Richard Thompson - Een exquise proeverij van gerijpte wijn

Openluchttheater, 5 juli 2022

“Mature”, zo kwalificeerde Richard Thompson behoorlijk ironisch zijn publiek toen hij het quasi volgelopen OLT in Deurne monsterde bij het begin van zijn optreden. De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen zal ongetwijfeld een stuk hoger gelegen hebben dan in de pas afgelopen Werchter vierdaagse. Het belette Thompson, zelf al ruim vijftig jaar ijverig aan de slag en vaak on the road, niet om de aanwezige oudjes op een heerlijk concert te trakteren.

Thompson deed het in Deurne op zijn eentje. Voor hem maakt het amper verschil uit. Hij is mans genoeg op helemaal alleen een theater in te pakken. Het concert begon meteen krachtig met Stony Ground uit de cd ‘Electric’ waarin reeds een eerste gesmaakte gitaarsolo sloop, bij wijze van vingeroefening, ongetwijfeld.

Na het uptempo If I Could Live My Life Again schakelde Thompson een versnelling lager met het rustige Genesis Hall dat al dateert uit zijn Fairport Convention-periode. Met Turning of the Tide passeerde de eerste klassieker uit ’s mans repertoire en bij het ingetogen Persuasion waren we het allemaal roerend eens met Thompsons commentaa : de song is beter dan de film waarvoor hij gemaakt is.

Bij de traditional She Moved Through The Fair bleek duidelijk hoe diep het repertoire van deze folkgrootheid geworteld is in het klassieke Schotse en Ierse materiaal.  Intussen had Walking on a Wire de seltist voor vanavond reeds gehaald en bij de eerste akkoorden van 1952 Vincent Black Lightning klonk herkenningsapplaus. Ook dit meesterwerk kreeg een briljante solo.

Wij hebben het reeds in vroegere concertrecensies over Thompson geschreven maar steeds geeft hij ons de indruk alsof er ergens verborgen in de coulissen nog een tweede gitarist op zijn instrument staat te priegelen. Toch doet Thompson het alleen. "Drang om zijn virtuositeit te tonen", horen we jullie al hardop opmerken maar niets is minder waar. Thompson gebruikt zijn meesterschap om als een doorwinterde ambachtsman de sfeer van de song, de inhoud van zijn tekst, de eisen van de compositie te illustreren.

Neem nu Wall of Death, een song waarbij hij in een fullband-bezetting wel eens alle registers durft opentrekken en – zoals dat dan zo clichématig gezegd wordt – de zaal plat speelt. De solo-versie in het OLT gisteren vroeg dat niet en we kregen eerder een wat bescheiden intermezzo dat volledig aansloot bij de vocale accenten die Zara Phillips als tweede stem in de song legde.

Met nog wat “unrecorded” werk en het prachtige She Never Could Resist a Winding Road kwamen me naadloos reeds aan het einde met een vrolijke lezing van I Want to See the Bright Lights Tonight, een zoveelste klassieker uit Thompsons songbook.

Wanneer de nacht viel en het stilaan killig werd in het OLT serveerde Richard het publiek een hartverwarmend Dimming of the Day om dan met een ritmisch When the Saint Rise Out of Their Graves iedereen te danken. Nadien stapte hij doodgemoedereerd van het podium. De “mature audience” vertrok rustig en tevreden naar huis. Een fijne avond.