REWIND - Easter - FEST 2013 - Vooruit back to black

Vooruit, Gent, 16 april 2013

Net als in 2012 zakten we dit jaar één avond af naar de Gentse Vooruit om de muzikale sfeer te gaan opsnuiven op het tweedaagse Rewind-festival. En net als vorig jaar was dat de vrijdagavond. Tot hier de gelijkenissen. Hét grote verschil was dat ditmaal zowat alle groepen die we aan het werk zagen ons ook effectief in min of meerdere mate konden bekoren. Geen sinecure tegenwoordig op een festival! 

Revelatie Lebanon Hanover deed alvast wat revelaties behoren te doen, met name bevestigen. Dit Britse duo is in korte tijd, ook en vooral sinds hun eerste (kleinschalige) Belgische concert vorig jaar in een Antwerps kraakpand, uitgegroeid tot the talk of the town voor liefhebbers van dromerige, minimale wave. En terecht, want ook op het grote podium van de Vooruit bleven ze overeind en clubhitjes als Totally Tot en Gallowdance wisten ons te verleiden tot onze eerste schuchtere danspasjes.

Het contrast met de volgende act kon moeilijk groter zijn. Signal Aout 42 kwam hier blijkbaar een best of-show ten berde geven. Maar indien u hun naam nooit eerder hoorde kunnen we dat best begrijpen. Bovendien vrezen we dat ze nooit nog de status van sommige later  die avond geprogrammeerde bands zullen bereiken, hoe hard ze ook hun best deden. Stereotiepe ebm waarbij ons meer dan eens de bedenking "Het origineel is beter dan de kopie", door het hoofd schoot en die ons niet langer dan enkele nummertjes kon blijven boeien.

Ook jammer, maar dan om een compleet andere reden: Red Zebra want die speelden hier hun allerlaatste concert. En deze keer zou het menens zijn. Want zanger Peter Slabbynck ligt al enkele jaren overhoop met zijn vroegere bandleden en treedt de laatste tijd enkel nog op met een wisselende bezetting van huurlingen.

De laatste gelegenheid dus om nog eens zonder schaamte loos te gaan op vaderlandse punk- en waveclassics à la I Can’t Live In A Living Room, Art Of Conversation en Polar Club? maar bijvoorbeeld ook op geslaagde covers van The Sound en The Sex Pistols. Een raar, maar ook wel dankbaar gevoel maakte zich van ons meester. Gelukkig beloofde Slabbynck muzikaal actief te zullen blijven, zij het dan niet meer onder de naam Red Zebra.

In het rijtje van legendarische, Belgische elektrobands hoort zonder enige twijfel ook The Klinik thuis. Wellicht iets minder bekend bij het grote publiek dan pakweg Front 242 of The Neon Judgement, maar daarom niet minder invloedrijk. Sinds ze opnieuw live optreden kan een nieuwe generatie fans kennismaken met hun unieke, meeslepende geluid.

Recentelijk brachten ze bovendien voor het eerst in twee decennia nog eens een album uit in de originele bezetting van Dirk Ivens en Marc Verhaeghen. Een extra reden dus om uit te kijken naar hun show. En het dient gezegd: zowel de nieuwe (Mindswitch, Stay, In Your Room) als de oude tracks (Pain And Pleasure, Black Leather, Moving Hands, Go Back) spatten in Gent keihard én loepzuiver uit de boxen en bezorgden ons ei zo na een muzikaal orgasme. Het leven kan mooi zijn...

Zeker als je weet dat het daarna de beurt was aan een van onze andere favoriete bands, The Neon Judgement. Toegegeven, we hebben hen inmiddels al zo vaak gezien dat we de setlist quasi foutloos kunnen voorspellen en het concert in de Vooruit was lang niet hun beste ooit, maar we genoten er toch alweer mateloos van.

Spijtig ook van die technische panne die de schwung er even uit haalde, maar daar stonden dan weer heerlijk uitgesponnen versies van onder meer The Fashion Party, TV Treated, Tomorrow In The Papers, Chinese Black en Leash tegenover.

De eer om het festival vrijdagnacht te mogen afsluiten was in laatste instantie naar Covenant gegaan. Dat heel wat mensen - althans als we enige waarde mogen hechten aan de discussies op sociale media - wel in hun nopjes waren met deze last-minute-vervanging van het Duitse Welle:Erdball, was alvast niet te merken aan de populariteit van de groep. Reeds voor hun optreden druppelde de Vooruit immers langzaam leeg.

Maar de Zweedse synthpoppers lieten het niet aan hun hart komen en deden een niet onverdienstelijke poging om de overblijvers te entertainen. Vooral dan met ouder materiaal als Figurehead of Like Tears In Rain slaagden ze erin om even de vermoeidheid te doen wegdansen.

Dat zanger Eskil Simonsson een van de bisnummers, Happy Man, opdroeg aan de overleden zoon van een toeschouwer in de zaal was bovendien een mooi gebaar. Een erg geslaagde avond met andere woorden, en dan was het festival nog maar halverwege.