Roadkill 2013 - Honderd procent rock-'n-roll

Festivalterrein, Waarschoot, 6 augustus 2013

In één van de drukste festivalweekends van de zomer (Lokerse Feesten, Linkerwoofer, Absolutely Free Festival, Ronquières Festival, ...) werden wij verleid door de geweldige festivalline-up van het Roadkill festival in het meetjesland voor een dag onvervalste rock-'n-roll. Want het mag gezegd worden: wat ze bij Roadkill voor hun zevende editie uit de hoed toverden mocht er zijn.

Van de eerste festivalhelft onthouden wij vooral dat de Belgische bands (Novis, Speedözer) het wat betreft publieksappreciatie zonder probleem haalden van buitenlandse collega's Cuda en Unholy Preachers. Die lijn werd doorgetrokken door King Hiss, die met hun potige stonermetal het publiek uit hun middagdutje schudden en bewezen dat zij hun plek op dit (en eender welk ander) festival dubbel en dik waard waren.

Na KIng Hiss was het de beurt aan '77, die de titel hardstwerkende rock-'n-rollband van Europa mogen krijgen. Deze Catalaanse jongens rijden in hun kleine tourbusje heel Europa rond en hun energieke hardrock, gebaseerd op de betere AC/DC-rifs verzet daarbij de nodige bakens. De band was zelfs voorzien van een jonge, fitte versie van Angus Young en het Waarschootse publiek praat er waarschijnlijk nog over na, 'Het komt tenslotte niet elke dag voor dat de gitarist van de band plots naast je aan de toog staat te spelen.

Five Horse Johnson speelden op Roadkill het laatste concert van de Europese tour. En, net zoals in Leuven een week eerder, werd er gekozen voor recent materiaal aangevuld met enkele klassiekers als Cherry Red en Mississipi King, Ook nu weer was het publiek na enkele songs aan het heupwiegen op de muziek van deze vijf sympathieke Amerikanen, die ons naderhand nog toevertrouwden dat ze gaan beginnen aan een nieuwe langspeler.

The Bellrays - Punk is the preacher, blues is the teacher - is een band die ondertussen al zo'n twintig jaar meegaat en dus geen enkel probleem had om de fans aan te spreken. Zelf volgden wij vooral het fenomeen Lisa Kekaula met verbazing. Zij leek zo uit een soulband weggeplukt en stond de pannen van het dak  te rocken op het podium. Fenomenaal.

Om op een zwoele zomeravond een festival af te sluiten waren de woestijnvossen van Mondo Generator uiterst geschikt. Nick Oliveri heeft zijn "hobby"-project terug leven ingeblazen en is na lange tijd nog eens te zien in ons land. Natuurlijk moet je oude vos Nick niet leren hoe hij een publiek moet inpakken. Oude (Shawnette, 13th Floor) en nieuwe (The Last Train) Mondo Generatorklassiers werden afgewisseld met de betere klassiekers van Kyuss en Queens Of The Stone Age. Auto Pilot werd daarbij opgedragen aan een persoonlijke vriend van Oliveri, die twee dagen eerder aan een overdosis stierf. In deze krachtige band maakte vooral drummer Hoss Wright indruk. Op Ieperfest weten ze nu ook wat ze kunnen verwachten.

Maar daarbij bleef het niet: Roadkill had last minute nog een topper van formaat voor een aftershow kunnen strikken. Niemand minder dan Pro-Pain speelde ten dans voor iedereen die na deze zware dag nog op zijn benen kon staan. 

Dit festival maakte ons nu al benieuwd naar de line-up van volgend jaar en dat mag gerust een verdienste worden genoemd.

Tekst + Foto: Bert Gysemans