Rise Against - Indrukwekkend

Ancienne Belgique, Brussel, 19 februari 2009

Sommige bands lijken wel eindeloos te touren. Het Amerikaanse Rise Against behoort tot die categorie. Vergezeld van twee andere groepen kwam het punkkwartet ons met een indrukwekkend bezoekje aan de Ancienne Belgique verblijden en zorgde zo voor een goedgevulde punkavond.

Van het blauwgeverfde haar van de zanger tot de witte sokken van de bassist. Alles aan het uiterlijk van Rentokill was cliché en verraadde dat deze Oostenrijkers maar al te graag échte punkers wilden zijn. Vast staat dat dit relatief jonge viertal ons van begin tot einde wist te boeien met hun energieke performance. De catchy nummers leenden zich uitstekend voor het opwarmen van het publiek.

Tweede naam op de lijst was het vijftal van Strike Anywhere. Met de goede (live)reputatie van deze band hoopten we op een sterke set. Aan energie ontbrak het de muzikanten ook helemaal niet. Het was vooral de stem van Barnett die te wensen overliet. Het vele touren had duidelijk zijn sporen nagelaten op de stembanden. Maar ook over het algemeen klonken de nummers vlak, zonder enige variatie en diepgang. Jammer.

Het was tijdens een veel te lange intro dat de vier bandleden van Rise Against opkwamen. Dit werd echter meteen goed gemaakt en met het venijnige Drones werd het feestje in gang gezet. De onuitputtelijke energie waarmee zanger Tim McIlrath en co hun nummers op het publiek afvuurden, bleef een constante gedurende de rest van het optreden.

Intussen is het trio uitgebreid tot een kwartet. De aanwezigheid van gitarist Zach Blair kwam de band alleen maar ten goede. Hierdoor was McIlrath niet langer aan zijn gitaar gekluisterd. Nu kreeg hij de nodige vrijheid voor interactie met het publiek.

De setlist die de kolkende massa fans voorgeschoteld kreeg, was erg gevarieerd. De nieuwste plaat ‘Appeal To Reason’ kreeg de nodige aandacht. Zo kregen we onder andere een fel Collapse (Post-Amerika) en Long Forgotten Sons in het gezicht geworpen. Voor de diehardfans waren er ook enkele oudere nummers, waaronder Like The Angel.

Het irritante effect op McIlrath’s microfoon werd tijdens de huizenhoge refreinen van Ready To Fall, Chamber the Cartridge en Injection moeiteloos verdrongen door het gebrul van duizenden uitzinnige fans.

Voordat de zaal nog een laatste keer zou ontploffen bij een waanzinnige uitvoering van Prayer Of The Refugee, werden de akoestische gitaren bovengehaald. Want ja, ook deze ruige punkers hebben hun zachte kant. Het anti-oorlogsnummer Hero Of War zorgde zo voor het ultieme kippenvelmoment en even later passeerde ook publieksfavoriet Swing Life Away de revue.

De mannen van Rise Against mogen dan oude rotten in het vak zijn, ze weten erg goed hoe ze een waanzinnige show moeten neerzetten. En het publiek? Dat stond erbij, keek ernaar en moshte alsof zijn leven er vanaf hing.