Richard Hawley - Te grote spreidstand
Koninklijk Circus, Brussel, 20 november 2015
Het nieuwste schijfje van Richard Hawley is een mooi. Hij schreef ‘Hollow Meadows’ toen hij, na de tournee die hij ondernomen had met zijn gebroken voet en been (zwaar onder de pijnstillers), een hele tijd thuis lag te herstellen. Nu is hij weer op de been en komt hij concerteren in Brussel en Antwerpen. Klagen willen we niet over Richard Hawley - wij zijn fans van het eerste uur - maar er waren schoonheidsfoutjes en soms bleek de spreidstand, die hij innam, toch iets te groot.
Het been, de voet en bijkomende rugklachten weerhielden hem ervan naar zijn tuinhuis te trekken, waar Hawley een studio heeft. Wanneer dat uiteindelijk toch lukte, besloot hij gewoon daar zijn plaat op te nemen en het daarbij te houden. ‘Hollow Meadows’ is dus opnieuw een stuk ingetogener dan de breed uitwaaierende en bijwijlen psychedelisch aandoende voorganger, ‘Standing At The Sky’s Edge’.
Vreemd genoeg werden er uit beide platen evenveel songs geplukt. Persoonlijk hadden wij voor een andere aanpak gekozen en hadden wij de kleine songs, oud en nieuw, volop speelruimte gegund. Zo zat het prachtige I Still Want You jammer genoeg gesandwicht tussen het gitaargeweld van Standing At The Sky’s Edge en Leave Your Body Behind You. Geweldige nummers, daar niet van, maar de gitaartournee van Richard Hawley, dat was de vorige.
Dat wil niet zeggen dat Richard Hawley de gitaar niet meer zou mogen laten snijden en galmen, want ook in opener Which Way bestiert hij ze meesterlijk en van Don’t Stare At The Sun hopen we dat het nooit meer van 's mans setlist verdwijnt. Maar het was ook niet toevallig dat de mooiste momenten van dit concert er pas kwamen, wanneer Richard Hawley langer in dezelfde sfeer bleef hangen zodat de liedjes op een voelbare manier met elkaar begonnen te communiceren. Dat was het geval in het rijtje Sometimes I Feel, het op herkenningsapplaus onthaalde Open Up Your Door en Tuesday p.m., volgens Hawley zelf het zachtste en meest trieste nummer dat hij ooit schreef.
Een tweede, mooie rijtje kwam er in de bisronde waarin Hawley één van de zeldzame oudjes bovenhaalde. Coles Corner ging het prachtige nieuwe What Love Means vooraf. Dat werd in eerste instantie door Hawley geschreven voor zijn dochter, die het huis uitging, maar werd nu opgedragen aan zijn jongste kind, wiens verjaardag hij de volgende dag zou missen door een concert in Antwerpen; naar eigen zeggen de eerste keer dat hij een verjaardag van één van zijn drie kinderen zou missen. The Ocean maakte het perfecte rijtje van drie af en kreeg een bedwelmend mooie, lange gitaaroutro mee.
Met nummers als nieuwelingen Serenade Of Blue en Nothing Like A Friend en ouder werk als For Your Lover, Give Some Time, Lady Solitude, Baby, You’re My Light en Roll River Roll had dit een prachtig concert kunnen zijn met een perfecte setlist. Nu bleef het bij het etaleren van vakmanschap met hier en daar een vleugje magie.
Nog één raad willen we Hawley meegeven: neem strijkers mee op tournee. Eentje maar, of twee als het kan. Want het verschil tussen synths, die proberen strijkers evoceren, en echte snaarinstrumenten is echt wel hoorbaar.