Richard Thompson Band - In vervoering

Ancienne Belgique, Brussel, 8 februari 2011

Iedereen heeft wel een band/artiest waar hij geen concert van wil missen. Voor ons is Bruce Springsteen daar een voorbeeld van. En Richard Thompson uiteraard. Vorige zomer nog in zijn eentje te bewonderen in het Rivierenhof in Deurne, maar voor zijn optreden in de Ancienne Belgique had hij een band bij zich.

Wie was gekomen om klassiekers als Vincent Black Lightning 1952 of Crawl Back te horen, was eraan voor de moeite. De set was netjes verdeeld over de nieuwe plaat en een stel vergeten - al valt daarover te discussiëren - pareltjes uit een inmiddels indrukwekkende discografie.

Aanvankelijk waren wij niet echt enthousiast over zijn laatste plaat, maar “Dream Attic” is er eentje die geleidelijk aan zijn schoonheid prijsgeeft. Na opener en toekomstige klassieker The Money Shuffle – ook in de setlist de opener – volgen er nummers die voorzien zijn van talloze weerhaakjes en zich zo nestelen op een gereserveerd plekje tussen je oren.

In de AB werd bijna de volledige plaat gespeeld. Crimescene kreeg, net als op de plaat, maar toch ook weer anders, een fantastische gitaarsolo mee, iets wat een constante zou blijken doorheen het hele optreden. Opnieuw bewees de inmiddels zestigjarige Thompson één van de beste gitaristen op deze planeet te zijn, die met sprekend gemak indrukwekkende solo’s uit zijn mouw schudt. Soms leek het zelfs of zijn buikje de vormen van zijn gitaar volgde, maar dat kan ook inbeelding zijn geweest.

Bovendien is de man niet alleen een schitterend muzikant, maar ook nog eens een geboren verteller, die (bijna) elk liedje voorzag van de bijhorende achtergrond. Ook zijn songs zijn vaak miniatuurtjes waarin bijvoorbeeld een moordende truckchauffeur (Sydney Wells) in drie minuten een heel leven ziet passeren. Nummers als A Brother Slips Away weten dan weer feilloos het verlies van een vriend te verwoorden.

Uiteraard verdient ook de band een eervolle vermelding. Naast een prima ritmesectie (met vaste drummer Michael Jerome) was er ook plaats voorzien voor saxofoon(s), viool en dwarsfluit. Saxofonist Pete Zorn en violist Joel Zifkin mochten al in de opener het duel aangaan en alle muzikanten kregen later één voor één hun (kortstondige) moment de gloire tijdens Al Bowlly’s In Heaven.

Voor het tweede deel had Thompson enkele pareltjes opgedoken, die wij al een hele tijd niet meer hadden gehoord. The Angels Took My Racehorse Away was er daar één van, maar Can’t Win werd voorzien van de meest uitgebreide en pakkende gitaarsolo.

Met One Door Opens werd er dan toch nog een klassieker bovengehaald en voor Tear Stained Letter werd het publiek naar goede gewoonte uitgenodigd om mee te zingen, een vraag waar graag op ingegaan werd. Dat publiek was trouwens laaiend enthousiast en beloonde de band met een verdiende ovatie.

De bisronde zorgde uiteindelijk nog voor een extra hoogtepunt met een bijzonder geladen The Calvary Cross, waarna met I Want To See The Bright Lights nog een ultieme toegeving werd gedaan.

Dat Richard Thompson een onnavolgbaar gitarist is is inmiddels genoegzaam bekend, maar met deze show heeft hij bewezen dat hij, ook als hij niet op zeker speelt, een publiek in vervoering kan brengen.