Repmond Rock 2015 - RAPmond ROCK

Festivalterrein, Rupelmonde, 21 juni 2015

Repmond Rock is terug van even weggeweest. Vorig jaar eigenlijk al, maar we gunden de organisatie een jaartje wennen aan de nieuwe, afgeslankte formule voor we nog een keer langskwamen.

Repmond Rock 2015 - RAPmond ROCK



In 2013 vond de laatste editie plaats van Repmond Rock Large. Na een sabbatjaar kwam het festival terug in sterk afgeslankte versie. Geen grote tent meer met twee podia, maar terug naar de roots met één podium en een dj-toren. Na elk optreden kregen we dus een uur beats, maar die waren niet aan ons besteed en dan mis je als eenzame recensent wel een goed boek of een bekend gezicht in het publiek. Maar daar had het overwegend Rupelmondse publiek geen last van natuurlijk, want  bij tijden leek dit wel een uit zijn voegen gebarsten dorpsfeest.

Gelukkig voor ons was er op het podium ook nog een en ander te beleven. In de vroegste uren speelde Opossum uit Temse daar best een leuke set, maar we maakten enkel de laatste nummers mee. Die klonken niet bijster origineel, maar Bart Van Raemdonck is een verdienstelijk zanger en een vlotte frontman en liefhebbers van onversneden rock kunnen hun album ‘Ignorance Is Bliss’ vast wel smaken.

Ook het Gentse Uberdope mocht aantreden, maar het collectief leek nog wat moe van de ep-voorstelling van ‘Niet Te Doen’ de avond ervoor. Het feestje kwam dus niet echt op gang, al probeerde “het lelijkste collectief” wel en kregen ze toch de gevraagde tien schoenen in de lucht. Alleen waren die zelden groter dan maatje tweeëndertig. Behalve de vijf songs uit de nieuwe ep, kwam natuurlijk ook het beste uit hun doorbraakalbum ‘Lelijk’ aan bod en zelfs Tegen Ons en het aangrijpende Onder De Bomen uit het zes jaar oude debuut passeerden de revue.

Helaas zakte de flow zienderogen in. Een band, die energie terugkrijgt van een publiek, kan buiten zichzelf treden, maar dat gebeurde hier dus niet. Eerlijke en bij tijden controversiële, Vlaamse hiphop, volstond niet om Repmond Rock in vlam te zetten. Jammer, want ondanks het stoere pantser en het pochen over de lengte van hun geslacht, genoten wij wel van hun gevoel voor ritme en taal. Zou de hiphophype nog niet aangekomen zijn bij de samenvloeiing van Schelde en Rupel?

Toch wel, zo bleek een uur later toen de Antwerpse Charissa Parassiadis het podium op wandelde. Hier wel: “alle kientjes blaa”. En dat mag je letterlijk nemen, want plots werden de eerste drie rijen ingenomen door heel de basisschoolpopulatie van Rupelmonde. De mama’s en de papa’s daarachter met een brede smile, maar toch af en toe een bezorgd oog werpend op hun kroost wanneer die de toch soms aangebrande teksten van Slongs Dievangongs en Sista Flex beter declameerden dan hun tafels van vermenigvuldiging.

De aandacht voor taalspelletjes mocht dan minder zijn, Slongs mixt slim reggae, funk en soul rond haar raps en creëert zo een positieve vibe. De handjes gingen dan ook vlot in de lucht en na de show vonden de petjes, stickers en cd’s van ‘Goeien Dag’ gretig aftrok. Zelfs Guy Swinnen en Willy Willy kwamen even meeshaken en zo raakte Repmond Rock toch aardig opgewarmd dankzij de “Gin Zweet”-passage van Slongs.

Repmond klonk dan wel als RAPmond, toch staat er ook ROCK in de naam van dit gezellige festival en wie beter dan Meuris om de brug te slaan tussen de twee genres. Nog steeds in het Nederlands, maar wel rockend en niet rappend. Die kraaide ‘Avanti’ en trapte af met het prachtige Panamarenko wat de start vormde voor een best of in het kader van het jubileum dat Stijn Meuris dit jaar te vieren heeft. En ook voor minder gekende nummers en minder grote hits als Verloren Dag, 1974 en Omerta was er plaats in de set.

Meuris vond het nogal vroeg om al op te treden (“God, wat haat ik het licht!”), maar hij krikte zich op aan het feit dat de zomer nu wel echt begonnen was en jende al wat niet van Rupelmonde was, vooral de mannen van Temse. Het was natuurlijk maar wat speels dissen (om nog even in de taal van Slongs te blijven), want Meuris is een geroutineerd entertainer die zich zelfs niet uit zijn lood liet slaan toen het bij Kommer En Kwel daadwerkelijk begon te regenen.

Satelliet Suzy , Gigant , Een Heel Klein Beetje Oorlog hielden het publiek moeiteloos aan het podium en de weergoden dropen dan ook snel weer af. En de natgezeverde microfoon was snel gewisseld voor een droog exemplaar. Het meezingmoment bij Van God Los vond in Meuris’ ogen geen genade. “Dit is het geluid van een beekje, een greppel, niet van een kolkende rivier”, vond hij. Maar hij werd toch teruggeroepen en bij Arme Joe nam Rupelmonde de song gewoon over.

Meuris en zijn uitstekende band konden niet anders dan geduldig afwachten tot zij weer mochten. Aan het eind gooide Meuris zijn tamboerijn hoog de lucht in en net toen zij de grond raakte, weerklonk de laatste noot. Strak! Enkele enthousiastelingen probeerden nog met een eigen versie van Ik Hou Van U de band een ultieme keer terug te roepen, maar Meuris en Co. verdwenen voorgoed in het ingevallen duister.

Nog langer aan de bak dan Meuris, maar met toch weer een nieuwe plaat op zak, betraden de Vlaamse Rolling Stones, The Scabs, na een uurtje Stijn Van De Voorde het podium voor een trip down Memory Lane.

Maar de band wou eerst laten weten dat ze levend en wel is en zette in met Low Tide, de prima opener van het recente ‘Ways Of A Wild Heart’ en ook verderop zaten nog drie nieuwe nummers met Could It Be Just MeTurn It Up en het titelnummer van de laatste plaat (weliswaar zonder mondharmonica, want die lag nog thuis).

Verder werd de set vooral gestoffeerd met klassiekers uit de twee meest succesvolle platen van de legendarische band. We telden er vier uit ‘Royalty In Exile’ en vijf uit ‘Jumping The Tracks’. Alle werden ze met evenveel vuur meezongen door het publiek, al stak Hard Times er natuurlijk bovenuit. Toen Swinnen het volk uitdaagde met die song omdat hij zogezegd de eerste zinnen vergeten was, sprong een enthousiasteling over de security het podium op en zette hij de song in “voor zijn Bolleke”. Het klonk niet eens onaardig. Alcohol smeert blijkbaar dan toch de keel.

Een obligaat, maar nog steeds tijdloos klinkend Matchbox Car  mocht de bisronde afsluiten. Geen Is This Life?So Called FriendsThe One And Only, Halfway Home of Crystal Eyes dus, maar desalniettemin een heel fijne afsluiter van Repmond Rock 2015.

21 juni 2015
Marc Alenus