om je te doen trippen. En dan hebben we het nog niet eens over de epileptische lichteffecten of de overvolle tent gehad. Het duo jaagde de plaatjes (Wasting Time, Body Language) in sneltempo door de speakers, en nog voor we het goed en wel beseften, kwam er alweer een einde aan de set.

The Whatevers sloten de dag en dus ook het festival af met enkele gouden plaatjes uit de nineties, nillies en hedendaagse muziek.

Tot volgend jaar, Rock Herk!