Rise against - De haren rechtop
013, 4 februari 2025
Een volle parking waarschuwde ons al voor de drukke zaal die ons wachtte in de Tilburgse 013. Daarnaast stonden er ook stevige gitaren en luide zangers paraat om onze haren rechtop te blazen met stevige punkrock.
Supergroepen zijn een welbekend begrip in de muzikale wereld. Neem bijvoorbeeld The Dead Daisies, Audioslave of Velvet Revolver. Allen zijn ze een samenvoeging van artiesten uit andere bands. L.S. Dunes zit ook in dat straatje. Bassist Tim Payne (Thursday) zette de eerste noten neer van Permanent Rebellion. Bandgenoot Tucker Rule zette de drums aan het werk en samen met gitaristen Frank Iero (My Chemical Romance) en Travis Stever (Coheed And Cambria) bliezen ze de boel de lucht in. Zanger Anthony Green (Soasin), te herkennen aan zijn high-pitch-vocals, maakte het geheel compleet.
Eén van de hoogtepunten was Violet. Het love- en hate-spel werd mooi uitgewerkt met lieflijke hoge zang, maar ook met rauwe screams. Muzikaal begon het in eerste instantie ook zachtaardig, maar het werd opgebouwd met de nodige energie tot het je helemaal in zijn macht had. Na een goed half uur kwam er al een eind aan de set, die wat ons betreft toch wel iets langer had mogen duren. Deze band heeft ons hier alvast voor zich weten te winnen.
Toen de lichten gedimd werden, was het aan punkrockgrootheden Rise Against, die de trein met Satellite op de rails zetten. Nog maar net begonnen aan het nummer ruilde Tim McIlrath de microfoon al in voor een megafoon. Voor het publiek betekende dat dat niemand het zich kon veroorloven om stil te blijven staan. "We gaan een hoop nummers voor jullie spelen. Misschien zijn er die je graag wilt horen. Of misschien juist niet. Een paar nieuwe en een paar oude zullen voorbijkomen", kregen we te horen. Vreemd genoeg bleef het, wat nieuwe songs betreft, beperkt tot het twee weken geleden uitgebrachte Nod. Uit het laatste album 'Nowhere Generation' passeerde geen enkel nummer de revue. Maar dit werd dan wel goedgemaakt door de rest van de set, waarin onvermijdelijk ook het anthem Give It All aan bod kwam. Hierin zet de band het kenmerkende standpunt neer om niet zomaar over je heen te laten lopen, maar na te denken over wat er allemaal om je heen gebeurt.
Ook Blood-Red, White & Blue, over wat er zich allemaal afspeelde in Amerika, toen George Bush het voor het zeggen had, maar, zegt de zanger: "Dit nummer heeft nu net zoveel betekenis met wat er zich nu aan het afspelen is". "As long as we are together, we stay strong," bemoedigde hij ons nog even. Met The Strength To Go On versterkte hij dit gevoel alleen maar en het publiek gaf met opgeheven armen aan te bevestigen dat ze zich hierbij aansloten. Misschien hoort het wel een beetje bij punk dat het allemaal net niet perfect was. Maar het leek of Tims stem af en toe te veel te worden, met name wanneer de snellere stukken gezongen moesten worden. Woorden kwamen er mompelend uit en de zinnen werden afgeraffeld, alsof het hem ontbrak aan zuurstof. Een tweetal akoestische nummers zorgde dan gelukkig voor een rustmomentje. People Live Here en Swing Life Away gaven hem net dat beetje ademruimte om zich hierna te herpakken.
En dat gebeurde dan met het recent uitgebrachte Nod. Opnieuw gaf de band aan hoe belangrijk samenzijn was en liet ze weten dat we niet alleen zijn. Dat bleek overduidelijk, toen we de eerste noten van Prayer Of The Refugee te horen kregen en het voltallige publiek volledig uit het dak ging. Dat de band er niet alleen voor stond bewees een hardnekkige fan, die hiermee zowaar zijn zesennegentigste Rise Against-show bijwoonde. "Meer shows dan ik bij Rise Against ben geweest", grapte de gitarist.
Als toegift had de band Audience Of One voorzien, gevolgd door Black Masks & Gasoline. die samen nog even voor een laatste uitbarsting van energie zorgden. Het ultieme einde werd bereikt met Savior, maar niet voordat er nog een extra solo gespeeld werd, die een beetje buiten de boot viel. Deze band is juist uniek door er niet te veel poespas aan toe te voegen, waardoor die solo vreemd aanvoelde, maar gelukkig herpakte de band zich hierna om ons toch bevredigd achter te laten.