Rock Herk - Sterke affiche en gratis!? Het kan!

Olmenhof, Herk-de-stad, 18 juli 2011

Rock Herk was dit jaar aan zijn zilveren jubileum toe. Nog steeds gratis, nog steeds mooi weer en met kleppers zoals Dr. Lektroluv, The Datsuns, The National, 65daysofstatic en Andy C kon er maar weinig mislopen. Soms iets minder zinderend, maar naarmate de avond viel steeds beter.

Na de overwegend elektronische avond van de dag voordien, was het op dag twee van Rock Herk de beurt aan jong en minder jong gitaargeweld van Limburg tot de VS. Strung Out is een Californische band die volgens de aankondiging van Rock Herk punk van een hoog niveau zou zijn. Wij noteerden vooral eentonige ritmes, opgefokte drums en schreeuwerig lawaai. Ook The Thermals konden moeilijk bekoren. Er zat weinig variatie in hun set en nog minder in hun teksten die vaak hoopvol klonken: I pray for a better state, I pray for communication. Deze twee bands kunnen beter naar de skatestage verhuizen.

Windmill tapte uit een ander vaatje en koos voor meer breekbare songs waarbij de piano de basis leverde. De nummers zelf waren degelijk, bijgestaan door een cello en een neuriënde dame. Het stemgeluid van zanger Matthew Thomas Dillon was op z'n minst apart te noemen. Dit is misschien ook de grootste zwakte van de groep live. De stem trekt te vaak de aandacht naar zich toe, waardoor de rest wat in het niets verdwijnt. De schelheid begon na enkele nummers ook danig te vervelen. Op plaat komt zijn stem wel tot zijn recht en worden de nummers breekbaarder.

65daysofstatic was de eerste groep van de dag die ons echt wist te boeien, verrassen en weg te blazen. Denk aan Mogwai, maar dan luider en harder. De groepsleden gingen helemaal op in hun spel, en als in trance hielden ze het publiek in hun ban. Ze hadden er zelf ook het grootste plezier in en als er al eens bas gespeeld wordt met de voeten, dan zijn wij ook al eens opgelucht dat er afgeweken wordt van de conventies en dat er nog op een creatieve manier muziek gemaakt kan worden. Van een geluidsmuur gesproken!

De gitarist van The Five O'Clock Heroes was nog niet hersteld van zijn auto-ongeval en dus mochten de folkrockers van Archie Bronson Outfit hun ding iets later op de dag doen. Zij speelden degelijke rocksongs met de nodige energie en goesting. Maar ook zij wisten de tent niet meer dan halfvol te krijgen, daarvoor waren ze iets te braaf. Zij die er wel stonden, hoorden dat het goed was en knikten en klapten enthousiast mee.

Misschien was The National nog moe van hun doortocht op Dour een dag eerder, of misschien hadden de heren er echt geen zin in (de violist annex toetsenist niet te na gesproken). Een geeuwende zanger slaat niet aan. Ze lieten het publiek van in het begin ongeduldig worden, omdat hun soundcheck veel te veel tijd in beslag nam, iets waar ze misschien zelf niets aan konden doen. De trouwe fans waren aanwezig en zongen elk lied mee, maar wij vonden dat The National enkel kon overtuigen tijdens de hardere stukken. Degelijke songs, maar op een verveelde en saaie manier gebracht. Geef die mannen een bed.

Eindelijk de headliner van Rock Herk: The Datsuns hadden er zoals gewoonlijk wél zin in en om half twaalf des avonds werd het dan ook tijd dat de eerste crowdsurfers de kop en benen op staken. Al kan dat ook aan de drukkende temperatuur van de uren daarvoor gelegen hebben. Desalniettemin van hitte en droogte trokken The Datsuns zich niets aan. Ze speelden een resem hits zoals Harmonic Generator en MF From Hell. De optelsom van de twee virtuoze gitaristen en een immer enthousiaste Dolf de Datsun geven een vlammende gitaarrock als resultaat. En uiteraard sloten ze hun daverende set af met hun cover van Blacken my thumb van The Misfits, waarbij de twee gitaristen van El Guapo Stuntteam hen mochten vergezellen. En was is een stuntteam zonder een man die in brand staat?

Afsluiten moet een festival in stijl en wie kan dat beter dan de beste drum 'n bass-dj van het moment: Andy C. Wegens de vele vertragingen doorheen de dag, bleef er nog maar een uur over voor Mister C om z'n ding te doen. Dat belette hem natuurlijk niet om er een stomende set van te maken. De snelle junglebeats en zinderende basslines zweepten het publiek op en ze lustten er pap van, veel pap. Toen Andy C onder lichte dwang van de organisatie zijn platen moest stilleggen, was de reactie van het publiek ook navenant. Een kwartier lang schreeuwden ze voor meer, maar ze stuitten op de onverbiddelijke njet van de organisatie. Andy C droop zichtbaar teleurgesteld af, en wij deden hetzelfde maar iets vrolijker.