Ribot, Trouvé, Ignatz - Een rondje gitaar in de AB
Ancienne Belgique, Brussel, 2 februari 2016
Maandagavond presenteerde de AB een rondje eigenzinnige gitaristen. Drie “karakterkoppen” die elk op hun manier experimenteren en zo drie zeer verschillende geluiden lieten horen uit hetzelfde instrument.
Als eerste mocht Ignatz aantreden. Deze Belg bracht zijn eigen geluid van folkachtige nummers in een lo-fikleedje. De korte set van zes nummers was op een paar momenten na ingetogen. En ook met woorden was de man spaarzaam. De weinige tekst die er was, zat verborgen achter effecten en was maar met flarden verstaanbaar. Ook tussen zijn nummers door hulde hij zich in stilzwijgen. Jammer genoeg kreeg hij halverwege last van technische problemen, al bleef hij strijdvaardig verder spelen.
Daarna was het de beurt aan Rudy Trouvé, al leek dat bij momenten meer op een surrealistische performance dan een concert. Trouvé liet zich bijstaan door een dvd-speler, die zowel beelden als een backtrack verzorgde. Voor hij zijn gitaar vastpakte, waarschuwde hij zijn publiek dat hij moe was. Ook tussendoor lichtte hij steeds uitgebreid toe wat hij ging spelen.De dvd leek met momenten belangrijker te zijn dan zijn gitaarspel en tussendoor toonde hij ook twee korte filmpjes. Zoals hij dat zelf zei: "I'm not gonna play now, I'm gonna show you an animation movie I made." De set van Trouvé was bij momenten wat rommelig, maar hij wist het publiek wel op zijn hand te krijgen. Zelfs wanneer hij zijn gitaar stemde, kreeg hij de mensen aan het lachen en kon hij op applaus rekenen. Eindigen deed hij met een ode aan de elektrische gitaar.
Als laatste was het podium voor Marc Ribot. Deze gitarist rijgde een hele reeks stijlen en genres aaneen in een gevecht met zijn gitaar, en ging daarbij veel verder dan enkel het bespelen van de snaren. Tussen al dat geëxperimenteer door wist hij gelukkig ook een hoop prachtige melodieën uit die gitaar te schudden. Ribot toonde zich duidelijk de meest virtuoze gitarist van de avond.
Openen deed hij met een stuk uit ‘The Book of Heads’ van John Zorn, waaraan onder andere een ballon te pas kwam. Daarna mengde hij eigen composities met standards en werk van mensen als Albert Ayler en Franzt Casseus. Zijn solo’s en improvaties gingen niet altijd ergens heen, maar bevatten wel een hoop prachtige momenten. In de bisronde overschreed Ribot het strakke tijdsschema van de AB, maar niemand, die daar iets op tegen had.