Rhye - Pakkende fluweelpop

Ancienne Belgique, 25 maart 2018

Toen de laatste echo van sluitstuk Song For You wegdeemsterde boven de hoofden van een volgepakte AB, leek het wel alsof iedereen drie minuten lang was vergeten adem te halen. We zweren uit ervaring: zelden klonk een stilte zo puur, zo mooi. De bomvolle zaal voelde desolaat aan - alsof je er alleen stond,  in je blootje. Wanneer het applaus enkele seconden later losbarste, moesten we even slikken, het oogvocht wegknipperen en ontwennen.

Met zijn fragiele ijle echo's aait zanger Mike Milosh de trommelvliezen; de zacht smeulende stem van de Canadees kruipt in de kleren, wurmt zich onderhuids en verwarmt je van binnenuit.

Rhye was met zeven man afgezakt naar Brussel. En de sound, die het gezelschap verspreidde, was dan ook vol en geschakeerd. Een subtiele blend van slaapkamerpop, softe r&b en fluwelen vocalen kreeg ons meteen aan boord, waarna de aangename verrassingen ons als een frisse zomerbries tegemoet kwamen waaien: ho die funky gitaren; lekker, die discobaslijnen en heerlijk hoe er aan elke song een instrumentale bonus werd gebreid. Freewheelend op de flow liet Milosh de instrumenten praten, terwijl hij zich zelf vakkundig bediende van percussie en keyboards. Het mocht dan vaak iets vrijer, harder, luider en bombastischer; alsof het examen was afgelopen en de speeltijd was begonnen.

Milosh zelf lijkt haast te ordinair voor de muziek die hij voortbrengt: een oversized bloemetjeshemd, losjes uit de broek, ietwat houterige stijl en een hoofd dat doet denken aan Sheldon Cooper van tv-serie 'The Big Bang Theory'. De frontman stak een beetje af tegen de rest van de band: de struise, stoere violist met baard, de bebrilde gitarist - ergens in de vijftig - die in alle rust met coole funkriedels strooide of de keyboardspeelster met de gigantische ponytail. Blij werden we van de glinsterende pretoogjes van Milosh, waarmee hij telkens het applaus in ontvangst nam.

Last Dance van debuutplaat 'Woman' was een pareltje - hoe die tedere schuiftrompet het lied engelenvleugels gaf - en hoe opnieuw een schijnbaar spontane jamsessie ontstond die in jazzrock baadde. Een ander hoogtepunt, Taste, was een meesterlijke oefening in opbouwen: van lichtzinnig swingen tot ontroerd toekijken hoe de viool de finale naar zich toe trok met herhalend weemoedig getreur - gekleurd met een zinnenprikkelende gitaarsolo tussenin. En hoe Milosh het sensuele Open aanvatte -  "I'm a fool for that shake in your thighs" - doet ons verlangen naar die luie zondagochtenden in bed, minnekozend met de geliefde, terwijl in elke track wel een knagende smart huist waar Rhye een stem aan geeft. Het getemperde Song For You legde hij zachtjes te slapen door vocals en instrumenten als een nachtkaars te laten uitdoven tot enkel zijn gedempte stem een indrukwekkend stille AB vulde. Magisch.

Als we dan toch een spatje op een vlekkeloze prestatie mogen aanbrengen - de technische mankementjes schuiven we onder de mat van de overmacht - is het de stem. Niet hoe fenomenaal die klinkt - sensueel, plakkerig, smachtend en smekend - maar hoe die wordt gebruikt. Iets meer variatie in het trukendoosje zou de act goed doen, want we zijn ervan overtuigd dat deze stembanden op een tiende van de totale potentie draaien. Al begrijpen we anderzijds ook dat je enkel je pronkstukken in de etalage zet. Wat zijn fans betreft, mag Milosh zijn handelsmerk alleszins uitbuiten tot hij schor en verlept is.

Maar niet getreurd, Rhye had zich vanavond al bijzonder gul getoond: we kregen veel meer dan wat we verwacht hadden, waarvoor hulde.