Ride - Geslaagde terugkeer

Botanique, 30 oktober 2017

The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine, Slowdive… allen gingen ze de laatste jaren weer de hort op en/of brachten nieuw materiaal uit. Voorlopig lijkt er nog geen einde te komen aan de shoegaze-revival, want ook Ride staat er weer. Niet alleen op plaat, maar ook live. Hun concert in de Orangerie was alvast stijf uitverkocht.

Dat shoegaze geen uitsluitend Brits fenomeen was of is, bleek uit de keuze van het voorprogramma: Dead Horse One is een jonge, vierkoppige Franse band die dit jaar hun tweede album uitbracht, en qua stijl mooi aansloot bij de hoofdact. Behoorlijk afwisselende set, goede songs, goed ontvangen ook door de reeds aanwezige toeschouwers. Ideale opwarmer, quoi.

Ride werd een tijdlang de laatste grote hoop voor de Britse rock genoemd. Dat was in de eerste helft van de jaren negentig, toen ze kort na elkaar vier albums uitbrachten. In 1996 viel de band echter uiteen en trad gitarist Andy Bell toe tot Oasis. De langverwachte reünie volgde in 2015 met een reeks optredens op grote festivals, en eerder dit jaar verscheen dan uiteindelijk ook ‘Weather diaries’ (ruim twintig jaar na hun laatste langspeler).

Tijdens hun huidige Europese tournee was er ook een halte voorzien in België, om dat album live voor te stellen. Het optreden startte met een paar songs uit de nieuweling, waarvan vooral het uptempo Charm assault ons kon bekoren. Ook de eerder poppy single Cali en All I want, die in de tweede helft van de set gespeeld werden, bewezen dat Ride ook anno 2017 nog altijd schitterende songs kan schrijven die de livetest met glans doorstaan.

Maar het zal u niet verbazen dat een groot deel van het publiek ook (en vooral) naar de Botanique was afgezakt om te horen hoe hun persoonlijke favorieten uit de jaren negentig ruim twee decennia later zouden klinken. Er werd dan ook enthousiast (maar niet extatisch) gereageerd op monumentale songs als Seagull, Taste en Vapour trail (uit debuutalbum ‘Nowhere’), Unfamiliar (uit de ‘Today nowhere’-ep) of Twisterella (uit tweede album ‘Going blank again’) bijvoorbeeld.

Wat opviel tijdens dit concert was, naast het feit dat Bell en zanger Mark Gardener zowat na elk nummer van gitaar wisselden, dat er uit de twee overige Ride-albums uit de nineties nog slechts één song (From time to time) was weerhouden. Wel kregen we de livepremière van Impermanence te horen plus nog een paar (minder sterke) tracks uit ‘Weather diaries’, en bij wijze van apotheose tijdens de bisreeks gloedvolle versies van Like a daydream, het onverwoestbare Leave them all behind en tenslotte Chelsea girl.

Een geslaagde terugkeer op het podium voor deze legendarische groep, al moet ons toch van het hart dat ze er - afgaande op de gemiddelde leeftijd in Brussel maandag - voorlopig niet echt in lijken te slagen om hun publiek te vernieuwen. Hoe dan ook, we keerden tevreden terug.