Retie Rockt 2016 - Holland, vrouwen en de combinatie daarvan

Festivalterrein, Retie, 13 juni 2016

In Retie hadden ze dit jaar twee leuke wedstrijden geprogrammeerd. Allereerst was er de klassieker dames versus heren en ten tweede was er een ouderwetse België versus Nederland. De jury: het publiek, een wilde mix van beide geslachten van beide kanten van de landsgrens.

Hoe goed voorbereid opener The Belle Rose Five ook aan de match begon, het mocht niet baten. De meeste gasten van het feest (later zou Peggy van Bliksem Retie Rockt vergelijken met een familiefeest met vooral zatte nonkels) waren nog niet aangekomen en er moesten eerst nog de nodige sociale plichtplegingen afgelegd worden.

Ook voor Black Mirrors, sedert iets meer dan een jaar onder de paraplu van Noord-Kempens boekingskantoor Ruffstuffmusic, was het een zware opgave om de inwoners van Retie in beweging te krijgen. Her en der werd er wel eens opgekeken als zangeres Marcella haar keel openzetten of werd al wat gehoofdschud op wat de band muzikaal bracht.  

De eerste band die de volle aandacht van het publiek kreeg, was verrassend genoeg Dool. Ook al lichtte frontvrouw Ryanne van Dorst toe dat zo spelen in het zonlicht niet echt hun ding was, toch gebeurde er iets magisch op dat podium in Retie. Een solide ritmebasis, drie om de beurt solerende gitaristen en de bezwerende zang van Ryanne getuigden na Roadburn van de grote klasse van deze band. Wij kijken alvast reikhalzend uit naar het debuutalbum dat begin 2017 zou moeten verschijnen.

Na drie frontvrouwen was het tijd voor wat testosteron en niemand beter dan Peter Pan Speedrock om hiervoor te zorgen. De laatste keer in Retie, de volgende dagen vast elders voor de laatste keer tot het eind November helemaal gedaan is. De set van Peter Pan Speedrock klonk nochtans niet als een saaie afscheidsrede. Het ging volle bak vooruit zoals we dat van hen gewend zijn. Daarbij werd voornamelijk teruggegrepen naar oude nummers, met een tikkeltje extra speedrock. En toen iedereen moe en voldaan was, klonk het houdoe en bedankt.

Wat volgde, kan men misschien wel de wisseling van de wacht noemen: de oude Nederlandse koningen van de rock-'n-roll, die plaats maken voor de nieuwe heersers? Wie zal het zeggen? Death Alley is hoe dan ook momenteel hot; al helemaal in Nederland en binnenkort ook in België en de rest van Europa.

Speciaal voor de gelegenheid had zanger Douwe Truijens zijn mooiste The Kids-shirt aangetrokken. Onder het goedkeurend oog van zanger-gitarist Peter Van Elderen van PPS (Death Alley is ook te gast op de afscheidsconcerten in Eindhoven), gaven de vier van Death Alley het beste van zichzelf: groovende, hypnotizerende jarenzeventigrock met als hoogtepunt Supernatural Predator inclusief vette knipoog naar The Devil's Blood. Geen toeval uiteraard, want niet alleen gitarist Oeds Breydals, maar in Retie ook vervangdrummer Micha Haring (die tevens bij Dool achter de kit zit) hebben connecties met die band.

De laatste frontvrouw van de dag, Peggy Meeussen, schoof met Bliksem een stevige set thrash voor de neus. Het vele touren, recentelijk nog met Metal Church, heeft hen goed gedaan. Gitaristen Toon Huet en Jeroen De Vriese speelden de ene na de andere riff alsof hun leven ervan hing. Het materiaal kwam voornamelijk uit het laatste album. Puike prestatie. En frontvrouw Peggy staat behoorlijk haar mannetje tussen deze bende. Wat iedereen tijdens de soundcheck trouwens heeft gehoord, is dat, als Axl van Guns'n'roses ooit gehoorproblemen krijgt, ze een beroep kunnen doen op Peggy. 

Wat John Coffey, die recent hun afscheid hebben aangekondigd, staat één ding vast: zij stoppen op een hoogtepunt. Vanaf opener Broke Neck was het werken geblazen voor de mensen van de veiligheid, die zich tot dan toe beperkt hadden tot louter aanwezigheid en het bewaken van de frontstage. Zanger David Achter de Molen haalde in de set het beste in het publiek en veiligheid boven. Crowdsurfers kwamen van alle kanten vooraan veilig terecht. De gebalde hardcore van de Utrechtenaren was waar ze blijkbaar in Retie hadden op zitten wachten. Twee jaar geleden kwamen ze voor het eerst naar Retie, nu gingen ze naar huis als de grote winnaars.

Het ergste wat je als afsluiter kan overkomen is dat of John Coffey net heeft gespeeld of dat het begint te regenen. In Retie was het raak op beide vlakken. The Hickey Underworld heeft het dus niet cadeau gekregen. De massa was ondertussen uitgedund tot een handjevol festivalgangers, die in poncho stonden te wachten. Een stevige, solide set kregen ze voorgeschoteld, maar toen waren de punten al lang verdeeld.

Nederland kwam zonder twijfel als grote winnaar uit de bus met bevlogen optredens van John Coffey, Death Alley en Dool. En ja, ook de vrouwen kregen meer dan een eervolle vermelding met vijf frontvrouwen op het podium, elk op hun eigen manier.

Wij kijken alvast uit was ze ons volgend jaar in Retie, als er geen EK is, gaan opdienen.