Robben Ford - Geïnspireerd
Spirit of 66, Verviers, 25 november 2009
Doet de naam Robben Ford niet meteen een belletje rinkelen? Dan is de kans groot dat u geen gitarist bent, of geen fervent lezer van lijstjes met beste gitaristen ter wereld. In de Californische scene is hij een klinkende naam, en goede lui als Miles Davis, George Harrison en Bob Dylan deden beroep op hem. Op het oude continent draagt zijn naam minder ver, maar Spirit of 66 is nu eenmaal een klein stukje Amerika in Verviers, en de zaal stond dan ook goed gevuld voor wat een erg fijn optreden zou worden.
Even stonden we met open mond voor het podium. Ford had z'n Dumble Overdrive Special mee, een soort heilige graal onder de gitaarversterkers. Handgemaakt in Californië door een erg dikke en ietwat rare man en beroemd om zijn zeldzaamheid en klank, die de subtiliteiten in het spel van een goede gitarist onovertroffen zou weergeven. Dumble bouwt niet zomaar voor iedereen een versterker. En Ford zou het komende anderhalf uur bewijzen dat hij die eer waard was.
Sterallures kon je het trio Robben Ford-Toss Panos-Travis Carlton niet verwijten. Gewone jongens die een bluesgroepje hebben, zou je denken. Tot ze beginnen spelen. Hoewel hun mengeling van blues, funk, jazz en rock soms ietwat te standaard-Amerikaans aandeed, was de eigenlijke uitvoering dat allerminst. Jimmy Reeds Please Set A Date was een erg standaard bluesje, niet meer dan een raamwerk om wat solo's aan op te hangen. Een jazzy bassolo en korte drumsolo tijdens Nothing To Nobody gaven echter aan dat dit geen ingestudeerde trucjeswaren. Hier werd geïmproviseerd dat het een lieve lust was.
Elke muzikant kreegt de ruimte, en er werden duidelijke blikken geworpen of subtiele signalen gegeven om een tempowissel of het einde van een solo aan te kondigen. Soms ging Ford even opzij staan om naar z'n ritmesectie te luisteren. Tijdens Earthquake - een nummer van op de nieuwe liveplaat 'Soul On Ten' - varieerde de ritmesectie erg leuk tijdens de solo van hun broodheer, die soms even de volgende noten leek te overpeinzen tijdens een momentje gitaarstilte.
Bluesklassieker Spoonful kreeg een leuke versie en Ford wist de bluesclichés te omzeilen, afwisselend tussen fingerpicking en plectrum. Toch hadden wij het meer voor die iets tragere, poppier songs als Peace On My Mind en There'll Never Be Another You dan voor boogietjes als Lateral Climb. De funky bis Don't Worry 'Bout Me WAs nog één keer genieten van begin tot eind.
Inspi(RED) stond er op Robben Fords T-shirt. Hij had het niet beter kunnen kiezen. De brede glimlach en de duimen die hij een enkele keer omhoog stak naar z'n muzikanten bewezen dat de Amerikaan zich erg amuseerde in deze sfeervolle zaal. De muziek was heel soms iets te nadrukkelijk op bluesleest geschoeid, maar de geïnspireerde, knappe solo's en de goesting van de muzikanten maakten dit tot een heel erg fijn en inspirerend optreden. Een verademing in deze tijd van voorspelbare afhaspelingen van clichés voor grote zalen. Merci.