Richard Thompson Band - De juiste keuze

Ancienne Belgique, Brussel, 8 februari 2011

Het kan verbeelding zijn, maar de weg naar Brussel lijkt wel erg rustig. Ongetwijfeld staan de files op de ring rond Antwerpen ter hoogte van het Sportpaleis. Maar daarmee staat de wereld niet stil. Er zijn nog andere concerten dan The Police hier te lande. Wat dacht u bijvoorbeeld van Richard Thompson?

Sinds 1968 is deze oude (°1949) bard al bezig met muziek: aanvankelijk als lid van cultfolkrockgroep Fairport Convention, later met zijn vrouw Linda en uiteindelijk solo. Dat hij in die veertig jaar een indrukwekkend repertoire bij elkaar heeft geschreven, hoeft geen betoog. De man heeft een heel eigen stijl, die hem een unieke stek in de popmuziek heeft bezorgd. Zijn gitaarspel is enig in zijn soort. Hij gebruikt een plectrum en speelt het ritme met zijn overige vingers, plukt aan de snaren of laat zijn vingers over de nek van zijn gitaar fladderen als een metalgitaargoeroe. Dat resulteert in een haast ambachtelijke sound. Soms lijkt het geluid dat hij creëert op een luit, maar even vaak speelt hij bluesy of rockt hij als de beesten. Combineer dat met mooie verhalende teksten en je krijgt een magistraal musicus. 

Vaak gaat hij alleen met zijn gitaren op stap, maar om zijn nieuwste cd ‘Sweet Warrior’ voor te stellen trekt hij nu  rond met een band. Daarin huist de onvermijdelijke double bass-speler Danny Thompson (geen familie), de eigenzinnige drummer Michael Jerome en duizendpoot Pete Zorn (akoestische gitaar, mandoline, sax, basfluit en achtergrondzang).

Met een nieuwe plaat in de rekken spreekt het vanzelf dat de eerste nummers daarvan afkomstig zijn. Stevige versies van Needle And Thread en Bad Monkey zetten meteen de toon voor wat één van Richard Thompsons beste optredens van de laatste jaren zal worden. De band geniet zienderogen en geeft het volle pond. Vooral Bad Monkey bewijst dat de Engelse singer/songwriter de rock-‘n-roll verknocht is: dit nummer had van pakweg Jerry Lewis kunnen zijn. Ook zachtere nummers als Take Care The Road You Choose en het fantastische, al wat oudere I Still Dream komen aan bod. Evenals de bijzonder enthousiast onthaalde klassieker I Want To See The Bright Lights Tonight.

Voor geen enkel genre draait Thompson zijn hand om. Er is de jazz van Al Bowlly’s In Heaven, dat wordt opgeluisterd door bescheiden solo’s van heel de band maar waarbij de nadruk uiteraard op de hoofdrolspeler ligt. Er is het solo akoestische intermezzo met onder andere een wat ingehouden, maar daarom niet minder mooie versie van From Galway To Graceland. Maar even vaak schrijft hij doodgewone popsongs zoals de afsluiter van het eerste deel Read About Love of het soulvol gespeelde Man In Need.

Dat ook veel aandacht wordt besteed aan teksten blijkt uit een nummer als Vincent Black Lightning 1952, over de fatale romance tussen een jonge gangster en zijn roodharig liefje. Dit is een perfect voorbeeld van de kleine verhaaltjes die Thompson vaak in zijn songs weet te stoppen. Daarbij weet hij op één of andere manier steeds de juiste snaar te raken.

Dat Thompson soms erg ver durft te gaan werd al bewezen door zijn ‘1000 Years Of Popular Music’-project, waarbij hij een muzikale tijdreis maakt vanaf de middeleeuwen tot en met Britney Spears. Ook nu kan hij het niet laten een traditional (Mingulay Boat Song) te spelen. Ditmaal niet uit zijn hoger vermelde project, maar uit ‘Rogues Gallery’, een album met allemaal versies van traditionals gewijd aan de zee, piraten en aanverwanten. Met zijn donkere stem weet hij precies het juiste gevoel in dergelijke songs te leggen.

Het is warm in de AB, maar de rillingen lopen bij momenten bijna letterlijk door de zaal als weer de adem wordt ingehouden voor een nummer als Sunset Song. Tijdens afsluiter Tear Stained Letter mag de zaal ook nog even meezingen. Dat gebeurt spontaan, zonder dat er ook maar enige aanleiding voor is. Daarom geniet Thompson er niet minder van. Keuzes moeten nu eenmaal gemaakt worden. Wij zijn in elk geval maar wat blij dat we gekozen hebben voor de Richard Thompson Band. Hij mag dan wat meer op leeftijd zijn dan zijn politionele collega’s, de kwaliteit lijdt er zeker niet onder. Integendeel.