Richard Thompson - Zekerheid
Poppodium Gebouw T, Bergen Op Zoom, Nederland, 27 september 2015
Bestaan er zekerheden waar het concerten aangaat? Waarschijnlijk niet. En toch. Richard Thompson heeft ons nog nooit teleurgesteld.
Het was gezellig in Gebouw T in Bergen Op Zoom, waar de opkomst eerder beperkt was. En het ligt maar op een zucht van Antwerpen. Er waren dan ook heel wat Belgische fans, die de voorkeur gaven aan dit zaaltje boven de Ancienne Belgique waar de bard binnenkort optreedt. Ze zullen zich het vast niet beklaagd hebben. En niet alleen omdat je er meer ruimte had.
Want Hollanders zullen altijd Hollanders blijven, zo bleek weer. Toen één van de aanwezige dames met nadruk vroeg of hij Withered And Died zou spelen en Thompson negatief antwoordde, bleef die toch aandringen en bond de troubadour uiteindelijk in. Meer nog: de dame in kwestie mocht zelfs meezingen. Al was daar uiteindelijk – en misschien gelukkig maar – weinig van te merken. Voor de andere fans was dat onverwachte tussendoortje dan weer een extra, want, met uitzondering van de twee akoestische songs die Thompson in zijn eentje speelde, ligt de set voor deze tournee zo goed als vast.
De twee akoestische songs waren dit keer Meet On The Edge en het eerder onverwachte Vincent Black Lightning 1952, dat opnieuw anders was dan anders. Uiteraard was de basis dat bijzonder aanstekelijke deuntje, maar de mini-solo’s tussen de strofes door waren weer aangepast. Het toonde alleen maar aan dat Thompson zich uitstekend voelde, daar op dat podium.
Tegenover dat akoestische schoons stonden dan de elektrische juweeltjes, waarbij Thompson kon rekenen op een geweldige ritmesectie (Davey Faragher op bas en de stilaan onvermijdelijke Michael Jerome aan het slagwerk), die ook nog eens de backing vocals voor haar rekening nam. Voor hoogtepunt Guitar Heroes, waarin Thompson je meeneemt door de muziekgeschiedenis en citeert uit een aantal memorabele gitaarsolo’s (Django Reinhardt, Les Paul, Chuck Berry, James Burton en Hank Marvin), werd er zelfs gitaarroadie Bobby Eichorn bijgehaald, die de akoestische partijen verzorgde.
Het was uiteraard de frontman zelf, die schitterde in een lang, maar geen milliseconde vervelend Hard On Me en een spannend Never Give It Up. Om nog te zwijgen van de teksten, die vaak van Dylaneske kwaliteit zijn en je steeds weer op de verkeerde voet zetten. Zoals in de als ballade vermomde klaagzang If Love Whispers Your Name, waarin de protagonist enkel maar kan zeuren dat het de volgende keer beter zal zijn, maar ondertussen deze keer zijn kans gemist heeft.
Zo werd je van de blues naar rock-'n-roll gevoerd, van jazz naar folk en van rock naar pop. Alsof het vanzelfsprekend was. En dat is het waarschijnlijk ook.
Is het nog nodig om te zeggen dat ook de bisrondes – er waren er twee – bloedmooi waren? Moeten we nog vertellen dat ook She Never Could Resist A Winding Road je onderuit haalde? Dan rest ons nog één ding: rep u naar de website van de AB en bestel een ticket voor zijn Belgische concert. Nu het nog kan. Want dat het ook daar de moeite zal zijn, dat is (bijna) een zekerheid.