Rhye - Zwoele, sexy avond

Botanique, Brussel, 7 maart 2013

Terwijl dj LeFtO ons al wat in de sfeer bracht, vroegen wij ons af wat Rhye zou brengen. Het debuut ‘Woman’ en de daaruit getrokken singles The Fall en Open hadden ons tegelijk in verwarring en in vervoering gebracht door het androgyne stemgeluid. En de meesterlijke setting van de Witloof Bar in de Botanique leek ons ideaal voor een intieme kennismaking met dit duo.

Het duo Mike Milosh en Robin Hannibal bleek live een sextet te zijn. Ideaal, want seks is iets waaraan wij vaker dan om de zeven seconden moesten denken bij het beluisteren van de plaat. Het lage podium werd bovendien vol (elektrische) kaarsen gezet. Het enige wat nog ontbrak was een jacuzzi.

Een trippy intro bracht ons algauw bij openingsnummer Verse, waarin de bas de lome ruggengraat vormde en de hele band mits vingergeknip een jazzy sausje over de softsoul goot. Rode en blauwe spots op minder dan halve kracht legden een zwoele en tegelijk nachtelijke glans over de instrumenten. Een beetje zoals in de nabijgelegen Aarschotstraat, maar stijlvoller.

Na 3 Days vond Milosh dat de tijd rijp was om het publiek aan te spreken in een woordje Nederlands en Frans, wat hem natuurlijk meteen een ovatie opleverde. “Hoe gaat het met jullie? Comment ça va?”, wou Milosh weten en hij vertelde er meteen bij dat de groep een beetje moe was, want pas gearriveerd uit Londen.

Maar het was er niet aan te horen. De falset van Milosh haalde foutloos elke noot en zijn stembanden leken wel van gouddraad die zich soepel rond elke klanktoets van zijn kompaan Robin Hannibal kronkelde.

Titelnummer Woman spreidde alle ingrediënten die de muziek van Rhye kenmerkt tentoon: romantische strijkers (viool en elektrische cello), subtiele drumpatronen, percussie en soulvolle keyboardklanken.

Bij het horen van de eerste noot van The Fall slaakte het voltallige publiek als uit één mond kreetjes van verrukking. De song kreeg een lang uitgesponnen, maar nooit vervelend a-capellaslot waarin alle bandleden hun verantwoordelijkheid namen.

Voor Last Dance greep celliste Claire naar de trombone en die klonk hemels! Ook deze song eindigde met vocale harmoniën, maar hier bleef drummer Andy met zijn borstels de vellen strelen als ondersteuning.

“This is the perfect room for us!”, riep Milosh plots uit. En gelijk had hij. De Witloof Bar met zijn gewelven deed de muziek alle eer aan en de klank was het hele concert lang foutloos. Dat inspireerde de band tot enkele hoogstandjes, zowel op keyboard, trombone als viool en ook Milosh deed stemgewijs zijn duit in het zakje.

Zo eindigde Major Minor  Love in een improvisatie van hem en zijn keyboardspeler. Terwijl Milosh Hannibal bleef aanmoedigen om verder te spelen, improviseerde hij een melodie met de woorden: “This is a really fucking keyboard”. Aan het eind riep hij verrukt uit:: “What a sweet sweet melody!” Niemand sprak hem tegen. Integendeel.

En dan hadden we die magistrale intro van Open nog tegoed. Met zijn schaamteloos romantische strijkers, die in duet gingen met de piano, vertoefden we even in de zevende hemel, ook al zaten we in het souterrain van de Botanique.

Daaraan kwam helaas veel te vroeg een einde met de perfecte scheidingssong It’s Over. Wie er ooit aan zou denken, een scheidingsfeest te houden, moet dit als openingsdans kiezen.   Dit nummer staat gek genoeg niet op de plaat, maar is hier wel te beluisteren.

En toen was het echt over en uit. Milosh beweerde over geen songs meer te beschikken, maar dat was een leugentje, want One of Those Summer Days ontbrak in de set. Even dachten we ook dat het bisnummer Hunger niet gespeeld was, maar de band week af van de setlist en speelde dit uptempo nummer als voorlaatste. Daarin kreeg Claire op haar trombone nog eens de sexy hoofdrol trouwens.

Na het concert verkochten de vinylplaten in geen tijd uit en ook de t-shirts gingen vlot over de toonbank. Geen wonder, want Rhye bleek echt een revelatie en zijn zoete, sexy softsoul bracht ook ons meermaals in vervoering.